Adopted by One Direction

30

"Het is voorbij Davy.", zeg ik zacht. Davy haalde zijn handen voor zijn ogen vandaan. "Wat was dat? Waarom kwam iemand recht op ons afgereden?", vroeg hij met een haperende stem."Ik weet het niet kleine man.", zei ik. Ik keek naar Davy die angstig naar mij keek. "Het is vast gewoon toeval.", zei ik. Davy schudde zijn hoofd en zei: "Denk het niet." Ik keek hem vragend aan. Davy keek uit zijn raam. Dezelfde auto kwam nu door de berm recht op ons afgereden. Ik twijfelde geen moment, startte de auto en reed weg. Zo snel als ik kon reed ik weg. Davy hield zich angstig vastgeklampt aan de stoel. "Papa!", riep hij bang. "Sorry, dit moet anders worden we aangereden.", zei ik stug en keek nog even snel achterom.

*Stacy's p.o.v.*

Ik zat op school, toen de directeur de klas binnen kwam en iets tegen mijn leraar fluisterden. "Stacy kun je even mee komen? Neem je spullen maar mee je komt vandaag niet meer terug.", zei de directeur. Ik pakte mijn tas en liep rustig naar voren. Elke keer als ik een tafeltje van mijn klasgenoten voorbij liep hoorde ik gegiechel, gegrinnik en geroddel. Ik zuchtte. De directeur sloeg een arm om me heen en nam me mee naar zijn kantoor waar Niall zat. "Wat doe jij hier?", vroeg ik verbaasd. "Louis en Davy hebben een ongeluk gehad.", zei Niall. "Wat?!", riep ik. "Waar zijn ze nu?" "In het ziekenhuis,", zei Niall. "Ik kwam je ophalen om er naartoe te gaan." Ik pakte Nialls hand vast en sleepte hem mee het kantoor uit. "Doei meneer de directeur.", zei Niall snel. We stapten in zijn auto en reden naar het ziekenhuis. Liam en Harry stonden voor de deur te wachten. Ik sprong uit de auto en sleurde Niall weer mee. "Kom.", zei ik tegen Liam en Harry en pakte Harry's hand en sleurde hem ook mee.

We stonden binnen in de grote hal. Liam was vragen waar we heen moesten, met Niall. Harry bleef bij mij. Toen Niall en Liam terug kwamen, liepen we naar de kamer van Louis en Davy. Ik rende naar binnen. Gelukkig lag er niemand anders op de kamer. Louis had zijn ogen open, Davy niet. "Wat is er gebeurd?", vraagt Harry die achter me liep. Louis tilt me bij hem op zijn bed. "Op de terug weg van het ziekenhuis voor het gips van Davy, kwam er ineens een auto recht op ons afgereden. Ik week uit en reed de berm in. Even later reed dezelfde auto door de berm op ons af. Ik reed zo snel mogelijk weg, zodat hij ons niet kon aanrijden. Davy zat paniekerig naast me dat ik zo hard reed. Ik keek heel even achterom of we hem kwijt waren, waardoor ik een bocht niet zag en ik reed met ruim 90 tegen de vangrail aan en het moment lagen we hier.", zei Louis. Zijn stem klonk huilerig. "Is Davy ook okey?", vroeg Liam wijzend op Davy. Louis knikte. "Hij slaapt gewoon.", zei hij. Liam zuchtte opgelucht. "Hoe kon dit gebeuren? Wie zat er in de auto papa?", vroeg ik zacht. "Ik weet het niet lieverd.", zei Louis. Hij loog, dat zag ik. Waarom loog hij? Wist hij het wel?

~♥~

Hey,  weer een hoofdstukje klaar. Sorry als er te veel gebeurd, maar beter te veel dan zo'n lang saai boek, toch? Lots of love

ImNobodyToo