ZEHİRLİ ŞEKER

53. BÖLÜM🪷

💖 Zeynepizem

Pamuk eller oy ve yorumlaraa💃🏻

🍭KEYİFLİ OKUMALAR🍭

ZEHİRLİ ŞEKER
BÖLÜM 53

🪷

Kurt, saklandığı çalının arkasında beklerken gece çoktan gün ışığını yok etmiş. Karanlığın içinde parıldayan tek şey gökyüzündeki ay ve kurdun sarı gözleriymiş. Kurt, kararlıymış. Saatler hatta günler sürse bile bekleyecek ve kendini kandıran tavşanı yakalayacakmış. Patilerini önüne doğru uzatmış ve başını patilerinin üzerine yerleştirmiş. Yağan kar üzerini örterken bembeyaz kürkü onu her şeyden gizliyormuş.

Yanından nice hayvanlar geçmiş. Başını kaldırıp da hiçbirine bakmamış. İçinde büyüttüğü kin açlığını bile unutturmuş. Tek istediği tavşanı dişlerinin arasına almak ve onu parçalara ayırmakmış. Saatler geçmiş, gözünü bile kırpmamış. Tavşanın kokusunu aldığı küçük kuytudan bir an olsun gözlerini ayırmamış.

Her şeyden habersiz yuvasında uyuklayan tavşan gecenin kör karanlığında uyanmış. Beyaz tüylerine rağmen soğuk tüm bedenini ele geçirmiş. Yalnız uyuduğu yuvasında sağa sola dönmüş. Üşümesi dinmemiş. Kendine yumuldukça daha çok üşüdüğünü hisseden tavşan en sonunda uyumaktan vazgeçerek ayaklanmış. Geceleri dışarı çıkmak tehlikeli olsa da bu sefer göze almış.

Çünkü, bazen yalnızlık karanlıktan daha korkutucu olabilirmiş. Kafasını usulca yuvasından çıkartmış ve etrafa bakınmış. Kimseyi görmemiş. Kimseyi duymamış. Gecenin onu tüm yırtıcılardan koruyacağına inanarak yuvasından çıkmış. Minik patileri yağan kara izini bırakırken yuvasından uzaklaşmaya başlamış.

Çok değil saniyeler sonra kurt peşine takılmış. Saldırmadan önce tavşanın yuvasından uzaklaşmasını beklemiş çünkü olur da kaçarsa yuvasına girer ve gözden kaybolurmuş. O kadar sessizmiş ki tavşan arkasında bir kurdun olduğunu fark etmemiş.

Kurt, tavşanın yuvasından yeterince uzaklaştığını düşündüğü anda ona yaklaşmaya başlamış. Sonunda tavşan kurdu fark etmiş ve kalbi korkuyla çarpmaya başlamış. “İşte yeniden karşılaştık.” Demiş kurt yüzünde kocaman ve aç bir gülümsemeyle.

Tavşan, sağına soluna bakmış. Artık yalan söylemenin bir işe yaramayacağının farkındaymış. Titreyen minik bedenini zorlukla kontrol ederek konuşmuş. “Beni mi arıyordun?”

“Evet.” Demiş Kurt hırlar gibi. “Uzun zamandır seni arıyordum.”

“Ama niye? Ben sana hiçbir şey yapmadım.”

“Beni kandırdın.”

“Bir yalan alır mı ki bir can?”

“Bir yalan ne can bırakır ne de vicdan.”

🪷

YAZAR'DAN...

“Kurt, öldürür mü tavşanı?” diye sordu Nil bilinçsiz bir şekilde. Uzun zamandır izlediği ameliyathanenin kapısı gözlerinin önünden kayıyor gibi hissediyordu. Zihninde bir kıyamet vardı. Ne düşündüğünü kendi bile bilmiyordu. Olduğu yerden soyutlanıyor, zihni bazen saatler öncesini konu alıyordu, bazen yıllar öncesini bazense hiç yaşanmamış şeyleri. Onu geri getiren parmağına takmış olduğu yüzüktü. Gerçi artık eskisi kadar güzel değildi.