ZEHİRLİ ŞEKER

41. BÖLÜM🪷

400 BİN OLDUK🥳

HEPİNİZE TEŞEKKÜR EDERİİİMM😘

400 BİN ŞEREFİNE

Bu bölümün tamamı Çınar'ın ağzından olacak. 42. Bölümün tamamı ise Barış'ın ağzından. 💃🏻

🍭KEYİFLİ OKUMALAR🍭

ZEHİRLİ ŞEKER
BÖLÜM 41

🪷

ÇINAR

Hava soğuktu. Gece bir kürk gibi tüm bedenimizi sarmıştı. Sıkışıp kalmıştık sanki. Silah sesleri artmaya devam etti ama artık o piçlerin hedefi değildik. "Timin adamları ne zamana halleder?" Diye sordum Asuman'ı boş bırakmadan. Susmak uykuya davetti. Uyumamalıydı.

"Birkaç dakika." Dedi sessizce. Kaşlarım kavislendi. "O kadar iyiler demek?" Burnundan sert bir nefes verdi. "Kendi timim diye demiyorum ama görüp görebileceğin en iyi timlerden birisidir." Uzun konuştuğu için sustuğu an öksürmeye başlamıştı. Onu daha sıkı tuttum. Artık saniyelerle yarışıyorduk. Asuman'ın düşmanı sadece tepemizden geçen kurşunlar değildi; karnındaki yaraydı, susuzluktu, bir haftadır çektiği işkencelerdi.

Bir de kırık parmağı vardı tabi...

"Asuman."

"Hm?"

"Baban da gelmiş midir?"

Şu binbaşı olanından.

Omuz silkti. "Sanmam." Diye umutsuz bir kelime döküldü dudaklarından. "Ama haberimi bekliyordur." Derin ama kesik bir nefes aldı. "Şehadetimi belki de."

"Buradan çıkacağız." Dedim. Söyledikleri canımı sıkıyordu. "Böyle şeyler söyleme."

"Bir haftadır tek dileğim ölmekti ama beni inatla öldürmedi orospu çocukları." Dedi, sesi zayıf bile olsa nefreti net bir şekilde duyabiliyordum. "Ölmek için dua ediyordum." Dişlerimi birbirine bastırdım. "Kendimi alıştırdığım tek şey ölüm, Çınar. Artık uyumak istiyorum."

"Söz veriyorum, buradan çıktığımızda istediğin kadar uyuyacaksın ama şimdi uyuyamazsın Asuman. Sakın böyle bir şey yapma, tüm parmaklarını kırarım bak." Güldü ama canı yanıdığı için gülüşü keskin bir şekilde son bulmuştu. "Sana o parmağın bedelini ödeteceğim."

"Ödet. Ne istersen yap ama şimdi sakın uyuma."

Yutkunduğunu işittim. "Maça gittiğimiz gün yüzünü boyamak istiyorum."

"Nasıl yani?"

"Sarı laciverte boyamak."

"Tamam."

"Bu parmağımı kırdığın için bir bedel değil. Konudan bağımsız." Güldüm. Kafamı usulca sallayarak ona cevap verdim. "Öyle diyorsan." Diyerek tüm ipleri onun eline bıraktım. Silah sesleri azalmaya başladı. Saniyeler içinde de gece sessizliğe gömüldü. Kulaklarımı açıp etrafı dinledim. Sıkıca tuttuğum bıçağı önüme doğru aldım. Gardımı indiremezdim, gelenler başkaları da olabilirdi.

"İndir silahını!"

Karanlığın içinden duyduğum ses kaşlarımı çatmamı sağladı. Benim silahımı indirtecek adam henüz anasının karnından doğmamıştı.

Hiçbir şey görünmüyordu. Etrafımızı sardıklarına emindim. "Adamsan gel sen indir!" Diye bağırdığımda Asuman'ın gülüşünü duymuştum. Bıçağı kavradığım elimi tutarak aşağıya doğru indirdiğinde sordum. "Ne yapıyorsun?"