HATIRA KASIMPATI (GxG)

| 47 |

Keyifli okumalar canlar. ❤️

(Yazardan)

Kalbi kulaklarında atıyordu. Kendi sesini bile duyamayacak vaziyete gelmek üzereydi. Ellerini başına koydu. Telaşla İzgi'nin yatak odasına girdi. Burada da yoktu. Banyo kapısı aralıktı, orada da yoktu. Bir şey olmuştu... Adını koyamadığı kötü bir his tüm bedenine çökmüştü. Başı dönüyordu.

Salona geri döndü. Ne yapması gerektiğini kestiremiyordu, düşünüyordu ama işin içinden çıkamıyordu.

"Çok teşekkür ederim Mehtap Teyze."

"Ne demek kızım, hep beklerim."

"Sağ olun, sağ olun."

"İzgi'nin sesi..." dedi ümit dolu bakışlarla. Tam kapıya ilerlerken İzgi içeri girdi. Anlık ürkerek elini kalbinin üstüne götürdü. Kaşlarını çattı.

"Ben de diyorum bu kapıyı çekmemiş miyim? Açık görünce ve seni bir anda karşımda görünce ürktüm."

Karmen'in yüzü kireç gibi, gözbebekleri kocaman görünüyordu. Telaşa kapıldı İzgi. Bir sorun olduğunu düşündü. Karmen'e doğru bir adım attı. Kapıyı ardından kapattı. Kötü bir şey duymaktan çekinerek alçak sesle sordu.

"Hayrola? Niye geldin ve bu yüzünün hali ne?"

Yutkundu Karmen. Her an ağlayabilirdi. Çok korkmuştu, kaybetmekten, İzgi'yi bir daha görememekten korkmuştu. İzgi'nin onunla ayrılır gibi yaptığı konuşmayı düşünürken bile böylesine delirmiş hissetmemişti. Bir kere daha yutkundu. Şu an tek isteği İzgi'ye kocaman sarılmaktı. Tedirgin bir şekilde Karmen'den gelecek yanıtı bekliyordu İzgi. Dikkatle ona bakıyordu.

"Beni ürkütmeye devam ediyorsun Karmen. Ne oldu?" diye sordu. Karmen'in gözleri dolu dolu oldu. İzgi bunu fark edince kafasında farklı senaryolar üretmeye başladı. Rengin'e mi bir şey oldu diye düşündü önce. Saniyeler içinde aralarındaki boşluğun kapanmasını beklemiyordu. Karmen'in kolları tarafından sarıldı, çok istekli ama bir o kadar da kırılganlıkla sarılıyordu. Başta karşılık vermedi İzgi. 

Elleri ondan bağımsız hareket etmek ister gibi Karmen'in belinde yerini aldı. Aynı istekle karşılık vermedi ama ellerini hissetmek bile Karmen'e ışık olmaya yetti. Çenesini sevdiğinin omzuna yasladı Karmen. Kokusunu çok rahat bir şekilde içine çekti.

"Evden bir hışımla çıktım. Birkaç dakika düşündüm. Kalbim beni sana getirdi. Kapı ziline bastım, kapıya vurdum, yanıt gelmedi. Kapının açık olduğunu fark ettim sonra, içeri girdim. Baktım evde yoksun..."

Acı dolu bir nefes aldı. Tuttuğu yaşlar mavi gözlerini yakmaya başladı.

"Sana bir şey oldu sandım İzgi, çok korktum."

Son duyduğu cümle İzgi'nin içinde bir şeyleri koparttı. Alnını Karmen'in yanağına dayadı. Ellerinin tutuşunu bir tık daha güçlendirdi. Karmen'in ona en içten yaklaştığı anlardan birini yaşıyorlardı. Gerçekten kaybetmek korktuğunu hissettirmişti İzgi'ye.

"İyiyim. Karşı komşum Mehtap Teyze'nin yanına gitmiştim. Torununun ödevine yardımcı oldum, o da yemeğe kalmam konusunda ısrarcı oldu."

Acı acı gülümsedi Karmen. Bedenini geri çekti, ellerini İzgi'nin kollarına yerleştirdi. Bedenlerinin ön kısımları birbirine değiyordu. Giyinik olmalarına rağmen onun ten sıcaklığını hissettiğine yemin edebilirdi Karmen. İzgi'nin sarı saçlarından birkaç tutamı kulağının ardına aldı. Kibar, yuvarlak çenesini okşamaya başladı. O çok özlediği siyaha çalan kahverengi gözlere aşkla bakıyordu. İzgi dışarıdan olağan bir ifadeyle bakıyor gibi görünse de içi gidiyordu. Karmen ona böyle bakarak hiç yardımcı olmuyordu.