ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់
« អូយ .. ហេតុអីក៍ឈឺយ៉ាងនេះ !» ថេយ៍យ៉ុងងើបមកទាំងភាពមីងមាំងតែអ្វីដែលគេកាន់តែ ភាំងគឺ រូបរាងអាក្រាតរបស់គេនៅលើពូលដែលរោយពេញដោយផ្ការកុលាប និងមាន សំលៀកបំពាក់របស់គេរាយ ពាស់ពេញ..
« យប់មិញ ខ្ញុំ និងអ្នកមីង ?» ថេយ៍យ៉ុងព្យាយាម រំលឹករឿងពីយប់ ដែល ត្រូវ អ្នកមាននាមជាមីងថ្លៃ មកប៉ះពាល់គ្រប់យ៉ាងលើខ្លួនរបស់គេ ថែមទាំង បន្សល់ស្នាកស្នាមជាច្រើន.. ដែលវាផ្ទុយស្រឡះដែលគេក៍មិនយល់ដូចគ្នា ថាហេតុអ្វីគេពេញចិត្តនិងការប៉ះពាល់នេះទៅវិញ
« ខ្ញុំឆ្កួតហើយមែនទេ !» ថេយ៍យ៉ុងគិតមិនចេញ និយាយមិនចេញក៍បានតែងើបរុំខ្លួនទៅបន្ទប់ទឹក
៣0 នាទីកន្លងផុតទៅ
« អូនសម្លាញ់ !» ស៊ូហ៊ុនបើកទ្វារមកចំពេលថេយ៍យ៉ុងកំពុងរៀបខ្លួនថានិងចុះទៅ ភូមិគ្រិះធំ ទៅហើយ
« អ្នកប្រុស ចន!» ថេយ៍យ៉ុងមើលទៅ អ្នកមាននាមជាស្វាមីដែលចូលមកក្នុងឈុតដដែរ ..
« អោយបងសុំទោស ដែល យប់មិញ .... គឺថា មកពី មិត្តរបស់បងនិងណា. នាំបងផឹកអបអរ ថ្ងៃមង្គលពួកយើង ធ្វើអោយបងស្រវឹងខ្លាំងតែម្តង !» ស៊ូហ៊ុនមកអោបរាងតូចពីក្រោយហើយក៍ថើបសក់របស់គេតែថេយ៍យ៉ុងបែរជាញញឹមហើយងើបឈរឡើង
« មិនអីទេ .. មិត្តរបស់បង ប្រហែលសប្បាយចិត្តខ្លាំង. យ៉ាងណា បងក៍ទៅប្តូរសម្លៀកបំពាក់សិនទៅ លោកម្ចាស់ ប្រហែលរង់ចាំ ! » នាយតូចនិយាយទាំងញញឹមតិចៗ. តែក្នុងចិត្តក៍ឈឺដែល ទាំងដឹងថាគេក្បត់ហើយនៅត្រូវធ្វើមិនដឹងមិនលឺ
( ក្មេងឆ្លាត ... ចូលមកទីនេះធ្វើ ជាមិនដឹងមិនលឺខ្លះទើបល្អ .. តែយើងដឹងថា ឯងឆ្លាតគ្រប់គ្រាន់) សម្លេងរបស់ ជូណានៅ តែ ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់ ថេយ៍យ៉ុងទើបគេរើសធ្វើជាមិនដឹងមិនលឺហើយ សម្របខ្លួនធម្មតា ..
« បាន បាន ... បងនិងទៅ ពេលនេះ ... អឺ តែថាមិចក៍គ្រែរញ៉េរញ៉ៃម្លេស .. » ស៊ូហ៊ុនមើលទៅគ្រែ ដែលមាន តែស្រទាប់ផ្ការកុលាបតែ វាពិតជាមិនគួរថា មនុស្សម្នាក់គេងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ចឹង
« អឺ .. គឺ គឺ ថាអូន ទើបរលាស់ រក ចិញ្ចៀន រៀបការ. បងមើលទៅ វាធំ ជាង ម្រាមអូនទៅទៀត. អូនរកអស់មួយព្រឹក ! » នាយតូច លើកម្រាម ដែលមាន ចិញ្ចៀនចង អំបោះក្រហមអោយ ហ្វឹងឡៃមើលហើយគេក៍ង៉ក់ក្បាលនិងដើរទៅបន្ទប់ទឹកបាត់
ស្រមៃ
« អឺស ... អ្នក .. មីងធ្វើអី .. អាស៎ អស៎ ស្រៀវណាស់ !» នាយតូចងើបខ្លួនបន្តិចក៍ឃើញថា អ្នកជាមីងថ្លៃ កំពុងតែលេងជាមួយចាន់ៗ តូច
« របស់ឯងតូច គួរអោយស្រលាញ់ណាស់ !» ជូណានៅ តែកាន់របស់នោះពេញដៃ តែគេក៍ងើបមកថើបកញ្ចឹងករសរខ្ចីធ្វើអោយរាងតូចទ្រាំមិនបាននិងអោបកររបស់ ជូណា ..
« តិចៗ. ... កុំខាំ ឈឺ .. អាស៌ ខ្ញុំ .. » ម្រាមស្រឡូនលូកចូលក្នុងសរសៃរសក់វែងហើងសម្រូតខ្សែរចង ធ្វើអោយចិញ្ចៀន មង្គលការរបូតពីដៃ ..
« រាត្រីទឹកឃ្មុំ .. អ្នកដែលទុកអោយកូនក្រមុំនៅឯការពិតជាគួរអោយស្អប់ណាស់ .. » ជូណានិយាយហើយក៍ បន្ថែមល្បឿនអោយរាងតូចដែលបិទភ្នែកងើយយកភាពស្រុកស្រួលដែលមិនធ្លាប់ជួបនោះថ្ងូចំហរមាត់ ..រហូតដល់មាន ទឹកសរខាប់ៗ ចេញពី ថេយ៍ៗ តូច ពេញដៃ របស់ ជូណា...
« អ្នកមីង .... ! » រាងតូចដក ដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នា នេះជាលើកទីមួយដែលទទួលអារម្មណ៍បែបនេះ តែគេពិតជាមិនយល់ពីមនុស្សស្រីម្នាក់នេះទេ ..
« ក្មេងតូច ... ស្តាប់យើងបើឯងចង់រស់នៅ ក្នុងភូមិគ្រិះចន! មិនថា ឯងបានឃើញឬដឹងអ្វី. ឯងត្រូវបិទភ្នែកបិទត្រចៀក.. » ជូណា ងើបមកថើបថ្ងាសតូចដែលជោគដោយញើស និងអោនរើសចិញ្ចៀនរៀបការរបស់ ថេយ៍យ៉ុងដែលជ្រុះ ..
« មង្គលការនេះគឺ គ្មានន័យទេ តែ វាបង្កប់រឿងជាច្រើន. ចាំទុក យើងទើបជាម្ចាស់រាងកាយរបស់ឯង !» សម្លេងបញ្ចាក់ភាពជាម្ចាស់ជាមួយនិងចិញ្ចៀនដែលត្រូវ ចងដោយអំបោះក្រហមបានពាក់ចូលម្រាមស្រឡូន ...
« ហេតុ.. ហេតុអ្វីក៍អ្នកធ្វើបែបនេះ ! » ថេយ៍យ៉ុងក៍មិនយល់ដូចគ្នាថាហេតុអ្វីគេមិនប្រកែក ឬ ព្រោះតែ គេយល់ថា ជូណា ជាមនុស្សស្រី ហើយគួរជានាងទេដែលខូចខាត ..ប៉ុន្តែ ថេយ៍យ៉ុងមិនបានប៉ះនាងសូម្បីបន្តិច
បច្ចុប្បន្ន
ស៊ូហ៊ុនបាននាំថេយ៍យ៉ុងមកបន្ទប់ អាហារ ដែលមានគ្រប់គ្នា ក្នុងក្រុមគ្រួសារវ៉ាងដែលកំពុងអង្គុយរង់ចាំ !
« លោកប៉ា ... អ្នកម៉ាក់ !» ស៊ូហ៊ុន
«កូនប្រុស កូនប្រសារ យ៉ាងមិចដែរ !» លោកចនមើលទៅអ្នកទាំងពីរហើយក៍ញញឹម ...
« បាទ .. គឺ ថាយប់មិញកូនផឹកជាមួយមិត្តជ្រុលបន្តិច !» ស៊ូហ៊ុន
« កូនប្រសា អង្គុយមក .. ! អ្នកបម្រើ ឆាប់រៀបចាន អោយអ្នកប្រុសតូចទៅ !» អ្នកស្រីចនបញ្ជា អ្នកបម្រើហើយក៍ អោយថេយ៍យ៉ុងអង្គុយ កៅអីមួយទល់មុខ និង កូនប្រុស ដែលជាប់ និង ជូណា តាម ឋានះដែលជូណា ជាមីងកំពុងអង្គុយមុខ អ្នកស្រីចន..
« យ៉ាងមិចដែរ ! ក្មួយប្រសារ មើលទៅមុខរបស់ឯងមិនសូវស្រស់ស្រាយសោះ ... !» ជូណា យកដៃ អូសលើផ្ទៃមុខតូចហើយសួរដោយក្តីបារម្ភ ..តែវាសាង ភិតភ័យដល់ សមីខ្លួន និង គ្រប់គ្នាដែលឃើញ
«ខ្ញុំ មិនអីទេ អ្នកមីង !» ថេយ៍យ៉ុង
«ម៊ីអឺ ! ឯងកុំបន្លាច ក្មួយប្រសារពេក មើលគេភ័យណាស់ !» អ្នកស្រីចនស្រដីបន្តិចតែ ក៍ឃើញ ជូណាងាកមកសំលក់
«ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីគេទេ ! បងប្រុស ជួយប្រាប់បងថ្លៃផង ថា កុំមើលមនុស្សដោយភ្នែកទទេរ !» ជូណា ជាមនុស្សមិនដែលទុកមុខអោយអ្នកណា .. ហើយក៍មិនចូលចិត្តអោយអ្នកណាជ្រែកសម្តីពេលគេនិយាយដែរ សាងការភ័យបន្តិចអោយ ស៊ូហ៊ុន និង ស៊ូហឺ ដែល អង្គុយមើល ជូណាបង្ហាញទឹកមុខសម្លាប់មនុស្ស បែបនេះ
« បាន ហើយ .. បងថ្លៃនិង ប្អូនថ្លៃនេះ ពេលណាឈប់ឈ្លោះប្រកែកគ្នា !» លោកវ៉ាងស្រែកថាហើយក៍អ្នកជាប្រពន្ធស្ងប់ស្ងាត់បន្តិច
«ខ្ញុំ .. ខ្ញុំ ថា ខ្ញុំទៅអង្គុយកន្លែងផ្សេងវិញ !» ថេយ៍យ៉ុងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលហើយក៍ប្រុងនិងងើបចាកចេញតែ ត្រូវម្រាម វែង ស្រឡូន ចាប់ដើមដៃជាប់
«ក្មួយប្រសារ .. នេះជាអាហារព្រឹកជុំគ្រួសារ .. អង្គុយកន្លែងនិងហើយ ញុាំទៅ !» សម្លេងស្រួយតែមុត និយាយធ្វើអោយថេយ៍យ៉ុងចាប់ផ្តើមញ័រ ពេលក្រឡេកទៅ មើលស៊ូហ៊ុនគេក៍ង៉ក់ក្បាល អោយថេយ៍យ៉ុងអង្គុយនិងចាប់ផ្តើមអាហារដោយមិនខ្វល់ពីគេមាននាមជាប្រពន្ធសោះ ...
« ញុាំទៅ ... យប់មិញប្រហែលហត់ !» ជូណាបាន ដួសស៊ុបមួយចានមកអោយរាងតូចដែលកំពុងញុាំបាយទទេរ វាជារឿងចម្លែក សូម្បីតែ អ្នកបម្រើ ក៍ភាំងដូចគ្នា ...
«អរគុណ .. អ្នកមីង .. /ប្រាវ /អាយ !» ថេយ៍យ៉ុង
« មានរឿងអីនិង ជូណា !» លោកវ៉ាងផ្ទាល់ក៍ភ្ញាក់ពេលដែល សុខៗ ជូណាបាន គប់ កែវទឹករបស់ ថេយ៍យ៉ុងទៅ ជ្រុងម្ខាងរបស់បន្ទប់
«អ្នកណា អោយយក កែវនេះ មកអោយក្មួយប្រសារយើង !» ជូណាឈរមួយជំហរ .. ចង្អុលទៅក្រុមអ្នកបម្រើ ...
« គឺ .. គឺ ខ្ញុំ !» អ្នកបម្រើស្រីម្នាក់ បាន លើកដៃ ហើយ ជូណា ក៍ស្ទុះទៅ ច្របាច់ករ នាង ឡើង ផុតជើង
« ខក់... អ្នកនាងតូច .. ខក..សុំមេត្តា !» អ្នកបម្រើ
« នាងព្រហើនណាស់យកកែវបែកមកអោយក្មួយប្រសាររបស់យើង ..!» ជូណា ច្របាច់ករ នាង ខ្លាំង ហើយគ្រប់គ្នា បានតែមើលព្រោះតែភាពឃោឃៅនេះសឹងបញ្ចេញមកគ្រប់ពេលវេលា
« អ្នកមីង ... អ្នកមីងលែងគេទៅ .. គ្រាន់ កែវ ស្រាំ ប្រហែលគេមិនចាប់អារម្មណ៍ !» ថេយ៍យ៉ុងក៍ភ្ញាក់ មិននឹកស្មាន ថា ជូណា មាន ភ្នែករវាស ដែលឃើញកែវគេមានស្នាមបែក ..
« ហឹស ! ចាត់ទុកថា នាងសំណាងដែល ក្មួយប្រសារ យើង សុំទុកជីវិតអោយ !»ជូណាបាន ប្រលែងដៃពី ករអ្នកបម្រើដែលសឹងតែដាច់ខ្យល់ទៅហើយហើយក៍មាន អ្នកបម្រើផ្សេងមកសម្អាត ហើយពួកគេក៍បន្តការញាុំអាហារ ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់ លើកលែងថេយ៍យ៉ុង...
« នេះ ជាស្អីនិង ! គាត់ សឹងសម្លាប់មនុស្ស ទៅហើយ !»
១៥ នាទី បន្ទាប់
« ថេយ៍យ៉ុងអូនសម្រាកទៅ .. បងទៅធ្វើការសិន !» ស៊ូហ៊ុនស្ទុះថើបថ្ពាល់របស់ ថេយ៍យ៉ុងហើយក៍ ចាកចេញទៅ ទើប រាងតូចមិនបង្អន់យូរនិងទៅកន្លែងខ្លួនឯងព្រោះតែ គ្មានអ្នកណាដែលមើលទៅខ្វល់ខ្វាយនិងគេដូចគ្នា
