ZEHİRLİ ŞEKER

56. BÖLÜM🪷

12 bin kelime. Lütfen yorumlarınızı ve oylarınız eksik etmeyin♥️

🍭KEYİFLİ OKUMALAR🍭

ZEHİR ŞEKER
BÖLÜM 56

🪷

ÇINAR

Omuzlarım dikti. Bedenim dikti. Bu bedeni eğmek neredeyse imkansızdı çünkü bu hale gelebilmek için binlerce yıkımın içinden geçmiştim. Duruşuma rağmen içimde kıyım kıyım olan kalbim bir tezatlık oluşturuyordu. Gözlerimi diktiğim kapıya birkaç saniye daha bakma gereği duydum. Sonra omuzlarıma yenik düşen kalbimi dinleyerek elimi kaldırdım ve iki kez tıklattım.

İçeriden artık ezbere bildiğim sesi duyuldu. “Girin.” Elim kapının kulpuna uzandı. Çevirerek içeriye doğru ittim. Gözlerim anında güzel bedenini esir aldı. Asuman, beni gördüğünde gülümsemiş ve yatakta hafifçe doğrulmuştu. “Müsait misin?” diye sorduğumda kafasını salladı. Değilim deseydi bile yanına gitmeyi düşünüyordum aslında. Şu an gidebileceğim başka bir yerim yokmuş gibi hissediyordum. Kapıyı arkamdan kapattım ve sırtımı kapıya yaslayıp onu baştan sona inceledim.  

Hasta kıyafetlerini çıkartmıştı. Gri bir eşofman altı ve kahverengi bir tişört giymişti. Giydiği tişört tüm hatlarını ortaya çıkartacak kadar dardı. Aklımı başımdan alacak bir fiziğe sahipti. “Çınar, iyi misin?” diye sordu merakla. Yeşil gözlerine baktım bu sefer. Endişeliydi. Benim için.

Son zamanlarda en çok garipsediğim şey birilerinin benim için endişeleniyor olmasıydı. Başta kardeşimde şimdi de karşımdaki kadında gördüğüm bakışlar kalbime yara bandı niyetine yapışıyordu. Asuman, hareketsizliğimden dolayı daha fazla endişelenmiş olacak ki ayağa kalktı ve terliklerini bile giymeden hızlı adımlarla önüme doğru geldi.

Kafamı minik bir açıyla eğip güzel yüzüne baktım. Boyu çenemin biraz altında kalıyordu. Ellerini kaldırdı ve tıraşsız yanaklarıma avuç içlerini bastırdı. “Çınar, bir şey mi oldu?” Buraya ne diye gelmiştim bilmiyordum ama gelmem gerekiyormuş gibi hissetmiştim. Normalde hastaneden çıkmam ve işlerimi yapmam gerekiyordu. Günlerdir koşturup durduğumdan mıdır nedir biraz nefes almak istemiştim ve istikametim Asuman’ın kaldığı oda olmuştu.

“Cevap versene be adam!” Sinirlendiğinde gözlerinin rengi daha alevli bir yeşil oluyordu. Alevli yeşil diye bir rengin hayatım boyunca varlığından bihaberdim ama işte, bu kadının gözleri ancak bu şekilde tasvir edilebilirdi. Dudağımın kenarı belli belirsiz yukarıya kıvrıldığında Asuman kaşlarını çattı. “Geçireceğim şimdi kafamı ağzına sırıtmak neymiş göreceksin! Konuşsana!”

Bu hallerini seviyordum. Hem de fazlasıyla. Yanaklarımda duran ellerinin üzerine ellerimi yerleştirdim. “Yapacak çok işim var.” Dedim belli belirsiz bir tonlamayla. “Ama yoruldum.” Gözleri kısıldı. Alevli bakışlarına bir sevimlilik ekledi. Mutlu olmuş gibiydi ama neye mutlu olduğunu anlamadım. “Dinlenmek için bana mı geldin?” diye sordu kafasını omzuna doğru yatırarak. Başımı usulca sallayarak onu onayladığımda genişçe gülümsedi.

“Öyleyse seni boş göndermeyelim.” Dedi ve yanaklarımda duran ellerini indirerek ellerimi tuttu. Beni yatağa doğru yürütmeye başladığında ona zorluk çıkartmadım. Birkaç gündür sürekli onu görmeye geliyordum. Uzun kalamıyor olsam da dakikalık kaçamaklarda dahi içimi umutla dolduruyordu. Yatağa oturmamı sağladı ve arkasını dönerek kapıya doğru ilerledi. Ne yaptığını merakla izlerken bir yandan da bedenini izliyordum. Eşofman ince belini kıskanacağım bir sıkılıkta sarıyordu. Uzun bacakları oldukça dikkat çekiciydi.