Adopted by One Direction

25

Louis trok me in een knuffel. Ik hield mijn adem in. Ik had gemerkt dat dat echt helpt tegen de pijn. "Hoelaat moeten we bij de dokter zijn?", vroeg Louis en wende zicht tot Liam die al een tijdje niks had gezegd. "Over een uur.", zei Liam. "Dan moeten we bijna gaan.", zei Louis. Liam knikte. Louis hielp me overeind en samen liepen we naar beneden. Ik liep voorzichtig, stapje voor stapje en probeerde altijd iets te hebben waar ik steun aan had. Louis liep vlak voor me en hield me goed in de gaten, terwijl Liam die achter me liep hetzelfde deed. Eindelijk stonden we bij de auto. "Het ging nog best goed.", zei Louis toen we in de auto zaten en reed weg.

"Volg het lichtje met je ogen, dit is de laatste test", zei de dokter. Ik zuchtte. Ik had al veel testjes achter de rug en ook al wat röntgenfoto's. Ik deed wat van me gevraagd werd. "Goed zo, we zijn klaar.", zei de dokter en legde het lampje neer. Ik ging weer op de stoel naast Louis zitten die zijn arm om me heen sloeg. "Ah inmiddels zijn de foto's binnen. ", mompelde de dokter. Louis lachte wat onzeker. Hij leek zenuwachtiger dan mij. "En wat was er nou ookal weer precies gebeurd?", vroeg de dokter. "Hij is een paar keer in elkaar geslagen toen hij op kamp was.", loog Louis zacht. De dokter knikte. "Je hebt geluk dat je ribben niet gebroken zijn, jongeman. Alleen gekneusd, netals heel veel dingen in je lichaam. Er zit wel een klein scheurtje in je rechter enkel, die moeten we zometeen dan ook even in het gips doen,", zei hij. "Verder heb je inderdaad een wat zwaardere hersenschudding en gelukkig heb je ook niet zo heel veel bloed verloren." Ik zuchtte en keek naar Louis, die me met een bezorgde blik aankeek. Ik lachte klein. "Ik ga even de spullen voor het ingipsen halen.", zei de dokter en liep weg. "Waarom deed hij het eigenlijk?", vroeg Louis zacht. Ik haalde mijn schouders op en dacht na. "Ik had een grote mind vond hij, volgens mij.", zei ik en bleef naar de tafel staren. "Kom maar hier heen.", zei de dokter en liep naar bed soort bed ding. Ik keek naar Louis die me optilde en op dat ding legde.

Het gips zat inmiddels om mijn been en ik zat op de rand van het bed. "Je mag er voorlopig nog niet op je enkel steunen.", zei de dokter. Ik zuchtte. "Dat word krukken.", zei ik. Louis knikte. Ik groette de dokter, toen Louis me optilde en we reden richting een punt waar je krukken kan huren. "Blijf jij maar zitten.", zei Louis. "Alsof ik ergens heen kan.", mompelde ik. Louis aaide door mijn haar en stapte uit de auto. Na een paar minuten kwam hij terug en gaf hij mij mijn krukken. We reden terug naar huis. Toen ik op krukken de huiskamer in kwam gelopen keken de andere me met grote ogen aan. Ik glimlachte naar ze. "En?", vroeg Niall uiteindelijk. Louis zei wat er allemaal was. "Arme jongen.", zei Harry. Stacy kwam naar beneden met slaperige ogen. "Goede morgen.", zei ik vrolijk. Ze groette me terug.

We zaten nu een tijdje op de bank een film te kijken. Ik zat met mijn rug tegen Louis aan die zijn arm om me heen had. Mijn been lig op de bank omhoog met mijn voet op een kussen. "Dat moet, dan rust hij goed.", had Louis gezegd. Opeens klonk er een 'pling' door de kamer. Louis kreeg een berichtje en haalde zijn arm weg van om me heen. "F*ck!", riep hij toen hij get bericht gelezen had.

~♡~

Heey weer een hoofdstukje klaar :) Lots of love

ImNobodyToo