Part 3
Minsan, naiinis tayo sa sarili natin dahil tayo mismo ang humahadlang sa ano mang nararamdaman natin, kesyo ganyan, kesyo bawal. Hindi natin alam na dini-deprived na natin ang sarili natin sa kaligayahan na dapat nating nararamdaman.
Marahil takot tayong tanggapin kung anong tunay natin na pagkatao dahil na din sa lipunan nating mapanghusga at sa pamilya natin na ayaw nating ma-disappoint.
Pero hanggang kelan tayo magtatago? Hanggang kelan natin pipigilan na lumigaya?
Sa lahat ng tanong nayan, tanging sarili lang natin ang makakasagot.
--
9:30 AM na pala, ayon sa oras na naka rehistro sa phone ko.
Ansarap ng tulog ko, wala naman akong naramdamang hangover. Sakto lang kasi ang nainom ko kagabi sa birthday party ni mama.
Naalala ko bigla na sa foam pala ako natulog, sinilip ko ang kama ko ay tulog na tulog pa din ang dalawang kulugo na si Paul at Don.
Biglang sumagi sa isip ko si Jake. Wala na siya sa tabi ko. Pero ramdam ko pa din ang ginawa niya sa aking pagyakap kagabi habang sinasabi niya na "SANA MISS MO DIN AKO." Ramdam ko ang lungkot at pananabik niya sa mga salitang yun. Tila naging lullaby sa pandinig ko ang mga salitang yun at ang init ng yakap niya na lumukob sa pagkatao ko. Ang ganda tuloy ng umaga ko. Napangiti na lang ako.
Araw ng linggo kaya wala kaming pasok mag pipinsan. Muli kong sinulyapan ang dalawang kulugo na himbing na himbing na natutulog. Nagko-contest pa sa paghilik at tulo laway pa. Natawa tuloy ako at naisip na kunan ng picture at maipost sa facebook o kaya pang blocked mail sa kanila. Hahaha.
Nasan kaya si Jake. Wala naman siyang pasok ah. 'hmmm baka nasa jowa na naman niya' sabi ng isip ko. Nainis tuloy ako sa isiping yun.
Nagbihis na lang ako at dali daling bumaba para umihi. Nakarinig ako ng ingay sa kusina. Baka si mama yun, naghahanda ng kakainin namin.
Nang marating ko ang kusina, nagulat ako at si Jake pala ang nagluluto. Nasamyo ko ang amoy ng sinangag at sunny side-up na itlog at nakaramdam tuloy ako ng gutom. May nakita din akong fresh juice sa dining table at may nakahain na dalawang bakanteng plato.
Nakatalikod siya sa akin noon. Kaya alam kong hindi niya ako napansin. Dahan-dahan akong naglakad patungo sa toilet para hindi niya ako maramdaman. Kaso bigla siyang lumingon sa akin. Napahinto tuloy ako, mistula akong pusa na napahinto sa paghakbang at tumingin sa kanya.
"Good morning KUYA!" nakangiti siya. Hayss! ang guwapo talaga. Gumanda tuloy lalo ang umaga ko. Pero siyempre ayokong magpahalata kaya hindi ako sumagot. Tinuloy ko ang paglakad patungo sa toilet.
"Kuya nagluto ako para sa ating dalawa." nakangiti pa din siya. "Sabi ni tita magsisimba lang daw siya at tayo na daw muna bahalang magluto ng pagkain natin, sabay na tayong kumain ha.' nakangiti pa din siya.
Tuloy-tuloy lang ako hanggang makapasok ng banyo. Agad kong isinara.
'Makakasabay ko siyang kumain? At dalawa lang kami? Nagluto siya para sa aming dalawa lang?' sabi ng isip ko. Kinabahan tuloy ako bigla na kinilig. Hindi ko alam kong papansinin ko na ba siya or itutuloy ko ang pag-iinarte. 'Ah bahala na!'
Pagkalabas ko ng banyo, tinawag niya ako.
"Kuya! Kain na tayo." pagtawag niya sa akin.
Tumango lang ako saka lumapit sa mesa. Nakapwesto na din siya at nakatingin sa akin. Nakangiti pa din si Kupal.
Umupo na ako ng hindi siya nililingon. Nagsimula na akong sumubo saka siya nag salita.
"Sorry kagabi." pagsisimula niya. Pinagmasdan ko siya, blangko lang ang ekspresyon niya.
