My ghost

29

Jungkook'u odasında bulamamıştık. Daha doğrusu ben onlara doğru giderken Chaerin aramış ve onun odada olmadığını söylemişti. Bu yüzden benden arabaya binmiş ve sokak sokak gezmeye başlamıştım. Onu geçen gün getirdiğim evin önünde bulduğumda pek şaşkın değildi. Motoru kapının önüne bırakmış ve karşısında oturuyordu. Arabadan inip yanıma gittim ve oturdum.

"Lanet olsun. Bu acıttı." Dediğimde gözünden düşen yaşları sildi. "Evin anahtarı vardı. Neden içeri girmedin ?"

"Ben...motoru sana geri vermem gerektiğini düşündüm. Sonra..sonra sana geri verip veremeyeceğimi düşündüm. Senin alıp alamayacağını."

"Eh fazla düşünmene gerek kalmadı. Buradayım ve alamam çünkü bir kere sana verdim."

"Bunu hak etmiyorum."

"Ona ben karar vereyim." Dediğimde bana döndü.

"Seni vurdum v-ve şuan buradasın ama gerçek mi bilmiyorum bile. Bu çok saçma. Sabah ameliyat oluyordun." Dediğinde kolumu omzuna koydum.

"Evet herkes böyle der. Genel de saçma buluyorlar ama yatıp kafayı yemek benlik değil. Ayrıca beni vurduğunu hatırlamak çok hoş bir davranış."

"Daha bu sabah oldu!"

"Ben neyi hatırlıyorum Jungkook biliyor musun? Annene silah doğrultmuştum. Sen beni vurmasaydın ben anneni vuracaktım. Düşününce yapmak istemediğim bir şey ama o an düşünecek halde değildim."

"Peki ya şimdi ?" Dedi gözlerini kaçırırken. "Düşünebiliyor musun ? Yine aynısını yapacak mısın ?"

"Bu sefer beni kesin öldür diye mi ? Aman kalsın." Dediğimde kıkırdadı. Bu haline gülümsedim. "Düşünmeyi erteliyorum. Belki yanlış ama canımı çok yakacak. Bu yüzden düşünmek istemiyorum."

"Özür dilerim."

"Dileme. Ne kadar umurunda olur bilmem ama seninle gurur duydum." Dedim. "Hadi şu toplantıya gidelim. Karnım ağrıyor."

"Kalkmana yardım edeyim." Dedi elini uzatıp. Tuttuğumda beni dikkatlice kaldırdı.

"İşte asıl bu yüzden geldim. Vicdan azabı duyuyorsun dimi ? İstediğim her şeyi yapacaksın."

"Hayır. Hiçte bile." Dedi gülerek. Anahtarı ona uzattım.

"Dönüşte sen sür. Bunun için fazla yorgunum." Dediğimde anahtarı aldı ve yola çıkmadan gelmesi için Chaerin'i aradım.

▪︎▪︎□□▪︎▪︎▪︎
Jennie

"Baban iyiymiş." Dedi Taehyung yanıma otururken. Aramızda zamanla kısılan mesafeye baktım. Artık bana daha yakın oturuyordu.

"İyi."

"Ama bazı melekler bana senin iyi olmadığını söyledi."

"Kim dedi ?"

"İsmi Jennie." Dediğinde bacaklarımı kendime çektim. Kafamı bacaklarıma yasladım ve ona baktım. "Beni aradın."

"Aramadım."

"Peki öyle diyorsan." Dedi benim gibi bacaklarını kendine çekip yaslanırken. Cherry'e, balkonuna gittiğimi ama içeri girmeden geri döndüğümü görmüştü. "İyi misin? "

Gözlerim tekrar dolarken kafamı iki yana salladım. İyi değildim. Babam iyileşmişti. Hayır, ayağa kalkmıştı. İyi olmadığını biliyordum. Yüzüme bakmamış, aileden olmadığımı söylemişti. Beni reddetmişti. Nasıl iyi olabilirdim ? Demek böyle hissettiriyordu terk edilmek. "Benim aileden olmadığımı söyledi."

"Sadece kızgın." Dediğinde kafamı iki yana salladım. "Kızgın Jennie ve haklı da kızmakta. Bunlar bizim suçumuz."

"Bana..Anlaşmayı bitirmemi söyledi. Ailemiz sözünden dönmezmiş. Anlaşmayı halledip git dedi."