Adopted by One Direction

22

Ik opende mijn ogen, maar maakte er gelijk weer spleetjes van tegen het felle witte licht. Was ik? Nee, dat kan niet. Ik was nog zo jong. Ik had nog een heel leven voor me, toch? Waar was ik? Was dit HET witte licht? Ik voelde geen pijn meer en keek naar mijn lichaam. Alle wonden en blauwe plekken waren weg, hoe kon dit. Ik staarde in het witte licht. Langzaam verscheen er een beeld. Ik zag een jongen die op de grond lag. Ik bekeek gen eens goed. Hij zat onder de wonden, zijn kleren waren kapot en vol bloed. Was... was ik dat? Zijn gezicht glom. Door de tranen die over zijn wang liepen. Zijn gezicht stond angstig. Ik deinsde achteruit. Ik was het. Ik stond naar mezelf te kijken. Ik wou mezelf roepen, maar er kwam geen geluid. Ineens zakte de grond onder me weg. Ik viel. In de kamer waar mijn lichaam was. Ik liep om mezelf heen. Zou ik in me eigen lichaam kunnen springen en mezelf weer tot leven kunnen wekken. Voor ik het kon proberen ging de deur open. Jake kwam binnen gelopen, waardoor ik achteruit deinsde. "Wakker worden!", riep hij fel en trapte tegen mijn lichaam. "Hij is weg,", zei een van de grote, sterke mannen. "Bewusteloos." Jake schudde zijn hoofd en voelde mijn pols. Hij deinsde geschrokken achteruit, toen hij mijn hartslag niet voelde. Hij gaf de andere man dr opdracht om me op mijn rug te leggen en te reanimeren. "Arme jongen. Arme Louis.", zei Jake zacht. De man was net begonnen met het reanimeren, toen ik weg werd gezogen. Een paar seconden later opende ik mijn ogen. De pijn was terug. Jake was over me heen gebogen en zuchtte. Het klonk opgelucht, waarom? Even leek hij vriendelijk. "Neem hem mee! We moeten hier weg!", riep hij weer. Ik werd aan mijn kraag gepakt en weer in het busje gegooid. Even later gooiden ze Stacy er ook in. Ze kroop naar me toe en knuffelde me. Jake en de sterke man stapten voorin. "De anderen drie zijn nog binnen. Louis kan elk moment op bezoek komen,", hoorde ik Jake zeggen. "Hij weet waar ik woon en is dom genoeg om te denken dat ik hem niet goed ken." Ik trok Stacy tegen me aan, mijn pijn en misselijkheid negerend en sloot mijn ogen. Ik wou dat het allemaal over was. Dat het een droom was en ik gewoon thuis in bed lag, maar nee. De auto startte. We reden ongeveer een halfuur toen ik de telefoon van Jake af hoorde gaan. Hij nam op en zette hem op luidspreker. "Hey goede vriend van me.", zei hij. "Waar ben je!", bromde Louis. "In de auto. Heb je de opdrachten gedaan?", zei Jake. "Nog niet. Ik wou gewoon kijken hoe het met ze gaat.", zei Louis. "Denk je dat ik dat toelaat? Ze zijn hier bij mij. Ik verwachtte dat je langs zou komen, dus ga ik naar mijn andere onderkomen.", zei Jake. "Alsjeblieft, mag ik Davy even spreken?", vroeg Louis smekend. "Stop de auto,", beveelde Jake naar de man. "Zo snel mogelijk." Na een paar minuten stonden we stil. De deuren van het busje gingen open. Jake overhandigde mij de telefoon en bleef er controlerend bij staan. "Papa?", vroeg ik door de telefoon. "Papa ben je daar? Ik ben het, Davy." "Oh wat ben ik blij je stem te horen lieverd. Hoe gaat het met jou? En Stacy?", hoorde ik Louis opgelucht zeggen. "Het gaat g-goed papa.", zei ik stotterend met een trillende stem. "Davy ben eens eerlijk hoe gaat het? Je liegt ik hoor het.", zei Louis. Ik kijk bang naar Jake. Wat moet ik doen? Liegen tegen Louis of het zeggen en wachten op de klappen die Jake me gaat geven?

~♡~

Hey,weer een hoofdstuk. Hoop dat jullie het leuk vinden. Sorry als dat niet is, maar wil ook een beetje spanning in het boek anders word het saai ;) Lots of love

ImNobodyToo