ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

○● 31 ○●

" වැකේශන් ඉවරයි කොම්ලෝ....! "
දිනෙතයා තඩි බෑග් එකත් බිම දිගේ ඇදන් එයාපෝර්ට් එක ඇතුලට යද්දි රොකී අතින් කටින් එල්ලගෙන වෑන් එකෙන් බඩු ටික එලියට ගත්තා. ඒ අස්සෙ මේඝ අමතක කරලා ආපු පාර්ස්පෝට් එක ගෙන්න ගන්න දහ අතේ කල්පනා කරද්දි මන් හස්බන්ගෙ යුතුකමක් වශයෙන් කනේ ඇඟිලි ගහගන්නම බැන්නා.

" අදවත් වලි දාගන්නෙ නැතුව ඉදහන්කො"
රොකියා කිව්වෙ කටේ එල්ලන් හිටිය බෑග් එක අතට ගන්න ගමන්.

" මෙයාට මෙලෝ සිහියක් නෑ....මතක අර ටී බෝයිව නේ...."

" අනේ මේ යුගාන්...! "

" සිරාවට බන් උඹලා දෙන්නවා සහරා කාන්තාරෙට අතඇරලා යන්න හිතෙනවා..
ඔටුවො දෙන්නා...."

රොකීත් එයාපෝර්ට් එක ඇතුලට යන්න යද්දි පැයක්ම බලන් ඉඳලා ජයන්ත අංකල් අතේ ගෙන්නගත්ත මේඝගෙ පාස්පෝර්ට් එක අරන් අපි ඇතුලට ගියා.
Pre boarding announcement එක දෙනවත් එක්කම දිනෙත් ජනේලෙ අයිනක් ඕනි කියලා කෑගැහුවා. ඒත් ඉතින් ටිකට් එක ගත්ත විදිහට එපෑ ඉඳගන්න. ඒ විදිහට හතර දෙනාට හම්බුනේ හතර තැනක්. මොකද්දෝ වාසනාවකට රොකියට විතරක් ජනෙල් අයිනක් හම්බවෙලා.... දිනෙත් යනකම්ම හිටියෙ  මූණ දෙක කරගෙන.

පැය පහක් විතර එක දිගට ෆ්ලයිට් එකක් අස්සෙ ඉන්නවා කියන්නෙ එක අතකට එපා වෙන වැඩක්. මේඝ එහා කෙරවලේ මන් මෙහා කෙරවලේ....එහෙමයි කියල සැලෙනවද නෑනෙ....නෑනෙ....මැසේජ් වලින් හරි බැනගන්නවා.
පැය පහක් හයක් නිකන් ඉන්න බෑනෙ... මන් කරේ මේඝව පුලුවන් තරම් අවුස්සපු එක. කොටින්ම කිව්වොත් රුසියාවයි යුක්රේනෙයි වගේ...එයා රුසියාව මන් යුක්රේනෙ....ඝර්ම කලාපෙට බැහැලත්...ගෙදරට ඇවිල්ලත්...තිබුනෙ තනිකර යුදමය වතාවරණයක්. කැම්පස් එකේ ලෙචා එක්ක නේද ජීවිතාන්තය දක්වාම ඉන්න වෙන්නෙ කියලා කල්පනා වුණාම මට වෙලාවකට ගෙදරින් පැනලා යන්නත් හිතුනා. සාමකාමීව ගෙවුණ දවස් දෙකකට පස්සෙ ආයෙත් ලෙසන් පටන් ගනිද්දි ගුත්තිල මූසිල හටනත් පටන් ගත්තා.

අදත් ඒ වගේ දවසක්..... මන් පුරුදු විදිහටම හෝල් එකේ පිටිපස්සට වෙන්න කියාගෝ එක්ක වාඩිවුණේ ඒ කොණ්ඩෙ බැඳපු චීනත් එක්ක ඕපයක් කතා කරන ගමන්.