Yüzük / Kerem Aktürkoğlu

Bölüm 41

"Ne demek çevirmiyorum?" Okan hoca bir kez daha sinirden kıpkırmızı olmuş şekilde bana dönünce kollarımı bağlayarak omuz silktim ona. Geri adım atacağımı sanıyorsa çok yanılıyordu. Maç biteli yarım saat kadar olmuş, takım olarak olanları konuşmak adına stadyumun içindeki toplantı odası tarzı bir yere gelmiştik. Marcao yoktu ama uzaktan da olsa Okan hoca aracılığıyla sinirlerimi bozmayı başarıyordu. Bütün takım sandalyelere yayılmış, ortada dönen Okan hoca Vs. Gökçe Aktürkoğlu düellosunu pinpon maçı izler gibi bir ona bir bana bakarak izliyordu. 

"Çevirmiyorum hocam." dedim bir kez daha. İlk söylediğim sefer kadar nettim. Okan hoca sinirle ellerini saçından geçirdi. 

"Sen var ya, beni futboldan daha çok yoruyorsun! Adam basın açıklaması yapacak!" Elini kolunu hararetli bir şekilde hareket ettirerek kendi kendine delirmesini tepkisizce izledim. Kerem bile hiçbir şey demeden kenarda oturuyordu. "Özür dileyecek Kerem'den." 

"Vurmasaydı da dilemek zorunda kalmasaydı. Başka çevirmen bulun, ben çevirmiyorum." Okan hoca bir ya sabır çektikten sonra derin bir de nefes aldı. Bu sefer de sakinlik rolünü oynayacağını anladığımda ben de sakince izledim onu. 

"Bak, Gökçe. Bu senin işin. Anlıyorum, kızdın. Kerem senin kocan, evet, hak da etmiyordu. Ama profesyonel olmak zorundasın. Yanımızda başka çevirmen yok, işini yapmanı istiyorum senden sadece." tatlı dil yılanı deliğinden çıkarırdı ama bu durumda Kerem'in yediği yumrukları hak etmediğini bir kez daha dillendirmesi benim inadımı körüklemekten başka bir şey yapmamıştı. İstersem sabaha kadar burada bu tartışmayı sürdürebilirdim. Çevirmeyecektim. Kafamı iki yana salladığımda Okan hoca da parmağını bana doğru sallayarak göz devirdi. "Seçeneğin yok, çevireceksin diyorum, çevireceksin." 

"Öyle mi?" diyerek tek kaşımı kaldırmama başını sallayarak cevap verdi Okan hoca. "O zaman şöyle yapalım." Boğazımı temizleyerek ona sinir bozucu bir şekilde gülümsedim. "İstifa ediyorum." 

"Gökçe!" Kerem anında dikleşerek bana ulaşmak için elini uzatsa da bir adım kenara kayarak bana dokunmasını engelledim. O sakinleşmiş olabilirdi ama beni de sakinleştirmesine izin vermeyecektim. Gözlerimi Okan hocaya diktim. Okan hoca yutkundu, etrafına şöyle bir baktıktan sonra birkaç saniyeliğine gözleri Kerem ve benim aramda mekik dokudu. Sanırım onu şok etmeyi başarmıştım. Eh, Gökçe Aktürkoğlu olmak kolay değildi, yaşatacak bir namım vardı. 

"Sen...gerçekten senin gibisini hiç görmedim, Gökçe." dediğini duyunca ben de derin bir nefes alarak omuz silktim. Okan hoca aramızdaki mesafeyi iki adımda kapatırken geriye kaçma isteğime zor da olsa engel oldum. Şimdi bağıracak mıydı? Onu daha da sinirlendirmeyi başarmış olmam lazımdı değil mi? Okan hoca bir elini omzuma koydu. "Sen karşılaştığım en dik başlı kişi olabilirsin," dedikten sonra Kerem'e baktı. "ama seni böylesi anca paklar." dediğine Yunus'un sırıttığını görüp kendime biraz rahatlama payı verdim. "Tamam, çevirme." hoca omzumdaki eliyle beni birkaç kez pat patladı. "Ama istifa sözünü de duymamış olalım," diyerek omzumdan çektiği elinin işaret parmağını yüzüme doğru salladığında bu sefer az önceki gıcık gülümsememden çok uzak bir şekilde gerçekten gülümsedim ona. 

"Tamam, hocam." 

"Kalkın otele gidin o zaman, yeterince yorulduk." dediğinde futbolcular ayaklandı ama ben yerimden kıpırdamadan hocaya bakmayı sürdürdüm. 

"Hocam açıklama?" 

"Evde yapsın, Ersan çevirir, hem biz de olay üzerine düşünmüş oluruz kulüp olarak. Sosyal medyadan mesaj yayınlatacağım bu gece." diye açıklama yaptı Okan hoca, gözleri yanıma dikilip ellerimden birini tutan Kerem'e döndü yine, gülümsedi. "Al oğlum deli karını, git oteline, dinlen, iyileş. Yoksa yakında hepimizi parçalayacak, Gökçe." 

"O iş bende hocam, ben alırım onun sinirini." Kerem sırıtarak konuşunca ona doğru sokuldum, gözlerim kısık bir şekilde baktım ona. 

"Hadi ya, nasıl olacakmış o?" Kerem de hiç itiraz etmeyip kolunu boynuma dolayınca ikimizi birden kapıya doğru çevirdi. 

"Görürsün, karıcım."