Adopted by One Direction

36

Ik liep met Davy door de winkelstraten. Ik had hem nog beloofd dat hij een mobiele telefoon kreeg, dus die gingen we vandaag halen. Davy mocht morgen weer voor het eerst naar school, dus wou ik dat hij goed bereikbaar was voor als er iets was. We waren inmiddels op de terug weg en kwamen langs een supermarkt. "Wacht hier eens.", zei ik tegen Davy. Ik schaamde me dat ik sigaretten ging halen, dus wou ik niet dat hij mee naar binnen ging. Ik haalde drie pakjes van mijn favoriete merk sigaretten en nog een doos met oreoijsjes en een koeltas om de overige in te bewaren tot we waren. Ik gooide de pakjes sigaretten onderin de tas en haalde er alvast twee ijsjes uit. "Verrassing,", zei ik toen ik buiten kwam. "Kom we gaan daar even zitten zodat jij je ijsje ook op kan eten, want dat gaat natuurlijk heel makkelijk als je staat met je krukken. Davy knikte en we liepen naar het bankje. Ik gaf hem zijn ijsje. "Dankje pap.", zei Davy en lachte. "Hebben we wel verdient.", zei ik knipogend. Na een half uur liepen we weer verder naar huis. Ik zuchtte. De neiging naar een sigaret begon te groeien nu ik wist dat ik ze weer had. Zal ik er een opsteken? Nee, niet nu. Niet waar Davy bij is. In de verte zag ik een journalistenbusje staan, want dat kon er ook nog wel bij. Ze stelden allemaal vragen over Eline en Davy en maakte foto's van mij en Davy. Ik negeerde ze en liep gewoon door. Davy wist niet wat hem overkwam. "Wat is er met jou gebeurd jongeman?", vroegen ze wijzend op de krukken en het gips om zijn been. Hij was een beetje achter gebleven, omdat hij er niet door kon met zijn krukken. Ik liep terug naar hem toe, liet hem op mijn rug klimmen en pakte zijn krukken aan. Zonder antwoord te geven op de journalisten liep ik door. Na een tijdje wou Davy weer zelf lopen, dus zette ik hem weer neer en gaf zijn krukken. "Dat jij zo kunt leven.", zei Davy ongelovig. "Je went eraan,", zei ik onverschillig. "Je moet gewoon niet altijd op ze antwoorden, dan kunnen ze je woorden verdraaien of tegen je gebruiken." Davy zuchtte, ik ook. "De dag kan niet erger worden.", dacht ik. Dat moet je trouwens nooit denken, dan word het erger. Tot overmaat kwam ik mijn Ex Eleanor tegen die gevolgd werd door een grote groep fotografen en journalisten. Ik zuchtte. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Eleanor en ik waren gewoon vrienden gebleven, maar ik wist dat zij mij nogsteeds leuk vond en er dus alles aan zou doen de relatie tussen mij en Eline te verbreken, zodat ik terug bij haar zou komen. Het liefst was ik omgedraaid en weggerend, vooral omdat het nu door die haat al niet zo lekker lag tussen Eline en mij. "Hey Lou.", groette Eleanor en gaf me twee kussen op mijn wang. Dat is de manier waarop we elkaar altijd groeten. "Hey Eleanor,", zei ik. "Ik heb vandaag eigenlijk geen tijd, sorry." Ik liep Eleanor voorbij met Davy naast me. "Ik ook niet, ik ga naar Jake.", zei ze. De woorden deden er lang over om door te dringen. Ik draaide me geschrokken en fel om. "Blijf uit zijn buurt, hij is gevaarlijk.", zei ik. "Stel je niet zo aan, hij is mijn vriendje. Hij is echt een schatje, ben je jaloers of zo?", zei Eleanor. Ze leek verblind door de liefde. Wou Jake me terug pakken door middel van Eleanor? Was hij iets met haar van plan of vond hij haar echt leuk? Ik weet dat ze mijn vriendin niet meer was, maar wel een goede vriend en ik wou haar beschermen. "Kijk maar uit met hem.", bromde ik, draaide me om en stak snel een sigaretje op vergetend dat Davy naast me liep. F*ck! "Waarom ben je bezorgd om haar?", vroeg Davy verward. 

~♥~

Hey, okey, jullie mogen er niet in geloven maar tot het hartje heeft dit verhaal 666 woorden... het getal van de duivel, dus pas maar op voor wat er in het volgende hoofdstuk gaat komen ;p Misschien heeft de duivel daar invloed op XD Lots of love

ImNobodyToo