Hindi mahimbing ang tulog ng ama ni Jordan. Mailap ang antok. Dinilat niya ang mata at tumingin sa relo: 11.48 PM.
Halos 30-minutos pa lang mula nang humiga pagkatapos niyang maligo.
Dumating si Col. Chris Quiambao bago mag alas-onse ng gabi. Natagalan ang byahe niya pabalik sa Maynila mula sa training camp sa probinsya, dahil sa malakas at patuloy na ulan.
“Si Jordan….?”, tanong niya kay Linda, na nagising pagpasok niya sa bedroom nilang mag-asawa.
“Natutulog na, syempre….”, inis na sagot nito “Hindi naman niya alam na dadating ka. Kahit ako… kanina mo lang ako tinawagan….”
“Sige, matulog ka na….”, sagot ni Chris sa inaantok na asawa. “Maliligo muna ako….”
Kahit na malamig ang aircon at bagong paligo siya…. at kahit sando at maluwang na boxer shorts lang ang saplot, at sa ibabaw ng kumot na siya humiga…. naiinitan pa rin siya. At may bumabagabag sa isipan niya.
Kahit pilit niyang iwaksi, bumabalik sa gunita niya ang palihim na nasaksihan noong isang gabi sa kampo… Kailangan niyang harapin itong suliranin na gusto niyang iwasan.
Marahan siyang bumangon sa higaan…. At tinahak ang madilim na pasilyo papunta sa kuwarto ng binatang anak. Pinihit niya ang doorknob ng pintuan: hindi naka-lock. Dahan-dahan niyang binuksan at pumasok…. At lumapit sa kama.
Walang tao sa kama.
Lumapit si Chris sa bintana at tumingin sa labas. Malakas pa rin ang ulan.
Natanaw niya ang bakuran nila… at ang garahe sa kabilang dako…. may mahinang ilaw na nakasindi sa loob ng driver’s quarters.
Parang may tumutulak sa kanya na lisanin ang kwarto at bumaba.
Bukas ang pintuan sa kusina.
Lumabas si Chris…. at mabilis na tinahak ang bakuran papunta sa garahe sa likod ng bahay. Hindi niya inalintana ang putik sa paa at tsinelas, o ang bumubuhos na ulan.
Kumabog ang dibdib niya habang sumilong siya sa gilid ng kuwarto ng garahe…. humahapit ang basang sando sa matipunong dibdib niya. Bigla siyang nangining, ngunit alam niya na hindi ang malamig na ulan ang dahilan nito.
Sa gitna ng malakas na pagpatak na ulan sa yerong bubong, may iba pa siyang naririnig… na nagmumula sa loob ng kwarto….at lalong bumilis ang pagtibok ng puso niya….
…. nagbubulungan…. tila may kainitan ang tunong ng mga boses, parang nagtatalo…. ngunit hindi ni Chris matiyak kung ano ang pinag-uusapan…… kaya lumapit siya sa saradong pintuan.
“Ahhhhh…. PUTANG-INA….!”. Nagulat si Chris sa tunog na tumagos sa manipis na pintuan…
“Ang arte mo…. gusto mo rin pala….!”
“Ganito na lang Sarge….”. Nakilala ni Chris ang boses — si Jordan yon.
Sumunod nito…. tunog ng nabusalan. “MMMMMMPPPPP…… aarrrgghgggrrrrggggg….”.
“Sige…. subo mo…. tanginaaaaa….!!!!”. Nabosesan ni Chris si Sarge, ang katiwalang driver niya. “tangina mo…. kainin mo ako….”
“Sagad mo hanggang lalamunan mo…. tsupain mo ako… tangina mo….”
Tila natataranta si Col. Chris Quiambao. Dinig na dinig niya ang bawat pag-udyok ng sarhento…. ang dumi ng bunganga… ang bastos…
“Ibuka mo pa ang bibig mo…… sige, jakulin mo ang matigas mong burat habang nilulunok mo ako… tangina mo… ang baboy mo… sarap na sarap ka….”
