Nefret. / bxb / texting /

49

Taylan Çetiner'in ağzından..

"Oğlum hadi bir şeyler ye.. bir evladımı kaybettim bir de sana bir şey olsun istemiyorum.."

Gözlerimi ağır ağır önümdeki bitap düşmüş kadına çevirdim. Aynı benim gibi görünüyordu. Yorgun, üzgün, tüm hayatı başına yıkılmış bir şekilde görünüyordu. Canım yanıyordu ama onun iki katı yanıyordu, ben ölmek istiyordum ama o sürünüyordu. Bundan emindim.

"Tamam.." dedim ağzımdan bir lokma dahi geçmeyeceğini bilsem bile.

İki gün olmuştu ben iki gündür nefes almıyordum sanki.

İki gün olmuştu ama benim için gün doğmamıştı.

İki gün olmuştu ve ben mahvolmuştum.

Bedenimi kıpırdatacak halim yokken önceden  intikam ateşiyle yanıp tutuşan bedenim şimdi dur diye yalvarıyordu bana, dur çünkü uğruna savaşacak bir şeyin kalmadı, diyordu adeta.

En kötüsü de ben göz yaşı bile dökememiştim. İçten içe kendimi parçalıyordum ama sırf annemin hayatını daha da cehenneme çevirmemek için içime ağlıyordum. Onca insan gelip gitti eve, onca insan konuştu kız kardeşimin vefatıyla ilgili, hiçbirini hatırlamıyordum bile. Beynim sadece o andaydı sanki kendimi kapatmıştım her şeye.

Aylin aklımdan çıkmıyordu.

İki gün önce Kayaya attığım mesaj geldi aklıma. Ne cevap almıştım ne de yanıma gelmişti. Buna oturup üzülecek değildim tabi ama nedenini merak ediyordum. O kadar çok yanımda olmak isteyen biri bir anda neden ortadan kaybolur diye düşünüyordum. Aylin dışında bir de Kaya vardı düşüncelerimde.

"Oğlum ben bir çarşıya gidip geleceğim kalmadı yemek için bir şey.."

"Anne ben giderim sen otur." Ayağa kalkarken hafiften başım döndü ama umursamadım. Beni yerime geri oturttu.

"Yok oğlum yok, sen iki gündür uyumuyorsun bayılır kalırsın bir yerlerde.."

Bana cevap bile tanımadan yemeğimi yememi söyleyerek kapıdan çıktı. Normalde bütün akrabalarımız annemin başında durmak için baya ısrar etmişti ama hepsini kovmuştum annemin ne onları görmeye hali vardı ne yanında benim dışımda kötü hisseden birini görmeye hali vardı. Annemi tanırdım, acılarını paylaşmayı sevmezdi güçsüz hissederdi.

Eve bir sessizlik çöktüğünde iç sesimle baş başa kaldım iki gündür ilk kez.

Geçmişimden hayatım boyunca pişmanlık duydum. Hiçbir zaman konusunu açmadım açtırmadım. Ne kadar kabullenemesem de hayatımda olan çoğu şeyin sorumlusu bendim. Sanırım Aylin ölmeden önce bunu kabullenmek daha da zordu, insanları suçlamak daha kolaydı. Ama o öldükten sonra kafama dank etti birden her şey, ben kendimi kandırıyordum sadece.

Ama sonra bir şeyi daha fark ettim. Çoğu şey benim kontrolümde değildi istesem de ipleri elimde tutamazdım.

Eğer tutsaydım Aylin hala hayatta olurdu.

Kapının sesi beni düşüncelerimden uyandırdı.

Annem gideli kaç dakika ya da saat olmuştu? Zaman kavramı yoktu sanki.

Kapıyı açtım.

Ama karşımdaki annem değildi, Kaya kapıda duruyordu.

Kahverengi gözleri kızarmış bir şekilde bana bakıyordu. Benim gözlerimin de ondan bir farkı olmadığını biliyordum tabii. Her an bayılacak gibiydim.

"Taylan.." hızla içeri girip bedenime sarıldı. Çok mu kötü görünüyordum, beni görünce ağlayacak gibi olmuştu.

"Kaya." Bedenime sarılan sıcacık ellere karşılık verdim. Çok ihtiyacım vardı o an. Siktir ettim her şeyi.

Kollarımı beline dolayıp sertçe kendime çektim ve bedenlerimizi birbirine yasladım dışarıda kar yağdığı için her yeri ıslanmıştı ama beni rahatsız etmedi. Geri çekilmesini istemedim.

"Taylan nolur.." dedi ne diyeceğini bilemez bir şekilde. "Nolur uyu biraz.. dayanamıyorum seni böyle görmeye.."

Hafifçe güldüm, gülüşümün neşeyle uzaktan yakından alakası yoktu.

Benden ayrıldı ve hızla ayakkabılarını çıkarıp kolumdan tuttu. "Hadi gel.." diye mırıldandı.

İtiraz edecek mecali yoktu, etmedim izin verdim bedenimi koltuğa doğru sürüklemesine.

Üzerindeki ceketi çıkarıp yana bıraktı ve beni koltuğa yatırdı yavaşça karşı çıkmadığımı görünce bundan güç almış olsa gerek işine devam etti.

Üzerime annemin pikesini örttü. Gözlerim benden izinsiz kapandı direkt olarak. İki gündür ayakta olan bedenim kaldıramamıştı sanırım artık. Şikenin sıcaklığı vücudumu ele geçirirken kendimi uykunun kollarına teslim etmeden hemen önce yanağımda kayanın dudaklarını hissettim.

"İyi uykular.."

—