HATIRA KASIMPATI (GxG)

| 5 |

Oy ve yorumları eksik etmeyin canlar. Seviliyorsunuz. 🥰

(Yazardan)

Hazırladığı mini raporu mail olarak babasına ilettikten sonra bilgisayarı kapattı. Bu sırada yardımcısı gülümseyerek onu izliyordu.  

Babasının asistanı masanın üstündeki dosyaları aldı. Bugün buradaki işi sona ermişti. 

"Siz çıkabilirsiniz. İyi akşamlar," dedi Karmen.

"İyi akşamlar Karmen Hanım. Yarın yine aynı saatte uğrarım."

Geriye doğru yaslanırken belinin kötü durumda olduğunu fark etti. Ağrının etkisiyle yüzünü buruşturdu. 

"İyi olur," dedi. Genç asistanın kapıyı kapatıp gitmesinin ardından yardımcısına döndü. Onun güler yüzüne karşılık dudakları hafif bir gülücükle yukarı kıvrıldı.

"Aklınıza ne geldi?"

"Asıl sizin aklınıza ne geldi? Öyle kolay kolay gülmezsiniz."

Gülüşü daha da büyüdü. "Doğru diyorsun da sen gülümseyerek bakınca kendimi tutamadım," dedi Karmen.

"Eski zamanları düşündüm. Zaman gerçekten çok hızlı geçiyor fakat insan bunu sonradan fark ediyor."

"Akşam akşam dertlere salma beni," diyerek önüne döndü. Kadının şefkatli bakışlarından kaçmak istemişti. Şu anki yorgunluk ve ağrıların üstüne duygu selini kaldıramazdı. Yapısına ters bir durumdu.

Evrakları düzenleyip sırayla çantasına koymaya başladı. Bu sırada yardımcısı oturduğu geniş koltuktan kalktı. Karmen'e göre iki kat fazla yorgundu. Yarınki programı gözden geçirdi. 

Karmen ise not defterinde dikkatini çeken bir detaya bakıyordu.

"Yine yoğun bir gün bizi bekliyor."

"Hayır, beklemiyor. Sen yarın izinlisin."

Kaşları şaşkınlıkla havaya kalktı. "Neden?"

"Kendini fazla yoruyorsun."

"Çalışmak bana iyi geliyor Karmen Hanım."

"Ama biraz da hayatın tadını çıkarman lazım."

Araba anahtarı ve ceketini alıp kapıya yöneldi. Çıkmadan önce konuştu. 

"Çıkarıyorum küçük hanım. Darısı sizin başınıza. Üstelik burada hayatını yarılamış kişi benim, yaşayacak güzel yılları olacak genç sizsiniz. Bu öğüdünüzü kendinize saklayın."

_____________________________

Arabaya bindiğinden beri sesi çıkmayan patronuna baktı Tekin Bey. 

"Eve mi gidiyoruz efendim?" diye sordu. Önüne dönerek arabayı çalıştırdı. Karmen biraz düşündü. Çantasından telefonunu çıkardı. Rengin'i aramaya karar verdi. Eğer ilk arayışında açmazsa ikinci kez aramayacağım, dedi içinden.

"Siz düz devam edin. Yolda karar vereceğim," dedi tok sesiyle. Telefonu kulağına yaslayıp kardeşinin cevap vermesini bekledi.

"Alo?"

"Sen beni arar mıydın ya?"

"Neredesin Rengin?"

"Taksideyim, eve gidiyorum. Sen neredesin?"

"İşten çıktım. Karnım aç."

"İyi, evde yersin," dedi Rengin.

"Eğer senin de karnın açsa bir yerde buluşalım diye aramıştım. Evde yemek istemedim."