Adopted by One Direction

20

Ik las de brief in mezelf. "Hey goede vriend van me. Bij deze de verdere opdrachten: stop met one direction en laat de band uit elkaar vallen! Wees de eikel diep in je zodat iedereen je haat. Is dit alles? Denk je vast, maar nee er us meer, want dit is nog niks vergeleken met wat je mij aan hebt gedaan. Je bent nog niet van me af Lou, de rest krijg je als ik van mijn mannen heb gehoord dat je deze twee opdrachten goed en volledig hebt uitgevoerd! Succes! Gr Jake." Ik frummelde het papiertje op en gooide het gefrustreerd door de kamer. Ik moest stoppen met one direction?! Alles voor mijn kinderen, maar dit was gewoon te moeilijk. Ik ging in een hoek van de kamer zitten met mijn hoofd tussen mijn knieën. Liam, Niall en Harry kwamen naast me zitten. "Dus we moeten stoppen en iedereen moet je haten?", vroeg Niall heel zacht. Ik knikte. "Of is het doen alsof ook goed?", vroeg Liam. Ik schudde mijn hoofd. "Waarschijnlijk niet,", zei ik in mijn knieën. "Ze houden me in de gaten, staat er toch." "Maar, wat heb je hem dan aangedaan?", vroeg Harry. Ik zuchtte en begon met vertellen.

*Davy's p.o.v. *
Het is nu dag twee. Ik heb de hele nacht liggen luisteren naar hoe mijn kleine zusje lag te huilen. Dat doet ze nog steeds. Als Jake mijn eten in de kamer zet, vraag ik hem: "Mag ik naar mijn zusje toe?" "Nee,", zegt Jake fel. "Nu bakkes dicht en eten." "Ik zorg dat ze op houdt met huilen.", zeg ik en kruip naar hem toe, omdat lopen nog steeds niet gaat. "Nee zei ik toch?!", riep Jake. "Klootzak.", sis ik zacht tegen hem. "Wat zei je daar?!", riep Jake. Hij pakte mijn eten af en gaf me nog meer wonden. "Wees maar blij dat ik niks scherps bij me heb. Louis krijgt je terug, als zijn taken zijn voldaan, maar als je zo doet, weet ik niet in welke staat hij je aantreft.", zei Jake en knipte het licht aan. Ik keek naar mijn lichaam. Het zat onder bloed en blauwe plekken. Ik schrok en daardoor verscheen er een gemene glimlach op Jake's gezicht. "Laat me alsjeblieft Stacy troosten. Ik smeek het.", tranen rolden over mijn wangen, terwijl ik dit snikkend zei. Het snikken deed zeer. Jake pakte me bij mijn kraag en sleurde me mee richting Stacy's kamer. "Je hebt vijf minuten!", riep Jake en bleef in de deur opening staan, terwijl hij met een harde smak op de grond gooide. Jake deed het licht aan en ik zag Stacy in een hoekje zitten huilen. Ik kroop naar haar toe. "Rustig Stacy, ik ben bij je.", fluisterde ik toen ik naast haar zat. Ze keek snikkend op. Ze zag mij, schrok en begon harder te huilen. "Wat hebben ze met je gedaan?", vroeg ze huilend. "Niks lief zusje, ik ben okey, echt waar. Kom hier.", zei ik en trok haar dicht tegen me aan en knuffelde haar. Ik hield mijn adem in, omdat het zo ontzettend pijn deed. Ze huilde uit op mijn schouder. "Zien we papa nog terug?", vroeg ze zacht. Ik schrok. Ik bleef stil en gaf haar een kus op d'r hoofd. Wat kon ik hierop zeggen? Niks was meer zeker. Door mijn gedrag was ik mijn leven niet eens meer zeker.

~♡~

Hey, hoop dat jullie me niet te erg haten voor de cliffhangers. Thanks voor alle lezers love you so much. Ik schrijf snel weer verder. Lots of love♡

ImNobodyToo