My weird girlfriend

the change of heart

Yugi's POV

Nagtext ako kay Lei.

'pupunta ko diyan Lei... kung andiyan si Matteo at gusto mo'ko mabugbog, wag ka magtx. Pero kung may kaunti kang pag-alala sa akin, magtx ka naman. Kung wala siya, khit wag ka na magtx kung ayaw mo. May iiwan ako sa gate niyo. Sana kunin mo.'

'tara na Annabeth!' sabi ko sa motor ko at pinuntahan ko nga ang bahay nila.

Kng andiyan man si Matteo o wla, di ko alam.

Tinignan ko ang second floor ng mansiyon nila.

Dim ang ilaw.

Nakatingin siya kaya sa akin?

Padilim na kasi, nakikita kaya niya ako?

Iniwan ko ang Canvas sa gilid ng gate.

Sana kunin niya bago pa makita ni Matteo dahil baka iwasak lang ni Matteo sa mukha ko ang canvas.

Tumayo ako ng saglit doon sa harap ng gate nila.

Kailan kita ulit makakausap lei?

Gusto ko kung tumutugtog ka ng violin, lalo na kung ngumingiti ka at tumatawa.

Gusto ko rin makinig ng mga kwento mo kahit pa nakakatakot at sana balang araw kwentuhan mo ako kung bakit nagkaroon ng scars sa mukha na umabot sa puso mo para isarado mg ganyan ang pagkatao mo sa mundo.

Hindi na ako natatakot sayo Lei dahil... ganon talaga siguro ang pag-ibig nagiging bulag at tanga. Kaya mo tanggapin ang isang tao kahit ano pa siya.

Kinuha ko si Annabeth at umalis.

Lei's POV

(Author: Antagal din di nag-POV si Lei no)

Nakatunghay ako sa CCTV monitor na nasa library namin. Dati, takang-taka si Yugi kung paano ko nlalaman na andiyan na siya sa labas kahit di naman ako sumisilip.

Nakatayo siya sa labas ng gate at may nilagay.

Tumingala siya ng ilang saglit sa second floor bago umalis.

Nalungkot naman ako.

Ayaw ko na maramdaman ang awa kay Yugi. He betrayed me. He's not my friend anymore. But It really feels bad.

I miss his smile and cowardice.

I miss his banter and quip.

I miss his awkwardness and sweetness.

I miss him.

But he betrayed me. I cant trust him anymore.

I'd better be with my friend who cannot hurt me.

Tumayo ako. Kunin ko ang iniwan niya kung ano man iyon.

Lumabas ako sa gate at dinampot ang iniwan niya.

I opened it.

It's a painting.

Nakaguhit ang ibat-ibang mga bulaklak sa isang field na parang hapon na kaya orange ang background ng sky pero naeemphasize pa rin ang ganda ng mga bulaklak.

The only word to describe the painting is... stunning!

"you're more beautiful than those flowers" sabi ng isang tinig

Napa-angat ako kaagad ng tingin para magtama ang mga mata namin ni Yugi.

I was so engrossed with the painting na hindi ko napansin na nakalapit siya sa akin. Peor umalis siya kanina ah, nagtago lang ba?

Napalunok ako. For the first time, I felt a butterfly in my tummy. My heart drummed so fast that I swear he could hear it too.

He drew a hesitant smile, how I missed that smile.

I don't know what to do that I know I am already standing awkwardly in front of him.

Tatalikod sana ako pero nagsalita siya.

"I miss you, Lei" halos bulong lang iyon pero dinig na dinig ko because it was an echo of what I also feel towards him.

I couldn't speak. I know I looked like a foolish.

He used that opportunity to walk towards me. Malapit na malapit.

He reached out his hand and touchedm y scars. I flinched and hurt rushed back.

Tinabig ko ang kamay niya. Must I thank him for reminding me how I became foolish because I trusted him once?

"You have the most beautiful eyes that need not be hidden."

I am angry with him but his words are melting my heart.

"Just go away." Tanging nasabi ko nalang.

"Until when?"- siya

Until when? Hindi ko alam. Siguro forever? Pero hindi ako sumagot. Tumalikod nalang ako. Pero mabilis ang kamay ni Yugi. He caught my hand and pulled me towards him. In an instant, I got imprisoned in his embrace and I heard the thump-thump of his heart. It's not my first time. I heard it thump-thump for so many times and as before, I enjoyed hearing his heartbeat.

"until when, Lei?"- sabi niya at the top of my head.

I pushed him away, he let me. I felt terrible.

"I don't know, just go away."

Ta's tumakbo ako sa loob ng bahay. Upon closing the main door, I closed my eyes. If only I can close my heart to Yugi.

Hinawi ko ang kurtina para tignan siya. And he was there standing and looking at me.

Binalik ko ang kurtina. After a while tinignan ko siya ulit. Nakatalikod na siya. It feels strange seeing his back, going away from me.

Tinignan ko ang canvas na hawak ko.

You're more beautiful than those flowers, sabi niya. Automatically, I drew a smile.

Bumalik ako sa library pero napadaan ako sa malaking salamin sa sala.

Lumapit ako. For such a long time, I don't look at myself in the mirror, my scars remind of the pain. But at this time, titingin ako sa salamin not to look at my scars, but to look at my eyes.

'You have the most beautiful eyes that need not be hidden'

A/N: Sana may boyfriend akong katulad ni Yugi! Char..hahaha. lalo akong di nakakaboyfriend eh... hpeless romantic lang ang peg. 

cMzP}g