Utrapiona.

Rozdział 36.

Julie

Wsiadłam do auta, a raczej zostałam zmuszona tam wejść, gdy z samochodu wysiadło dwóch wysokich i muskularnych mężczyzn.

- Już powiedziałem- zapewnił mnie- że nic ci nie grozi. Mam powiadomić twoją rodzinę czy sama to zrobisz? Muszą o wszystkim wiedzieć, tym bardziej będą mieć nauczkę, że w porę wszystkiego nie upilnowali. Poza tym, dziwi mnie fakt, że z plecakiem włóczysz się po mieście....Czy...

- Nie twoja sprawa, daj mi telefon sama to zrobię!- wyrwałam od niego urządzenie.

I cały plan poległ. Pięknie!- pomyślałam.

- Halo, kto mówi?- usłyszałam głos Lucine.

- To ja babciu. Jestem z Irwinem, podobno się znacie.

- Znalazł cię?

- Tak, a nie powinien? Jesteśmy na WallMas Street, na parkingu przy lesie. Przyjedź proszę, bo oni nic mi nie chcą wyjaśnić, poza tym- wzięłam oddech. Nie dokończyłam, ponieważ telefon wypadł mi z dygoczącej ręki.

- Co jest?- zapytał Irwin i podniósł go.

- Zacz-yna si-ę. P-rzem-mi-ana!

- O w cholerę! Jeszcze brakowało nam pokazu twojej siły...- mruknął i powiedział coś szeptem do kierowcy.

Mężczyzna otworzył mi drzwi i kazał wyjść na powietrze.

Wstrząsnęły mną spazmy. Odbiegłam dalej zwymiotować na trawę. Mój żołądek fikał w każdą możliwą stronę. Było mi jak zwykle duszno i słabo.

- Masz lekarstwo?!

- T-tak, jj-es-t w ple-caku. Bo-czn-a kki-esz-onka. Sz-y-bbko.

Zwymiotowałam kolejny raz, tym razem krwią.

- Czy to tak musi być?- zapytał staruszek i podał mi strzykawkę.

Poczułam jak moja szyja zwęża się i zaczynam tracić dopływ powietrza.

- M-mu-si, ale - t...- nie dokończyłam, bo zanim igła dosięgła mojej szyi, obalona dreszczami i brakiem powietrza, dusząc się i dygocząc, w bólu upadłam na ziemię. Moje gałki oczne wywróciły się i ukazały białka. Traciłam kontakt z rzeczywistością. Odpływałam.

- Hej, dziewczyno!- potrząsnął mną.

- Ja-jj-a, nie-mo-gę......

Irwin wyrwał mi z bezwładnej dłoni lek i zamaszystym ruchem wbił w zaciśniętą szyję.

Po chwili nie widziałam już nic.