Adopted by One Direction

62

Toen we en uit de auto waren, pakte Davy Eline's hand en sleurde haar mee naar onze tuin. "Succes!", riep ik hen lachend achterna. "Ik haat je Lou!", riep Eline lachend terug. Ik liep naar binnen en zag de verbaasde gezichten van Niall, Liam en Harry. "Wat gaan hun nou weer doen?", vroeg Harry. "Voetballen.", zei ik lachend. "Kom we gaan meedoen!", riep Niall en sprong op. Ik schudde mijn hoofd en duwde hem weer op de bank. "Eline moet bewijzen dat meiden ook kunnen voetballen.", zei ik. De jongens schoten kei hard in de lach en doordat hun lach zo aanstekelijk was, lachte ik mee.

Na een halfuurtje kwamen Eline en Davy doodmoe de in. "Wie heeft er gewonnen?", vroeg ik gniffelend. "Ik krijg jou nog wel, Tommo.", zei Eline uithijgend en plofte naast me neer. Ik grinnik zacht. "Ga maar gauw douchen kleine man.", zeg ik en aai Davy door zijn haar. Hij knikte en staat op. "Mag ik mijn pyjama aan?", vraagt hij. Ik knikte. Davy rende naar boven en kwam even later met zijn pyjama in zijn armen terug gerent naar de badkamer toe. Ik legde mijn hand op Eline's buik en haar aan. "Je hebt toch wel opgepast, met onze nieuwe zoon, eh?", vroeg ik zacht. Eline knikte. Harry zette de tv aan en startte een film op. Ik sloeg mij arm om Eline heen. Terwijl iedereen de gefocest was op de film, kon ik mijn aandacht er niet bij houden. Die was bij Stacy. Hoe zou het met haar gaan? Ik moest haar echt een mobiele telefoon geven, dan kon ik met haar appen als er iets was. Ik zuchtte en stond op om naar boven te lopen. "Truste.", zei ik zacht en liep de trap op, naar mijn en ging in bed liggen. Het duurde niet lang of ik viel in slaap.

Twee koude handen pakten mijn enkels en twee anderen mijn polsen. Was dit een droom? Ik werd op getild, of niet? Een paar minuten later lag ik in de stromende, koude regen. Ik schrok wakker. "Verdomme!", riep ik en keek op. Liam en Harry hadden me onder de koude douche gelegd. "Waarom?", siste ik. "Je werd niet wakker.", zei Liam grinnikend. "Eline staat op het punt te bevallen man! En het ziekenhuis belde dat Stacy naar huis mag.", zei Harry. Snel sprong ik op, droogde me af, deed schone (en droge) kleren aan en rende naar beneden. Eline lag op de bank. Ik pakte haar hand en keek haar aan. "Hij komt.", zei ze zacht. "Ik weet het schat, kom ik breng je naar het ziekenhuis.", zei ik lief en hielp haar opstaan. Ik hielp haar naar de auto en reed zo snel ik kan naar het ziekenhuis. Vandaag werd een goede dag. Ik zou mijn kleine meisje zien en onze kleine jongen word vandaag geboren.  

Een paar uur later was het dan zo ver. Ik had Stacy op schoot en Eline's hand vast. Ik had de jongens al gebeld dat ze konden komen. Ze lag nog uit te hijgen van de vermoeiende bevalling. Daar kwam de dokter de kamer in. "Hij is kern gezond en mag vanavond nog met u naar huis.", zei ze en gaf onze zoon aan Eline. "Kijk Louis.", zei ze trots. "Onze kleine Freddie.", zei ik zacht. Op dat moment vloog de deur open en kwam Davy de kamer ingerend en knuffelde als eerste Stacy met tranen in zijn ogen en bewonderde daarna zijn kleine broertje. "Wat is hij lief.", fluisterde hij. Ik aaide hem lachend door zijn haar. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd