Adopted by One Direction

59

Na twee uur voetballen in de tuin met Davy, liepen hij en ik weer uitgeput naar binnen. De anderen keken ons bezorgd aan. "Wat is er?", vroeg ik. "Stacy riep je. Eline is nu naar haar toe, maar misschien moet jij ook even gaan kijken.", zei Harry. "Waarom konden een van jullie niet gewoon meelopen?", zuchtte ik en liep richting de trap. "Mag ik mee papa?", vroeg Davy zacht. Ik draaide me om en keek hem aan. Hij had een hoopvolle blik in zijn ogen. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd en zag hoe de hoop in zijn ogen verdween. "Sorry maatje, maar ze moet goed rusten en dus niet te veel mensen om haar heen hebben.", zei ik. Ik draaide me om en liep naar de kamer van Stacy. Ik opende deur voorzichtig. Eline hing bezorgd over Stacy heen. "Ssst, het is goed lieverd. Stil maar.", hoorde ik haar fluisteren. Ik liep naar Eline toe en legde mijn hand voorzichtig op haar rug. "Wat is er? Ik hoorde van Harry dat ze mijn naam riep.", zei ik zacht en keek over haar schouder mee naar Stacy. Ze was bezweet, maar nogsteeds net zo wit. "Ze heeft een nachtmerrie gehad.", zei Eline zacht. "Zal wel van de koorts zijn, geen zorgen babe.", zei ik. Eline knikte en liep de kamer uit. "Papa?", vroeg Stacy. Ik pakte haar hand voorzichtig, deze was nog steeds eveen koud. "Ik ben hier lieverd, het is goed.", zei ik zacht en kuste haar voorhoofd. "Papa ik had een nachtmerrie.", zei Stacy snikkend. "Ik weet het lieverd, maar het is okey. Ik ben bij je,", zei ik. "Waar ging hij over?" Stacy begon snikkend haar nachtmerrie te vertellen. "Ga maar weer slapen, het was maar een droom.", zei ik zacht en ging met mijn hand door haar haar. "Papa wil je bij me blijven? Wil je naast me komen liggen, zodat ik niet meer bang ben?", vroeg Stacyy voorzichtig. Ik knikte en ging naast haar liggen. Terwijl zij eronder lag, lag ik erop. Ik sloeg mijn arm om haar heen en zag haar in slaap vallen. Langzaam maar zeker viel ik ook in slaap.

"Papa.", hoorde ik iemand zeggen en voelde iemand zachtjes in mijn rug porren. Ik opende mijn ogen en draaide me om. Het was Davy. Ik lachte naar hem. "Wat is er kleine man?", vroeg ik zacht. "Mag ik er ook bij komen liggen?", vroeg Davy verlegen. Ik knikte en zei dat hij dan als hij wou aan de andere kant van Stacy kon gaan liggen. Hij liep naar de andere kant en ging naat Stacy liggen. Hij deed zijn armen om Stacy heen, dus sloeg ik die van mij om Davy en Stacy heen en trok ze beide dicht tegen me aan.

*Paar weken later*

Eline's buik was al een beetje opgezwollen en Davy was dol enthousiast over zijn nieuwe broertje of zusje. Met Stacy ging het echter minder goed. Ze was nog steeds ziek. Volgens de dokter zou ze al lang beter moeten zijn geweest. Vandaag hadden we dus een dubbele afspraak inhet ziekenhuis. Eentje voor Eline, voor een echo en een voor Stacy voor een verder onderzoek naar wat er zou kunnen zijn. Harry ging samen met Davy met Eline mee naar de echo, terwijl ik met Stacy mee ging. Ik zat met Stacy in de wachtkamer. Ze zat op mijn schoot en hing helemaal tegen me aan. Het zag er niet goed uit. Tranen liepen over mijn wangen als ik haar dicht tegen me aan drukte. "Papa?", vroeg Stacy ineens zacht en keek naar me op. "Ja lieverd?", vroeg ik. "Ik hou van je. Ik wil nog niet dood papa, help me!", zei ze. Haar stem werd steeds harder. De 'help me' schreeuwde ze. "Ik hou ook van jou, lieverd. Ik laat je niet gaan, ik ben hier voor jou en de dokters gaan je beter maken.", zei ik en kuste haar voorhoofd. Ze sloeg haar armen om me heen en trok zich dicht tegen me aan. "Papa ik ben bang.", zei Stacy weer zachter. "Ik ben bij je, het is goed schat.", zei ik. Eindelijk werden we geroepen om naar de onderzoekskamer te komen. Eerst stelde de dokter een paar vragen over de klachten en toen werd Stacy daadwerkelijk onderzoek. De resultaten zouden we een paar dagen later krijgen, dus we hoopten maar dat er niks ernstigs was.