HATIRA KASIMPATI (GxG)

| 55 |

(Yazardan)

Bedeni kasılmış gibi hissediyordu Karmen. Robotik bir hareketle arabanın kapısını açtı. Onun öylece dışarı çıkmasına izin veremezdi İzgi.

"Gitme Karmen," dedi titrek bir sesle. 

Şu an Karmen'in açık mavi gözleri etrafı gözetlemekle meşguldü. Gitmesi gerekiyordu. Bileğini kendine çekerek İzgi'nin tutuşundan uzaklaştı. Arabadan indi. Kemerini çıkarıp hemen ardından indi İzgi. Kulağında bir çınlama vardı ki tüm tadını mümkün gibi daha çok kaçırıyordu. Beş metre kadar arkalarında olan arabanın içinde korumalar görünüyordu. Arabaya doğru güçlü adımlarla yaklaşıyordu Karmen. Şoför koltuğunda olan korumanın başından vurulduğunu gördü. Bu görüntüyü fark ettiği an şaşkınlık içinde elini ağzına kapattı İzgi. Arabanın ön lastikleri de patlatılmıştı.

Siyaha çalan koyu gözlerini etrafta dolaştırdı İzgi. Sanki ıssız bir yerde mahsur kalmış gibi hissetti ve bu his çok ürkütücüydü. Karmen'le aralarında beş adımlık mesafe kaldı. Vurulan korumanın olduğu tarafta durdu Karmen.

"Kimseler görünmüyor."

"Bahse varım şu an bizi izliyorlardır."

"Dur Karmen. Zaten durum korkutucu değil gibi bir de böyle söyleme," dedi İzgi. Koşar adımlarla arabaya döndü. Telefonunu eline aldığı gibi ambulansı aradı.

"Dört el ateş edildi. İkisi arabanın ön lastiklerine, diğer ikisi ise korumalara sıkılmış. Biri başından, diğeri kalbinden vurulmuş."

İzgi'nin yardım çağırdığını anladı Karmen. Şu durumda yapabilecekleri tek şey ambulansın gelmesini beklemekti. 

Elini sertçe alnına vurdu. Küfredercesine homurdandı. Bu insanların ne suçu vardı? Bu iş kan dökülmeden çözülemez miydi? Tüm bunlar ne demek oluyordu? Amcası Timur oyunu kirli oynamak istediğini belli etmeye çalışıyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar ona karşılık veremeyeceklerini, istediğine ulaşacağının mesajını vermek istiyordu.

Ellerini öfkeyle alnına çarptı. Boğazından boğuk bir ses çıkardı.

"Bu insanların ne suçu vardı?" diye tekrarladı. 

Telefonu çaldı. Arayanın amcası olduğuna gram şüphesi yoktu. Ekrana bakınca yanılmadığını gördü. İzgi'nin telaşlı bakışlarının arasında telefonu açtı. Amcasının konuşmasını bekledi. Öfkeye kapılsa bile mantık dışı adımlar atmamak konusunda kendini frenliyordu Karmen. Ailecek dikkat etmelerini gerektiğini biliyordu.

"Yeğenim, küçük bir talihsizlik yaşamışsın. Geçmiş olsun demek için aradım."

Ses tonundaki kinaye dünyanın en sakin insanını bile çileden çıkarabilirdi.

Duruşunu dikleştirip mağrur bir ifadeyle baktı Karmen. Boyun eğmek doğasında yoktu.

"İyisin değil mi?"

Dilinin damağına değdirdi, yutkundu.

"İyiyim," dedi buz gibi bir sesle.

"Akıllı bir kız olduğunu biliyordum zaten. Yanındaki kızı garantiye almak için elinden geleni yapmanı da takdir ettim. Dünyayı güzel seven insanlar kurtaracak derler."

"Amca, bence şansını zorlama. Bu kibir seni uçuruma götürür."

"Aynısından sende de var Karmen. Kendini benden farklı mı sanıyorsun?"

Karnına yumruk yese daha az acıtırdı, daha az siniri bozulurdu diye düşündü. Amcası resmen onunla alay ediyordu. İnsanın kanını donduran bir tarzı vardı.