RESTORAN

[20]

VOTE SINIRI:5

Mert'in ağzından:
Gözlerimi açtığımda kendimi hastanede bulduğumda yataktan kalkıp etrafıma bakındım.

Işıl neredeydi!?

Koluma bağlı olan serumun iğnesini çıkartıp yüzümü buruşturup odadan çıktım.

Hastane odalarının pencerelerinden içeriye bakıp ışıl'ı aramaya başladım.

Bir odanın önünden geçerken başı bezle sarılı olan birini gördüğümde yüzüne dikkatle baktığımda ışıl olduğunu fark ettiğimde ellerimi cama koyup "IŞIL!"diye bağırıp odaya girdiğimde Işıl'ın yanına gidip elini tuttum.

"Işıl. Ne oldu sana?"deyip yüzüne dokunup dudaklarına baktım.

"Işıl neden uyanmıyorsun!?"deyip omzuna dokunup sarsmaya başladığımda odaya bir anda hemşire girdiğinde "ne yapıyorsunuz beyefendi.Hastamızdan uzaklaşın."dediğinde "ben ona zarar vermiyorum"dediğimde kolumdan çekip beni ışıldan uzaklaştırdı.

Odadan çıktığımda odaya Haluk ve annesi geldiğinde yüzüme sinirle baktı.

"BEN SANA KIZIMDAN UZAK DUR DEMEDİM Mİ!?"diye bağırıp yakama yapıştığında "KIZIMA BİR ŞEY OLURSA ÖLDÜRÜRÜM SENİ DUYDUN MU!?"deyip yakamı sertçe bıraktığında geriye doğru sendelediğimde odaya girdiğinde Haluk odaya girdiğinde bende peşinden gittim.

Haluk doktora "kızımın durumu nasıl?"diye sorduğunda doktor konuşmaya başladığında "kızınızın iç kanaması var."dediğinde "ne nasıl?"deyip kızına baktığında doktor konuşmaya devam etti.

"Beynindeki ağır hasardan dolayı uyanması aylar ya da yıllar sürebilir... Bunun için kesin bir şey söyleyemem."dediğinde haluk ile göz göze geldiğimde "bunların hepsi senin yüzünden oldu ve sen hâlâ burda mısın?"deyip üzerime doğru geldiğinde karısı kolundan tutup "Haluk. Lütfen dur. Kızımı başka doktora götürelim."dediğinde"bu hastane çok iyi... burada kalacak."dediğinde "tamam"deyip bana baktığında git dermiş gibi kafasıyla kapıyı gösterdi.

Odadan çıkar çıkmaz "bana bak sen!"diye söyleyip kolumdan tutup durdurduktan sonra "kızımdan bu sefer gerçekten uzak durmazsan seni öldürürüm. Gözümü bile kırpmadan arkadaşımın oğlu demem öldürürüm! Kızım uyandığında burada olmayacaksın."deyip tuttuğu kolumu sertçe bırakıp odaya geri döndü.

Odama geri dönüp üzerimi değişip hastaneden çıktım.

Gerçekten Işıl'ın iyiliği için ondan uzak durmam gerekiyordu.

1 yıl sonra....

Gözlerimi ağrıyla açtığımda etrafımı inceleyip yatakta doğruluktan sonra elimi tutarak koltukta uyuyakalmış anneme baktım.

Kurumuş boğazımla kendimi zorlayarak "an-ne"dediğimde sanki benim konuşmamı bekliyormuş gibi gözlerini açıp "kızım. Uyandın mı annem?"deyip yüzüme gülerek baktıktan sonra oturduğu yerden kalkıp bana sarılıp ayrılıp kapıya doğru yürüdü.

"Anne Mert nerede? O nasıl?"diye sorduğumda gülen yüzü bir anda solduğunda "doktoru çağırıp geliyorum aşkım bekle beni."deyip odadan çıkışını izledim.

Bana ne olmuştu!? Ben ne zamandır uyuyordum!?

En son hatırladığım şey büyük bir tırın bize çarpmasıydı.

Hastane odasının kapısı açıldığında içeriye doktor, annem ve babam girdi.

Babam yanıma yaklaşıp elimden tutup elimi öptüğünde "Baba ben ne zamandır uyuyorum?"diye sorduğumda babam doktorun yüzüne bakıp onay aldığında tekrar yüzüme baktı.

Gözleri dolduğunda tuttuğu elini sıkıp soru soran gözlerle baktım.

Babam boğazını temizleyip "kızım sen burada uzun bir süredir uyuyorsun güzelim bunun için morelini bozma tamam mı?"dediğinde "kaç aydır!?"diye sert bir şekilde sorup "bir yıldır... bir yıldır yatıyorsun..."dediğinde gözlerim dolduğunda "nasıl yani!?"diye sorduğumda elimi babamın tuttuğu elinden çekip "nasıl yani bu nasıl oluyor?"dediğimde "bunu doktorun muayenesinden sonra söylerim kızım üzülme."dediğinde doktorun muayenesini yapmasını sessiz bir şekilde izledim.

Doktor gittiğinde içeriye annem ve babam girdiğinde kollarımı birbirine birleştirip "bana yapmanız gereken bir açıklamanız var! Buyrun sizi dinliyorum."dediğimde ikisi karşıma oturup babam gözüme baktığında başıma ne gelmişse teker teker anlattılar.

İç kanamam varmış. Bu nasıl oluyor. Kafamı sert bir şekilde çarptığımı hatırlamıyorum.

Aklıma mert geldiğinde "Mert nerede?"diye aniden soru sorduğumda babam gözlerimin içine anlamadığım bir hisle bakıp "seni bu halde bırakıp Türkiye'ye gitti kızım..."deyip durduktan sonra "sen onu sevmiyorsun değil mi?"diye sorduğunda "sevmek değil de içimde ona karşı bir hoşlantı var.."dediğimde annemle babam birbirlerinin yüzlerine sanki bir şey diyormuş ama konuşmuyorlarmış gibi baktılar.

Annem ayağa kalkıp yanıma geldiğinde elini yanağıma koyup "annecim... sen artık mert'i unut güzelim... O seni hiç merak edip yanına gelmedi... durumuna bakmadı. Sen hâlâ onu mu düşünüyorsun?"dediğinde annemin gözlerinin içine bakıp ağlaya ağlayacağını gördüğümde "hayır düşünmüyorum."dediğimde "aferin sana kızım"diyerek üzerime eğilip yanağımı öptü.

"Anne sana bir şey soracağım... buraya Esra adında birisi geldi mi?"dediğimde "hayır kızım... bir yıl boyunca başındaydık ama hiç bir kimse gelmedi."dediğinde "müdürü arayıp sorar mısın okulda mı diye?"dediğimde"tabi"deyip telefonunu alıp odadan çıktığında babamla odada yalnız kaldım.

Babam yanıma gelip aynı şekilde elimi tuttuğunda "yanına bir kere bile gelmedi kızım. Seni merak etmedi bile. Eli uzundur doktoru arayıp senin durumunu sormadı ki senin böyle olmanın suçlusu o iken bunları yapmaması çok adice."dediğinde "baba lütfen bana onun için açıklama yapma. Ben sizi üzmek istemiyorum... sizde bana sürekli onu hatırlatarak beni üzmeyin. Benim aklım onda değilki... benim adım esrada..."dediğimde kaşlarını çatarak elimi sıkıp "kızım Esra'nın soyadı ne?"diye sorduğunda "Korkmaz. Korkmaz baba neden sordun?"dediğimde babamın yüzü bembeyaz olduğunda gözlerini kırpmadan gözlerimin içine baktığında "ne oldu baba?"diye sorduğumda "kızım... seni İtalya'ya bazı nedenlerden dolayı gönderdim biliyorsun... Hastaneye bir tane çocuk getirdiler. Çocuk muayene edip tüm testlerini yaptığımızda kanserinin son teşhisine gelmişti. Onu kurtaramamıştık ve ailesi bizi sorumlu tutuyordu..."deyip sustuğunda gözlerinin içine baktığımda "bunları bana niye anlatıyorsun baba anlamadım."dediğimde

"kızım bizi öldürmeye kalkan kişi Esra'nın babasıydı."dediğinde yutkunamadım.

Esra benimle intikam için arkadaş olmuştu.!!

Evettttt bölümü nasıl buldunuzzzz bakalimm...