Adopted by One Direction

31

*Louis p.o.v.*

Ik moest wel liegen. Ik kon moeilijk zeggen waar Stacy bij zat dat het Jake was. Zij dacht dat dat al helemaal achter ons lag, maar ik wist dat dit pas afgelopen was als Jake had wat hij wilde en dat kreeg hij van mij niet. "Heb je Eline ook al gebeld?", vroeg ik Niall om het onderwerp te veranderen. "Heb haar nummer niet.", zei hij. "Ik bel wel.", zei ik en haalde mijn telefoon tevoorschijn. Ik wou net haar nummer invoeren, toen ik werd gebeld. Het was Eline. Het leek wel of ze mijn gedachten kon lezen. "Hey babe.", zei ik toen ik op nam. "Louis, wanneer kom je weer langs. Je familie is heel lief en zo, maar ik wil wat doen met mijn vriendje.", Eline klonk gestrest. "Liefje...", begon ik. "Louis, begrijp me niet verkeerd hoor. Ik vind het hier echt leuk en ik weet dat ik hier veilig ben, maar ik wil iets met jou doen, ik wil bij jou zijn.", zei ze. Dit keer klonk haar stem smekend. "Okey Eline, luister even,", zei ik een beetje geërgerd door de onderbreking. "Ik ben op dit moment in het ziekenhuis." "Voor Davy?", vroeg ze. "Nee ik lig er zelf in.", zei ik zacht. Ik wou het haar niet vertellen, ze had het al niet makkelijk. "Wat?! Waarom?!", riep Eline. Geschrokken hield in de telefoon wat verder van mijn oor af. Harry grinnikte. "Ik en Davy hebben een ongeluk gehad, niks ernstigs. Ik heb vanavond een operatie om..." "Een operatie?! Dan is het dus wel erg Tommo, ik kom er nu aan!", onderbrak Eline me. "Eline het is alleen een operatie om wat laatste glasscherven weg te snijden. Waarschijnlijk kunnen we morgen weer naar huis.", zei ik. "Tommo ik kom er nu aan, ik vraag wel of ik even de auto van je ouders mag lenen.", zei Eline. Ik hoorde dat ze de huiskamer inliep. Haar hakken klonken mooi op het houten laminaat. "Zeg alsjeblieft alleen dat je naar mij gaat en niet naar mij in het ziekenhuis.", smeekte ik zacht. Het was te laat. Ze had al gezegd dat ik in het ziekenhuis lag. "Louis, met mama. Ik, Daniel en Eline komen er nu aan!", zei mijn moeder. Ik zuchhte. "Okey tot zo mam.", zei ik en hing op. "Jullie moeten gaan denk ik.", zei ik gericht op de jongens en Stacy. "Ik wil niet!", riep Stacy. "Ik wil bij jou blijven papa!" Tranen rolden over haar wangen. "Nog vijf minuten.", zei ik met een glimlach en trok haar tegen me aan.

Eline kwam de kamer in gerend, gevolgd door mijn ouders. Davy was inmiddels ook al weer wakker. Hij werd wakker toen Stacy begon te roepen dat ze niet weg wou. "Louis!", riep Eline en rende naar mijn bed. "Ja, hey hoi.", zei Davy beledigd. "Louis hoe heeft dit kunnen gebeuren? Zat je weer eens te stoeien in de auto?", vroeg mijn (stief)vader. Ik zuchtte en legde het verhaal uit. "Ik heb iets voor je meegenomen voor als je morgen weer uit het ziekenhuis bent,", zei Eline trots. "Ik weet dat je erg vroeger dol op was." Eline haalde een pakje sigaretten uit haar tas. "Ik rook niet meer, weet je nog? Ik moest toen stoppen van jou,", zei ik beledigd. "Sinds dien heb ik ook nooit een sigaret meer aangeraakt." "Owhh, ik dacht dat je nog wel rookte.", zei Eline en legte het pakje op mijn tafeltje.

Ik was moe van de operatie. Davy lag inmiddels al te slapen. Hij had geluk gehad en zat niet onder het glas, netals ik een paar uur geleden. Het pakje sigaretten lag nog steeds op mijn tafeltje. "Een pakje kan geen kwaad.", dacht ik en deed hem in mijn broekzak. "Morgen mogen we weer naar huis Davy.", fluisterde ik zacht om hem niet wakker te maken. Ik zuchtte opgelucht bij het idee dat ik morgen weer sliep.

~♥~

Heey, weer een hoofdstukje klaar. Misschien dat ik vandaag nog een update, maar ik beloof niks XD Lots of love

ImNobodyToo