hoe perfect zou het zijn als 1D je ouders zijn? Nou of het perfect is, is nog maar te betwijfelen. In dit boek lees je het verhaal van Stacy, die daadwerkelijk door hun geadopteerd is. Het maakt haar leven niet helemaal makkelijk en leuk zoals de me...
"Ze moet geopereerd worden, omdat er tijdens de val een splinter van haar schedel af is gebroken en en in haar hersens terecht is gekomen.", zei hij. Ik keek hem bang aan en van hem naar Stacy. Ik kende haar nog niet zo lang, maar wist wel dat ze in die korte tijd veel voor me was gaan betekenen. Ik was altijd enig kind en ik wou mijn kleine zusje, nu ik er eindelijk dan een had, niet zomaar laten gaan. Ik ging naast haar zitten en speelde met haar haar. Stacy begon bang te huilen. "Papa ik wil niet!", riep ze. "Je moet lieverd, dan word je beter en papa en je grote broer zullen bij je zijn.", zei Louis en keek met een voorzichtige lach van Stacy naar mij. Ik knikte. "We zullen je dan echt niet alleen laten.", zei ik. "Beloofd?", vroeg ze. Louis en ik knikten allebei en beloofden het. "Bezoekuur is over.", kwam een zuster ons vertellen en ze liep weer verder. "We moeten weer gaan, maar zijn vanavond rond acht uur weer terug.", beloofde Liam. Stacy begon weer bang te huilen, toen we de kamer verlieten. Het liefst was ik naar haar toe gerend en had haar stevig geknuffeld, maar dat mocht niet. Ik liep met tegenzin door naar de auto. "Louis, eh pap?", begon ik. Louis keek me aan en vroeg wat er was. "Zullen we een knuffel voor haar kopen, voor als we vanavond weer op bezoek gaan? Dan heeft ze in ieder geval iets van ons bij haar en zal ze zich vast een stuk vertrouwder voelen.", zei ik. Louis knikte en vond dit een goed idee, eveneens als de anderen. We stapten in de auto en reden naar de stad. Daar hebben we de hele middag rond gelopen op zoek naar de beste knuffel voor Stacy. We aten snel wat in de Mac en gingen weer naar Stacy, wetend dat het weer bezoekuur was. We hadden een doosje kipnuggets voor haar meegenomen van de Mac.
*Stacy's p.o.v.*
Ik was bang voor de operatie. Ik was nog nooit in het ziekenhuis geweest en nu lag ik er. Helemaal alleen. Na een paar uur kwamen ze terug met een doosje kipnuggets en de liefste knuffel die ik ooit had gezien.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ze waren beide voor mij. Ik hield mijn knuffel vast en voelde me al gelijk wat beter. Ik at de nuggets en Louis liep samen met Davy de kamer uit. "Waar gaan ze naar toe?", vroeg ik met mijn mond vol. Iedereen haalde zijn schouders op. Ik wachtte nieuwsgierig af, terwijl ik me nuggets at en met de andere praatte. Een half uur later, kwamen Louis en Davy terug de kamer in. "We hebben geregeld dat je morgenochtend geopereerd word en daarna mag je 's avonds weer naar huis, maar moet je nog wel een paar dagen rustig aan doen.", Ik knikte met tranen in mijn ogen en Louis kwam weer naast me op het bed zitten, trok me tegen zich aan en vroeg wat er was. "Ik ben bang papa?", zei ik half huilend. Hij probeerde me te troosten, maar net toen hij me getroost had, moesten ze weer weg van de zuster, omdat ik moest uitrusten voor me operatie. Toen ze weg waren, begon ik weer bang te huilen. De zuster kwam me geruststellen en ik viel in slaap. Uitgerust was ik de volgende ochtend nog niet, want ik had een vreselijke nachtmerrie gehad en kwam daarna niet meer in slaap.
~♥~
hey, weer terug, sorry is wel twee dagen later, maar gisteravond had ik migraine en de avond daarvoor had ik toch net niet genoeg inspiratie, maar beter laat dan nooit, toch? hoop dat jullie het leuk vinden en suggesties om hem beter te maken zijn altijd welkom. bye see ya
