Abi kitapları kıtlığı çekiyorsanız doğru yerdesiniz. Sizden istediğim ana karakter olan kız ile empati kurmanız. Babasına olan düşkünlüğünü anlamanız. Bu kitapta önyargılı abiler yok, karışan bebekler yok. Alışılmış klasik abilerim hikayesi değildir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zeynep Bastık - Dargın
Ona bakmak istedim ama bakamadım. Kelimeler kalbimi düğümledi ama bakamadım. Şu an kıyametim olan gözlere bakarsam, uçurumdan aşağı itilmeyecektim, uçurumdan aşağı atlamış olacaktım.
O yeşillerle bir daha göz göze gelmeye asla cesaretim yoktu. O nefret ettiğim renk aynı zamanda kendi gözlerimin rengiyken işim daha zordu.
Dükkandan çıktığımda titredim. Çok soğuktu, elektrikli ısıtıcı kemiklerime kadar ısıtmıştı ama şimdi ıslak ayakkabılarım beni üşütüyordu. Ten çorabım zaten bir halta yaramıyorken hasta olmamak için her şeyi yapardım şu an.
Korku tenimi ikinci bir deri misali sararken Alp sessizlik içindeydi ama Efken için aynısını söyleyemem. O çok sinirli, öyle ki gözleri gerçekten ateş çıkarabilseydi beni küle çevirebilirdi.
Efken hemen önümde durup bana üstten üstten baktı. "Neredeydin sen?" Bağırması bütün dengelerimi sarstı. Onu ilk kez bana bağırırken görüyordum ve bu iğrençti. "Bu saate kadar neredeydin?!" Dondum kaldım. Efken sinirlenebiliyor mu ya?
Kızması gayet doğal, ona hak veriyorum. Haber vermem gerekirdi, ne olursa olsun onlara haber vermem gerekiyordu. Bu yüzden bana bağırdığı için üzülmedim.
"Abi ben," Devam edemedim cümleme. Ne diyecektim? Egemen'in lafına uyup o göt veren adamın evine gittin mi diyecektim? Hayır, eğer bunu dersem hala o adamı özlediğimi düşünürlerdi. "Ben sahil kenarındaydım."
Eğilip omzumu gerçekten sert bir şekilde tuttu. "Bu saate kadar sahil kenarında mıydın?" Keşke sesinin tonunu biraz düşürseydi. Efken sinirlenince çok korkunç biri oluyor, tıpkı diğerleri gibiydi. "Aklın neredeydi Asya? Söylesene o her şeye çalışan aklın neredeydi!"
Ben onu farklı sanıyordum. Sinirlenince bana kızmaz sanıyordum. Meğersem çok yanılmışım, onun Arın'dan farkı yoktu.
Babamın yanına gittim demeye yüzüm yoktu. Bunu nasıl söylerdim onu da bilmiyordum zaten. "Abi kalbimi kırıyorsun." dedim fısıltıyla. Ne olurdu sanki bağırmadan konuşsa?
"Öyle mi hanımefendi?" dedi dalga geçerek. "Kalbini mi kırıyorumuşum?" Başını havaya kaldırıp sabır diledi. "Ege abine Egemen denen piç ile olduğunu mesaj atıyorsun ve bir daha bize haber vermiyorsun, telefonum açık olacak deyip kapalı tutuyorsun bir de bunların üstüne saat akşam 8'de bize yeni haber verdin diye sana kızınca kalbin mi kırılıyor?" Belki sinirinden dolayı dediklerinin farkında değildi. Umarım siniri geçince dediklerinin hepsini hatırlar.
Haklı adam, bu sefer haklı.
Beynim donmuş gibiydi. Titreyen ellerimi cebime atıp telefonumu çıkardım. Abime uzatınca bakışları kırık ekrana düştü. "Kırıldı." dedim hemen. "Düştüm, o da yere çarptı kırıldı."
