(Polisiye, gizem ve nefretten aşka konulu kurgudur. )
"Bak Akif, seninle konuşacak ortak tek bir noktamız bile yok. Biz seninle iki ayrı uçlarda yaşayan insanlarız. Sen sağa dönmeyi seversin, bense sola. Sen turan dersin, ben devrim."
Gözlerindeki...
Yeni bölüme hoş geldiniz. Oy vermeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın olur mu?
İyi okumalar❤
Kafamdaki Akif ve Hande'yi paylaşıyorum ama Akif'i şu an sakallı ve bıyıklı düşünün. Elbette siz yine de kendi hayalinizdeki Akif ve Hande'yle yola devam edebilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Seni görmek için gelmiştim ve göreceğimi gördüm gidiyorum. İyi geceler Hande."
Mesajını okur okumaz pencereyi hızla açtım ve telefona bakmasını işaret ettim ama beni görmemiş gibi yaparak ya da sahiden de görmediğinden arkasını dönüp sokağın köşesinden ağır adımlarla çıktı.
Onun bu tavrına aldırmadan arama tuşuna bastım, ısrarla çaldırmama rağmen telefonunu açmadı. Yanlış anlamıştı ve görünen manzaradan aklına bambaşka şeyler getirdiğini ve getireceğini tahmin etmek zor değildi, üstelik haklıydı da ona kızamıyordum bile. Ama telefona bakmamak da neydi? Benim için bunun izahı ve anlaşılabilir bir tarafı yoktu. Pes etmedim ve bu defa biraz kırıklık, biraz da öfkeyle mesaj attım.
"Telefonuna bakar mısın Akif? Öyle lafını söyleyip gidemezsin! Önce dinle."
Görmesini bekledim ama dakikalar geçiyordu mesajım çift tık bile olmuyordu. Yeniden aradığımda telefonunu tamamen kapadığı gerçeğiyle yüzleştim. Sinirden ve daha çok da kendimi izah etmeme müsaade etmemesinden elim ayağım titriyordu.
