Adopted by One Direction

24

Ik bewoog niet en bleef naar de deur staren. De deur ging open. Voorzichtig. Het was dus niet Jake. "Davy?", hoorde ik een bekende stem fluisteren. "Harry?", fluister ik terug. Er komen voetstappen naar me toe. Ik word voorzichtig opgeraapt. Ik kreun zacht als mijn wonden zeer doen. "Rustig maar, ik ben bij je.", zei Harry. Zorgzaam nam hij me mee naar beneden en mee maar buien. Daar stonden Liam, Niall en Louis met Stacy op ons te wachten. Harry zette me achterin en ging naast me zitten. Ook de rest stapte in. "Liam rijdt alsjeblieft voorzichtig.", zei Louis bezorgd. Liam deed wat hem gevraagd werd en toen we eindelijk thuis waren werd ik weer voorzichtig naar boven gebracht en in bed gelegd. Ik probeerde te slapen, maar hoe ik ook lag, het deed zeer. Toch kwam ik de nacht door met een beetje slaap.

Ik opende mijn ogen en keek op de wekker. Acht uur in de morgen. Lekker dan ik was klaar wakker en waarschijnlijk was ik de enige in het huis. Lopen lukte nog niet echt, dus lig ik hier nog wel een tijdje. Ik ging rechtop zitten en zuchtte. Ik hoorde voetstappen op de gang en kroop als reflex in elkaar. Louis kwam de kamer in gelopen. Toen ik hen zag, ging ik weer normaal zitten. Toen Louis dichterbij kwam en mijn wonden zag schrok hij enorm. "Het valt wel mee, toch?", zei ik. Louis schudden zijn hoofd, terwijl tranen zijn ogen vulde. "Je moet douchen.", zei hij zacht. "Nee, dat doet zeer, water op mijn wonden,", zei ik zacht. "En ik kan amper staan, laat staan zo lang." "Je moet wel, je hebt al een week niet gedouched en je moet even het bloed van je afspoelen.", zei Louis en kwam op mijn bed zitten. Ik keek naar mijn handen en na even denken, zei ik: "Okey, maar hoe dan?" "Ik pak een stoel voor je voor de, dan kun je zittend douchen. Ik blijf in de badkamer dus als er iets is, ben ik in de buurt.", zei Louis. Ik knikte. Louis pakte en setje en een handdoek, ook haalde hij twee stoelen van beneden, zette een in de douchecabine en de andere ernaast. Hij legde deze in de badkamer, daarna kwam hij terug en tilde me zorgzaam op. Hij zette met een hand de kraan aan en wachtte tot hij warm was. In de tussen tijd hielp hij mij voorzichtig met uitkleden. Ik voelde me net een klein kind dat overal hulp bij moest hebben. Louis zette me voorzichtig op de stoel en deed de cabine dicht. Ik probeerde me te wassen. Het deed pijn. De zeep brandde in de wondjes en het warme water voelde ook niet echt geweldig. Ik hoorde geklopt op de deur, Louis deed open. Ik hoorde de stem van Liam die tegen Louis aan het praten was. Ik kon het gesprek niet volgen. Na een paar minuten ging de deur weer dicht. Een koude windvlaag kwam langs me heen. Ik kreeg een koude rilling en zette de kraan uit. "Pap?", zei ik vragen. "Kun je me helpen, ik ben klaar denk ik." De deur van de douchecabine ging open. Louis sloeg een handdoek om me heen en tilde me op. Hij zette me op zijn stoel. "Afdrogen kun je zelf?", vroeg hij. "Ik kan het proberen.", zei ik. Louis knikte en keek toe hoe ik best wel hard faalde om me af te drogen. Na een paar minuten, vroeg ik hem toch maar om te helpen. Louis hielp me en dat ging werkelijk waar een stuk sneller. Hij hielp ook met mijn kleren. "Deze doen we weg.", zei hij en hield het kapotte, volgebloedde setje kleren omhoog. Ik knikte met een kleine lach. Zo leuk vond ik het helemaal niet. Dat was mij lievelingssetje en ik voelde me net een gehandicapte of klein kind. Ik kon werkelijk niks zelf. "Ik heb een afspraak gemaakt bij de dokter.", zei Liam toen hij de badkamer deur open deed. "Die moet je alles vertellen, alles wat je weer in ieder geval. Je zult waarschijnlijk ook een hersenschudding hebben.", zei Louis. Maar toen ik hem vertelde dat ik er echt bijna niks van wist en over mijn bijna-doodervaring schrok hij zo erg dat hij achterover viel. "Was het zo erg?", vroeg Louis. Ik keek naar de grond en haalde mijn schouders op, ik wist er immers nog maar heel weinig van, van voor die bijna-doodervaring.

~♡~

Hey, nog een hoofdstukje♡♡ Lots of love

ImNobodyToo