Adopted by One Direction

58

Ik liep de trap af met Stacy in mijn armen. "Ik ga even naar de dokter met Stacy, gewoon voor de zekerheid.", zei ik en liep zonder verder nog een woord naar de gang. "Ik rijd wel mee lieverd,", zei Eline en ik hoorde haar op staan. "Blijf jij gezellig bij oom Niall, Liam en Harry?" Ik hoorde Davy zachtjes 'ja' zeggen. Eline kwam naar me toe. "Zal ik rijden?", vroeg ze. Ik knikte en gaf haar de autosleutels. Toen we in de zaten, keek Eline naar Stacy. "Ze is spierwit!", riep ze geschrokken. Ik knikte en aaide over Stacy's haar. "Daarom wou ik naar de dokter, maar ik wou Davy niet ongerust maken om zijn kleine zusje.", zei ik zacht. "Ik rijd zo snel als ik kan.", zei Eline. "Voorzichtig.", zei ik zacht en drukte Stacy stevig tegen me aan. "Hou vol kleine meid, we gaan naar de dokter.", zei ik en kuste Stacy's hoofd. Ik zuchtte met tranen in mijn ogen bij de gedachten mijn dochter te verliezen. Eline gaf me een snelle blik en legde niet veel later haar hand op mijn been. "Het komt goed Lou, niet huilen.", fluisterde ze. Wat had ik toch een geluk dat zij bij me was.

"Het ziet er niet best uit meneer Tomlinson. Ze heeft hele hoge koorts en een erge griep.", zei de dokter. Ik zuchtte en kneep zachtjes in de hand van Stacy, die me bang aan keek. "Ga ik dood?", vroeg ze met een schorre stem. Tranen sprongen in mijn ogen, omdat ze er alleen maar aan dacht. Ik ging op het bed zitten en trok haar op schoot en dicht tegen me aan, nog steeds haar hand vasthoudend. De dokter schudde zijn hoofd. "Nee jonge dame, maar je zult wel moeten rusten en goed ook. Je krijgt ook medicijnen mee die je beter moeten maken, goed?", zei hij. Stacy knikte met een kleine glimlach, maar ik zag dat er in haar ogen tranen brandden. Ze sloeg haar armen om me heen en keek me aan met die mooie blauwe ogen. "Jij laat me niet alleen, toch papa?", vroeg ze zacht. Ik schudde mijn hoofd en legde de hare voorzichtig tegen me aan, terwijl ik haar nog dichter tegen me aan drukte.

Ik zat stil in een hoekje te lezen en keek af en toe een naar het bed. Stacy lag beweegloos te slapen. Ik zuchtte en keerde weer terug naar mijn boek. Ineens hoorde ik het zachte gekraak van de deur en zag Davy binnen komen. Hij liep zachtjes naar me toe. "Is ze okey papa?", fluisterde hij. Ik trok hem op schoot en knikte. "Het komt wel goed met haar maatje, gewoon een griepje.", zei ik zacht en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. Davy knikte. "Ga je mee voetballen?", vroeg hij. Even twijfelde ik. Ik moest Stacy in de gaten houden, toch? Of was ik gewoon een overbezorgde vader? Ik knikte, zette hem van mijn schoot af en pakte zijn hand. "Kom op dan.", lachte ik en liep samen met hem naar beneden voor een potje voetbal.