Adopted by One Direction

21

Ze keek me aan met haar mooie grasgroene ogen. "Zien we papa ooit nog terug?", herhaalde ze zacht. Ik keek even naar Jake die in de deuropening stond en daarna weer terug naar Stacy. Ik knikte. "Papa zal er alles aan doen om ons terug te zien en niemand kan hem tegenhouden.", zei ik met een kleine glimlach. Ik kwam zo zeker van mijn zaak over dat Stacy het geloofde, maar ik had mezelf nog niet helemaal overtuigd. Stacy stopte langzaam met huilen en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze knuffelde me blij, terwijl ze mijn (waarschijnlijk) gekneusde ribben plette. Weer hield ik mijn adem in van de pijn. "Tijd is om!", hoorde ik achter me en werd ruw van mijn zusje weggetrokken. "Nee alsjeblieft, laat me bij haar blijven!", probeerde ik tevergeefs. "Nee jij hoort hier.", zei Jake en gooide me op de grond in mijn kamer. De laatste paar ribben die tot hiervoor gespaard waren gebleven kwamen hard op de grond. Alle lucht had mijn longen verlaten door de klap. De deur ging dicht en de kamer was weer zwart

Hier lag ik dan de hele dag in een lege kamer met niks te doen. Ik had zelfs nog niet gegeten, want Jake had door mijn grote mond mijn eten afgepakt. Eigen schuld. Ik hoorde de deur van de kamer naast me opengaan. Dat was de kamer waar Stacy was. Wat gingen ze met haar doen?! Ik wou opstaan en naar de muur lopen, maar het lukte niet. Ik had zelfs geen kracht meer om te kruipen. Ik lag hulpeloos op de grond, terwijl die eikels in de kamer van mijn zusje waren. Ik had op de muur willen bonken en dingen willen roepen om duidelijk te maken dat ze haar met rust moesten laten, maar zelfs om te praten had ik geen kracht. Alles deed zeer. Na een paar seconden hoorde ik weer het gehuil van Stacy. "Arme meid, wat doen ze met je?", dacht ik.

Ik lag nu al drie uur op de grond zonder me te hebben bewogen. Stacy huilde nogsteeds en door haar gehuil was ik ook gaan huilen. Ik lag in een plasje van mijn eigen tranen. Nu ging ook mijn deur open. Ik wou bang in een hoekje kruipen, maar ik kreeg de kracht niet verzameld. "Wakker worden!", riep Jake en trapte tegen mijn been aan. "Ik ben wakker.", zei ik zacht. "Je vader heeft zijn opdrachten nog niet volbracht. Ik ga een tijdslimiet erop zetten, haalt hij het niet zijn jullie de mijne voorgoed. "Nee alsjeblieft! Niet doen.", smeekte ik zacht. Mijn stem wou niet meer, netals mijn lichaam. Was dit mijn einde? Ik weet niet wat ik erger vond, Stacy hier alleen achterlaten met deze griezel of zo aan mijn einde denken te komen. De deur ging dicht, netals mijn ogen. "Was dit het?", dacht ik. "Dat kan toch niet. Ik moet op Stacy letten! Ik moet het nog goed maken met papa voor mijn stomme actie. Dit kan het zijn zijn. Het is nog niet klaar, toch?" Ik probeerde mijn ogen open te doen en gaf alle kracht om te bewegen, maar het lukte niet. Ik was nog geen milimeter bewogen. Een laatste paar tranen rolden over mijn wangen voordat ook mijn laatste zintuigen en gedachten weg waren.

~♡~

Heey nog n hoofdstuk klaar. Nieuwsgierig naar het volgende? Die komt zo snel mogelijk, maar ik zit straks natuurlijk ook met school, ik zal kijken hoever ik kom. Lots of love

ImNobodyToo