Utrapiona.

Rozdział 33.

Julie

Ona leżała. Na ziemi. Zakrwawiona.

O. Mój. Boże.

Co. Ja. Zrobiłam.

Rozpłakałam się widząc przyjaciółkę z krwawiącą raną na szyi.

Zraniłam ją. Skrzywdziłam.

- Cam...- szepnęłam, otrząsając się.

Dziewczyna drgnęła.

- Cam...

Otwarła lekko oczy. Widziałam w nich strach, ale i...zrozumienie.

- Julie, co...

- Przepraszam, Camille, ja....nie...- jąkałam się.

- Julie, to nie ty. To wina przemiany, nie...- złapała się za szyję i syknęła.

Zadałam jej ból.

- Nie...

- Julie, uspokój się. Nic mi nie...- próbowała wstać, nadaremnie- jest- sapnęła.

- Przepraszam Cam, ja nie chciałam. Wybacz mi proszę.

Kiedy się zorientowałam, że nic jej nie jest...
...
...uciekłam. Stchórzyłam, ale dla jej dobra.

----------------------------------------

Nie mogę tak!- krzyczałam do siebie- Muszę zniknąć, bo inaczej...kogoś zabiję.

Do wyrządzania krzywdy jestem już zdolna, a do pozbawienia kogoś życia, nie jest daleki krok od tego.

Biegłam przed siebie. Zgarnęłam swoją torbę ze stolika i bez słowa, zwiałam. Ally spojrzała na mnie dziwnie. Nie dałam jej szans na pytanie. Już mnie nie było.

- Muszę uciec! Na trochę, aż tonie minie, o ile minie- powiedziałam do siebie, kiedy znalazłam się na zewnątrz.

Biegłam do domu. Musiałam zabrać lekarstwo. Tylko to. Reszta się nie liczy. Muszę uciec, dla bezpieczeństwa moich bliskich.

--------------------

Na moje szczęście albo nikogo nie było w domu, albo się dobrze kamuflowali i byli zajęci. Wbiegłam tylko do swojego pokoju. Wpakowałam do torby najważniejsze rzeczy i wybiegłam nie zostawiając po sobie nic.

Nic.

Nie chcę, żeby ktoś mnie szukał. Muszę sobie z tym poradzić sama. Nawet za cenę życia, ale byleby nie zranić już, nikogo więcej.

--------------------

Biegłam. Biegłam. Biegłam.

Właściwie nie miałam pojęcia gdzie...

Guzik mnie w tym momencie to interesuje.

Znajdowałam się za za mostem. Samochody mijały mnie ostrożnie. Na domiar złego, wcale nie byłam zmęczona. Wręcz przeciwnie. Czułam, że muszę to zrobić. W tej chwili.