Adopted by One Direction

55

"Kijk daar.", zei ik nonchalant en wees op iets in de verte. "Wat is er?", vroeg Eline. "Zie je het niet?", vroeg ik alsof ik het wel zag. Eline schudde haar hoofd. "Misschien als je er iets dichter naar toe loopt.", zei ik en probeerde een grijns in te houden. Eline stond rustig op en liep dichter naar de reling om naar het ding in de verte te kijken. Er was eigenlijk helemaal niks, maar het was een mooi moment, want terwijl Eline stond te zoeken naar wat ik bedoelde, pakte ik het doosje en ging op een knie zitten. Ik wachtte geduldig tot Eline zich omdraaide. "Ik zie niks hoor Lou.", zei ze en draaide zich eindelijk om. Ze sloeg haar handen voor haar mond. "Louis?", vroeg ze zacht. "Lieve Eline. Ik ken je al zo lang en ook al zijn we elkaar uit het oog verloren voor een paar jaar. Jij bent het meisje waarmee ik samen wil zijn, voor altijd. De laatste tijd hebben we alleen al zo veel moeten doorstaan met Jake en keer op keer was je er als ik je nodig had. Je bent er altijd. Je bent als een moeder voor de kids en ik ben dan ook de gelukkigste man op de aarde dat ik een kind met jou krijg. Wil je me alsjeblieft nog gelukkiger maken en met me trouwen?", zei ik. Ik had een hele lange speech bedacht. Nog groter, maar door de opwinding was ik de helft vergeten. Eline keek me aan. Een glinster in haar ogen. Ze zuchtte. "Ik kan het niet,", zei ze zacht, rende naar de auto en stapte in. "Zullen we gaan?" Ik keek haar verbaasd na en stond langzaam op. Ik deed het doosje in mijn zak en ruimde de picknick spullen op in de mand en bond het kleed er bovenop vast. Ik zette de spullen achterin de auto en stapte achter het stuur. "Laten we gaan, dan.", mompelde ik en startte de auto. 

"Nu al terug?", vroeg Liam verbaasd. Ik knikte nog steeds overrompeld. Eline liep snel naar boven, terwijl ik op de bank neer plofte en alles eruit gooide. "Wat is er gebeurd?", vroeg Harry bezorgd. "Ze wou het niet. Ze wou niet met me trouwen.", zei ik snikkend. "Wat?!", riepen Liam, Niall en Harry verbaasd. Ik knikte. "Alles was perfect. De locatie, het moment, het uitzicht, de omgeving. Werkelijk alles. Eline was vrolijk, maar toen ik op mijn knieën zat veranderde er iets. Ik weet niet wat. 'Ik kan het niet.', zei ze. Ik dacht dat ze van me hield, maar blijkbaar zat ik fout.", zei ik snikkend. Haar woorden bleven door me hoofd spoken. "Ze heeft er vast een goede reden voor.", zei Niall. Ik haalde mijn schouders op  

"Papa, er is iets met Eline. Ze ligt op jullie kamer te huilen.", zei Davy, kwam de trap af en ging halverwege op de trap zitten. Ik zuchtte. "Ik zal even bij haar gaan slapen, maar eerst ga ik jou in bed leggen kleine man.", zei ik en stond op. Ik liep naar Davy toen en liep samen met hem naar zijn kamer. Toen hij weer sliep, verliet ik de kamer en liep richting die van mij en Eline. Voor de deur stond ik even stil. Kon ik dit wel? Ik zuchtte. Ik moest wel. Ik kon haar niet zomaar daar alleen laten als ze aan het huilen is. Ik hou wel nog steeds van haar, dat zal nooit stoppen. En zij? Hield zij van mij? Heeft ze ooit van me gehouden? Ik zuchtte, legde mijn hand op de deurklink en opende de deur voorzichtig. Eline lag op ons bed, aan haar kant. Ik ging aan mijn kant liggen, zonder iets te zeggen. Ze lag met haar rug naar me toe. Ik schoof om de zo veel tijd iets dichter bij, tot ik op armlengte van haar af lag. Voorzichtig legde ik mijn hand op haar arm. Ruw bewoog ze haar arm weg. Ik draaide me om en lag nu ook met mijn rug naar haar toe, te denken aan wat er kon zijn. Op een gegeven moment voelde ik gewiebel achter me. Ik bleef strak voor me uit staren. Eline stapte uit het bed en liep naar mijn kant. Ze gaf me een kus op mijn hoofd toen ze gehurkt voor me zat. "Ik hou van je Boubear, onthoudt dat.", zei ze en verliet de kamer. Ze liet mij achter, verward.

~♥~

Hey, hopelijk hebben jullie niet te lang hoeven wachten XD... Hoe maak je je little sis helemaal gek... Geef haar een sneak peak uit de hoofdstuk (kleine hint voor mensen die van plagen houden) Lots of love

xx ImNobodyToo