Adopted by One Direction

12

In mijn nachtmerrie, kregen Davy, Louis, Niall, Liam en Harry een auto ongeluk op weg naar huis. Hun overleden allemaal en ik had helemaal geen familie meer. Verder kwam de droom niet, want ik schrok huilend wakker. Ik appte Louis, in de hoop dat hij terug appte. De rest van de nacht bleef ik wakker en wachtte op antwoord. Rond acht uur, kwam de zuster me halen en gaf me een spuitje waardoor ik onder narcose zou raken. Tot ik sliep, bleef ze en praatte wat met mij. Ze vertelde wat ze ongeveer gingen doen. Toen ze vertelde dat ik waarschijnlijk een stukje kaal werd geschoren schrok ik. Ik was net zo trots op mijn lange blonde haar. Langzaam werd alles zwart en toen ik wakker werd zag ik de bezorgde gezichten van Louis en Davy. Hadden ze hun beloften gehouden? Waren ze bij me gebleven, nadat ik onder narcose was? "Hoe voel je je?", vroeg Louis bezorgd. "Wel goed,", knikte ik. "Mag ik al naar huis?" Louis haalde zijn schouders op en zei dat hij het aan de dokter zou vragen. Daar zat ik dan alleen met Davy. Hij lachte en trok gekke bekken. Ik schoot in de lach. Na een paar minuten kwam Louis terug met goed nieuws. "Stacy, we gaan naar huis. De operatie is helemaal goed gegaan. Je moet nu alleen nog een weekje rustig aan doen.", zei hij. Hij liep naar me toe en tilde me op. "Ik leen je komende tijd wel een van mijn petten, tot je haar weer helemaal is aan gegroeid.", bood Davy me aan. Ik lachte en bedankte hem. Louis zette me naast hem in de auto en Davy stapte achterin. We reden naar huis. Toen ik uit wou stappen, hield Louis me tegen en tilde me op. "Zekere voor het onzekere.", zei hij en bracht me naar binnen. Davy volgde ons op de voet. Binnen werd ik op de bank gelegd en kreeg ik een deken. Niall, Harry en Liam vroegen hoe ik me voelde. "Wel goed, beetje hoofdpijn.",  zei ik. Louis keek bezorgd en liep naar de keuken voor een paracetamol. "Hoeft niet.", zei ik. "Neem nou maar, word je beter van.", zei Niall. Met tegenzin nam ik de paracetamol in. Ik voelde liefde en vond het helemaal niet erg dat Louis niet mijn echte vader was. Deze familie gaf om me, eentje die me nooit zomaar voor een deur zou leggen, in de hoop dat degene die me vind me zou adopteren. Nee, deze familie was echt. Ze hielden van me, waren bezorgd om me en deden alles om mij gelukkig te zien. Ik had eindelijk weer het gevoel dat ik ergens bij hoorde."Ik hou van jullie.", zei ik zacht. Ze keken me glimlachend aan en zeiden allemaal dat ze ook van mij hielden. "Wil je anders liever in je bed liggen om te slapen?", vroeg Davy. Ik knikte, want ik was best wel moe, omdat ik de hele nacht niet had geslapen. Davy tilde me voorzichtig op en liep naar boven naar mijn kamer. Hij legde me zorgvuldig op mijn bed. Mijn pyjama had ik nog aan van het ziekenhuis. Hij wou weg lopen, maar ik was bang. Bang om alleen te zijn."Davy?", vroeg ik. Davy draaide om en keek me vragend aan. "Wil je erbij komen liggen, ik ben bang om alleen te zijn. Dat komt denk ik door het ziekenhuis.", zei ik. Davy lachte lief. "Ik ga het beneden even zeggen en kom dan terug bij jou liggen.", zei hij. "Beloofd?", vroeg ik bang. "Beloofd.", zei Davy verliet de kamer en kwam inderdaad na een paar minuten terug. Toen hij naast me in bed lag viel ik pas in slaap. Weer kreeg ik dezelfde nachtmerrie als afgelopen nacht. Na een paar minuten, voelde ik dat Davy me vast pakte en was de nachtmerrie gelijk weer veranderd in een goede droom. Ik denk dat ik door het ziekenhuis een trauma op heb gelopen en was bang om alleen gelaten te worden. Wat als dit nooit meer over ging? Zou ik hier altijd bang voor zijn? Durfde ik nu dan nog wel naar school, of liet ik me de rest van het jaar ziek melden? 

~♥~

hey, omdat ik eigenlijk had beloofd het andere hoofdstuk twee dagen geleden te posten, heb ik nu deze gemaakt. Dit keer wel twee op een dag. Ik zit er ook over na te denken, om een One Direction imagine boek te maken (daarmee doe ik verzoeken). Meeste stemmen gelden, moet ik doen ja of nee? laat je mening weten en tot de volgende keer. See ya

xx ImNobodyToo