ភាគ១១
តុអាហារ ត្រកូលចនដែរជួបជុំគ្រប់គ្នាតែលើកលែងជូណានិងរឿងហេតុការណ៍ពីល្ងាចក៍មិនមានអ្នកណាហ៊ាននិយាយអ្វីទាំងប៉ៃជីង និង ថេយ៍យ៉ុង.. ព្រោះពាក្យគំរាមយ៉ាងមាំនោះ !
« នេះគេកាន់តែទំនើងហើយ !»អ្នកស្រីចនថាអោយជូណាដែលមិនមានវត្តមានក្នុងតុអាហារ .. ទោះអ្នកបម្រើទៅហៅយ៉ាងណាក៍ដោយ ..
« អ្នកមីងមិនស្រួលខ្លួនទេដឹង !» ថេយ៍យ៉ុងសួរដោយការព្រួយបារម្ភ តែដូចមិនមានអ្នកណាអើរពើរនិងជូណាឡើយ ..
គ្រួសារគីមបានចាកចេញនៅពេលបន្ទាប់តែបែរជាហាណាដែលរៀបចំគ្រប់យ៉ាងសំរាប់មកស្នាក់នៅរួចជាស្រេចថែមទាំងនាងសុំទៅស្នាក់នៅផ្ទះតូចរបស់ហ្វឹងឡៃនិងថេយ៍យ៉ុងទៀត
« អីយ៉ា បងប្រុស ពិតជាស្អាតណាស់ !» ទោះជាមិនហឺុហា ដូចផ្ទះធំតែជាផ្ទះតូចដែលសឹងដូចនិងភូមិគ្រិះគីមទៅវិញ ...
« ហាណា សំរាកនៅបន្ទប់នេះចុះ !បងទៅយកទឹកក្រូចអោយលោកប្តីសិន !» ថេយ៍យ៉ុងនាំ ហាណា មកដល់បន្ទប់ហើយគេក៍ចេញមកដោយមាន គីម លីតាមមើលបន្តិច
« ហឹស... មិនយូរទេ យើងនិងក្លាយជាម្ចាស់ស្រីទីនេះ ! ហើយឯងនិងក្លាយជាសំណល់គ្មានតម្លៃ !» ហានណា
យប់ កណ្តាល អាធ្រាត
« គាត់មិនមកទេ ?» ថេយ៍យ៉ុងដឹងថាគ្រប់គ្នា បាននិន្ទ្រានលង់លក់អស់ហើយទើប ភាពចង់ដឹងចង់លឺបណ្តាលអោយគេចង់ដឹងលឺទើបបានធ្វើដំណើរទៅផ្ទះធំ..ដែលមានសភាពព្រិលៗ និង លបៗ ដោយខ្លាចមានអ្នកឃើញ ...
« នោះឌីលែន ? ហេតុអីគេចេញពីបន្ទប់អ្នកមីងនៅម៉ោងពេលនេះ? » មិនដឹងភាពក្លាហានពីណាទើបធ្វើអោយ ថេយ៍យ៉ុងទាំងមើលឃើញនិងសង្ស័យគ្រប់រឿងរហូតហ៊ានបើកទ្វារចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ជូណា ..
« នេះអ្នកមីងមិននៅទេ ? ចុះឌីលែនមិចក៍ចេញពីបន្ទប់នេះ ?» អ្វីដែលថេយ៍យ៉ុងបានឃើញគឺភាពទទេរស្អាត ទើបនាយតូចដើរមើលជុំវិញបន្ទប់ក៍មិនបានឃើញអ្វី ..
« នេះជារូបរបស់អ្នកមីង ? » ថេយ៍យ៉ុងបានឃើញរូបជូណា ស្លៀកឯកសណ្ឋានសិស្សស្រី ឈរអោប មនុស្សស្រីស្រស់ស្អាតម្នាក់លើជញ្ជាំង ដែលមាន ព្ជួរដាវ ទាំង២ របស់ ជូណា ..
«នេះ ? ជាអ្វី ? » អ្វីដែលប្រទាក់ភ្នែករាងតូចគឺ កន្លែងដែលមានប្រលោះវា នៅកណ្តាល ធ្នើដែលដាក់ដាវ ខ្វែងគ្នា នោះហើយជាពិសេស វាពិតជាមានសណ្ឋានដូចជា ក្បាលនាគដែលជាខ្សែរដៃគេពាក់យ៉ាងចឹង ..
« ពិតជាដូចណាស់ !» ថេយ៍យ៉ុងលូកដៃទៅប៉ះបន្តិចតែវាក៍ដូចជាកុងទាក់អ្វីម្យ៉ាងហើយ មានទ្វារមួយដែលបំបែកគ្នា ពីជញ្ជាំងបង្ហាញអោយរាងតូចឃើញ
« នេះ ? ជា ជា ទ្វារសំងាត់ ?» ថេយ៍យ៉ុងលើកដៃខ្ទប់មាត់ហើយក៍ដើរចូលក្នុងផ្លូវនោះបន្តិចៗ រហូតដល់ខាងក្រោម ...
« អ្នក... អ្នកមីង ?» អ្វីដែលថេយ៍យ៉ុងឃើញ គឺ រាងនារីរូបស្រស់ដែលឃើញរាល់ថ្ងៃ តែមិនមែនពេលនេះ គឺ ជាបុរសម្នាក់ដែលដោះអាវបង្ហាញស្នាមសាក់ និងដើមទ្រូងរៀបស្មើរកំពុងជូតដាវ សាុំមូ៉រៃ និង សណ្ឋានបន្ទប់នេះពិតជាដូចរចនាបទ ជប៉ុន
« អ្នកមីង ... អ្នក ..មិនមែនជាមនុស្សស្រី !» សម្លេងញ័រនិងដើរថយក្រោយធ្វើអោយជុងហ្គុកងាកមកភ្លាម ដំបូងក៍ភាំងដែលឃើញថេយ៍យ៉ុងនៅទីនេះតែទឹកមុខមាំនោះក៍ញញឹមកំណាចចេញមក ...
« ទីបំផុតឯងក៍ដឹង !» ជុងហ្គុកកាន់ដាវនោះហើយដើរមកជិតរាងតូចដែលភ័យឡើងមុខស្លេកទៅហើយ .
« អ្នកមីង ... ហឹក កុំសម្លាប់ខ្ញុំអី ... សុំមេត្តា !» ថេយ៍យ៉ុងចាប់ផ្តើមស្រែកយំដោយហាមមិនបានធ្វើអោយជុងហ្គុកហួសចិត្តតែដៃមាំបានទាញចង្កេះតូចចូលមកជិតហើយមើលទៅកែវភ្នែកដែលពេញដោយតំណក់ទឹកភ្នែកនោះ ,
«តើយើងគួរធ្វើបែបណា៎ចំពោះឯងអោយល្អទៅណ៎ ? កាត់ដៃ ... កាត់ជើង .. ឬ កាត់ អណ្តាតឯង ?» ជុងហ្គុកសួរទៅថេយ៍យ៉ុងទាំងទឹកមុខកំណាច និងសម្លេងដែលមិនមែនជានារីដូចរាល់ដងធ្វើអោយគេកាន់តែខ្លាចលើសដើម ...
« ហឹក ... អ្នក.. អ្នកជាអ្នកណា ? ហើយ អ្នកមីងខ្ញុំ ? ឬ ពេលគាត់ទៅជប៉ុននោះ ?» គំនិតជាច្រើនចូលក្នុងខួរក្បាលតូចនោះធ្វើអោយជុងហ្គុកហួសចិត្ត ប្រហែលរាងតូចគិតថា ជូណាត្រូវគេសម្លាប់ហើយបន្លំខ្លួន ...
ផ្លាច់ ...
« អូយ !» ថេយ៍យ៉ុងត្រូវស្វាងពីការគិតព្រោះតែជុងហ្គុកផ្ទាត់ថ្ងាសរបស់គេហើយទាញគេកណ្តាលបន្ទប់ ...
« យើងគឺ ជូណា .... ចនជូណា !» ជុងហ្គុកនិយាយទាំងទាញរាងតូចអោយទៅអង្គុយលើគ្រែ ដែលមានទំរង់ទាប ( គ្រែជប៉ុន ) ហើយអោបគេយ៉ាងណែន ..
« តែ .. នេះ.. អ្នកជាប្រុស !» ភាពភ័យខ្លាចអំបាញ់មិញបានចាកចេញពីកាយតូចពេលដែលត្រូវរង្វង់ដៃកក់ក្តៅក្រសោបជាប់ ...
« ឯងដឹងហើយថា ច្បាប់ត្រកូលចនយ៉ាងណា ! ហើយយើងជាកូនអ្នកណា ?» ត្រឹមពាក្យមិនប៉ុន្មានម៉ាត់ធ្វើអោយថេយ៍យ៉ុងនឹកគិតឃើញនិងបើកភ្នែកធំៗ
« កុំប្រាប់ថា ? ព្រោះតែអ្នកមីងជាកូនប្រុស ? របស់ ប្រពន្ធទី២ ?» ថេយ៍យ៉ុងចង្អុលមុខរាងក្រាស់ហើយចម្លើយដែលងាយយល់គឺ ការង៉ក់ក្បាលពីម្ខាងទៀត
« ហេតុ.. ហេតុអ្វីក៍មានរឿងបែបនេះ ? » ថេយ៍យ៉ុង
« គឺរឿងវាបែបនេះ ............!» បន្ទាប់ពីនិយាយគ្រប់យ៉ាងហើយថេយ៍យ៉ុងក៍ចាប់ផ្តើមហូរទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន ធ្វើអោយជុងហ្គុកនៅមិនសុខដូចគ្នា មិនយល់ថាហេតុអ្វីមិនចង់អោយក្មេងល្ងង់ក្នុងរង្វង់ដៃយំ ឬ កើតទុកអ្វីឡើយ !
« ចុះបើមានគេដឹង ? អ្នកមីងនិងធ្វើយ៉ាងមិច ? » ថេយ៍យ៉ុងងាកមកសួររាងក្រាស់ដែលធ្វើមុខធម្មតាមិនឈឺចាប់អ្វីសោះ
« ក៍រង់ចាំ បន្តិច.. យើងនិងធ្វើអោយគេដឹងគ្រប់គ្នា !» ជុងហ្គុកថាហើយក៍បន្តឹងដៃអោបអ្នកក្នុងរង្វង់ដៃយ៉ាងជាប់ និងឈ្លៀតថើបគេទៀត
« សឺត ... មិចក៍មកទីនេះ ? ហើយមិចក៍រកឃើញបន្ទប់នេះ ?តែថាយើងមិនទាន់រករឿងឯងពីល្ងាចមិចផង?» ជាវគ្គដែលជុងហ្គុកត្រូវជំរិតសួរគ្រប់យ៉ាងហើយទើបថេយ៍យ៉ុងសើចបន្លប់បន្តិច
« ហិហិ គឺថា ឆ្ងល់ដែលរឿងអ្នកមីង .. មានសម្លេងប្រុស .. តែថា ក្រែងបំពង់ករមនុស្សប្រុសនិងមនុស្សស្រីខុសគ្នា មិនអញ្ចឹង ? មិចក៍អ្នកមីង អាចបន្លំធ្វើជា មនុស្សស្រីយូរយ៉ាងនេះ ?ហើតរឿងល្ងាចមិញខ្ញុំក៍មិនដឹងដូចគ្នាតែខ្ញុំគិតថាគេប្រហែលមិនហ៊ាននោះទេ » សំនួររបស់ថេយ៍យ៉ុងវែងរហូតជុងហ្គុកមិនគិតនិងឆ្លើយតែពេលឃើញខ្សែរភ្នែកម៉ក់ៗនោះធ្វើអោយទប់អារម្មណ៍សឹងមិនបាន ...
« (ហឹស.. គិតថាយើងនិងអោយវារស់ស្រួលចឹងឬ ?)គឺ យើងមានថ្នាំពិសេសសំរាប់លេប !» ជុងហ្គុកគិតក្នុងចិត្តតែក៍លួចខ្សឹបប្រាប់រាងតូចហើយក៍លូកដៃយកប្រអប់ថ្នាំមួយចេញមក ...
« ថ្នាំ ? អ្វីទៅ ?» ថេយ៍យ៉ុងតាមមើលតែអ្វីដែលធ្វើអោយជុងហ្គុកអស់សំណើចគឺភាពមិនដឹងខ្យល់អ្វីនេះទេ
« ថ្ងៃនេះកូនឆ្មាមកលេងដល់កន្លែង .. ថ្នាំនេះយើងប្រហែលមិនត្រូវប្រើនោះទេ ! » និយាយចប់ជុងហ្គុកក៍គប់វាទៅជញ្ជាំង និងផ្តួលរាងតូចទៅលើគ្រែ
« អេ... អ្នក... អ្នកចង់ធ្វើអ្វី ? » ថេយ៍យ៉ុងភ្ញាក់ព្រើតហើយក៍យកដៃរុញដើមទ្រូងដែលរាប់ស្មើរ សំរាប់ខ្លួននាយមិនដែលប៉ះពាល់សាច់របស់អ្នកពីលើឡើយទោះជាពួកគេធ្លាប់ធ្វើរឿងជាច្រើនដងក្តី
« ឯងដឹងទេ ថាថ្នាំទាំងនេះសឹងទប់អារម្មណ៍យើងមិនបានពេលដែលនៅជាមួយឯង .. យើងចង់មានក្តីសុខជាមួយឯងដូចដែលយើងធ្វើអោយឯងមានក្តីសុខយ៉ាងចឹង !» ជុងហ្គុកនិយាយផងប្រលេះលេវអាវដេកយប់របស់រាងតូចផង ...
« អ្នក.. អ្នកមីង ? » ទោះជាយល់រឿងដែលជុងហ្គុកនិយាយតែថេយ៍យ៉ុងនៅតែមិនអាចទទួលយកបានពេលដែលមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះកំពុងមើលមកគេដោយកម្តៅយ៉ាងពិបាកពណ៍នា ..
« លែងទៅ .. ខ្ញុំទៅបន្ទប់វិញ ! អ្នកមីងមិនខ្លាចមានគេមកដឹងរឿងទាំងនេះទេ ?» ថេយ៍យ៉ុងងាកមកគំរាមជុងហ្គុកតែបានមកវិញត្រឹមការអស់សំណើច
« ហឹស .. ឯងគិតថា យើងធ្វើអ្វីមួយ ងាយអោយគេចាប់បានចឹងឬ ?» ជុងហ្គុកនិយាយដោយល្បិចហើយមិនទាន់ដឹងខ្លួនផងអាវរបស់ថេយ៍យ៉ុងក៍របូតលេវអស់បង្ហាញដងខ្លួនស្រឡូនចេញមក ..
« អ្នកមីង ?» ថេយ៍យ៉ុងស្រែកដោយការភ្ញាក់ផ្អើលជាថ្មីហើយរាងកាយតូចក៍ត្រូវគ្របដណ្តប់ដោយចំហាយកក់ក្តៅពីអ្នកខាងលើយ៉ាងចម្លែក
« ឈ្មោះពិតរបស់យើងគឺ ជុងហ្គុក. ចនជុងហ្គុក» ជុងហ្គុកប្រាប់ហើយក៍មិនរង់ចាំចម្លើយអ្វីឡើយ គ្រប់ពេលដែលគេនៅជិតថេយ៍យ៉ុងទោះជាមានថ្នាំទប់អារម្មណ៍តែវាមិនដែរឈ្នះនិងក្លិនកាយម្នាក់នេះឡើយ .. ហើយពេលនេះក៍គ្មានអ្វីត្រូវលាក់បាំងនិងជាពិសេស រាងកាយដែលកំពុងភ្ញាក់ឡើងមក .. ទើបរាងក្រាស់ងើបឡើងហើយហើយញញឹមស្រស់ដាក់ថេយ៍យ៉ុងនិងទាញប្រអប់ថ្នាំមួយទៀតឡើងមក
« លោក ? ប្រុងធ្វើអីខ្ញុំ ?» ហេតុអ្វីក៍ថាថេយ៍យ៉ុងមិនស្គាល់ដបថ្នាំនេះបើវា ដូចគ្នានិងដបថ្នាំដែលជុងហ្គុកធ្លាប់អោយ
« ជាលើកដំបូងយើងខ្លាចឯងឈឺ !» ជុងហ្គុកនិយាយចប់ក៍ផឹក ថ្នាំនោះចូលទៅហើយទាញកញ្ចឹងករថេយ៍យ៉ុងនិងប្រថាប់បបូរមាត់ពីលើ...រួមទាំងបញ្ចូលថ្នាំនោះទៅអោយថេយ៍យ៉ុង
« ថ្នាំ ... ថ្នាំអ្វីនិង !» ថេយ៍យ៉ុងព្យាយាមច្រានរាងក្រាស់ចេញតែបានមកវិញត្រឹមការអស់សំណើចនិងសម្លេងមាំនោះបានអោនមកខ្សឹបក្បែរត្រចៀករបស់គេ
« ថ្នាំសប្បាយ !» ពាក្យមួយឃ្លានេះធ្វើអោយថេយ៍យ៉ុងញ័រអស់ទាំងខ្លួនហើយកម្តៅក្នុងរាងកាយក៍ចាប់ផ្តើមមានឡើង ..
« សុំ... សុំមេត្តា .. មិចក៍លោកធ្វើបែបនេះមកលើខ្ញុំ !» ថេយ៍យ៉ុងនិយាយទាំងញ័រតែរាងកាយកំពុងប្រតិក្មមសកម្មភាពនិងការនិយាយស្តីគឺខុសពីគ្នា
« ព្រោះឯងជារបស់យើងតែម្នាក់ !» ជុងហ្គុកនិយាយ ហើយក៍អោនទៅថើបមាត់តូចនោះដោយចាំមិនបាន ព្រោះពេលនេះតម្រូវការគេក៍កើនឡើងដូចគ្នា បន្ទាប់ពីថើប ផ្តោះផ្តងភាពកក់ក្តៅ រាងតូចដែលទន់ខ្លួនអស់មិនយល់ដូចគ្នាថាហេតុអីពេញចិត្តនិងការប៉ះពាល់នេះទៅវិញ ...
បន្ទាប់មករាងក្រាស់អូសរំកិលខ្លួនចុះមកក្រោមដល់កន្លែងសម្ងាត់ហាមឃាត់របស់ចាន់... ហ្នឹងងើបសម្លឹងទៅមើលថេយ៍បន្តិចរួចក៏លេបត្របាកភាពទន់ជ្រាយរបស់រាងតូចនិងធ្វើចលនាបន្តិចម្ដងបន្តិចម្ដង ...
