Adopted by One Direction

29

Ik zat op de bank met Niall en Liam. Harry stond in de keuken te koken, Davy lag boven te slapen en Stacy zat aan tafel te tekenen. "Wat heeft die Eline er eigenlijk mee te maken?", vroeg Liam. "Ze was de beste vriendin van Jake en mij, voor een hele lange tijd. Toen ik met haar kreeg, deed ik dus die dingen met Jake waarom ik nu bij hem in het krijt sta. Eline verhuisde na een jaar en sinds dien had ik haar niet meer gezien tot vandaag. Ze heeft er niks mee te maken maar Jake is gewoon zo'n klootzak.", zei ik en sloeg mijn hand voor mijn mond. Ik keek naar Stacy. Gelukkig ze had niet gehoord dat ik klootzak zei, ze was nog te jong om te schelden. "Lou! Ga jij Davy halen, het eten is bijna klaar.", zei Harry vanuit de keuken. "Okey.", zei ik terug en liep naar boven.

Davy keek me slaperig aan met tranen in zijn ogen. "Ik wil dit niet meer papa, ik wil niet leven met deze pijn.", had hij gezegd. Ik keek hem met grote ogen aan, terwijl ik naast hem in bed zat. Mijn zoontje wou dood door die eikel van een Jake, wie staat nu bij wie in het krijt? Met mijn duim veegde ik voorzichtig de tranen weg. "Lieverd, de pijn gaat weg, over een paar dagen heb je alleen je enkel nog in het gips en is de test weg.", zei ik. "Waarom moest dit mij overkomen?", vroeg Davy wanhopig. "Davy het had iedereen kunnen overkomen.", zei ik wetend dat ik loog. "Pap, wat moest hij eigenlijk met ons?", vroeg hij. Ik vertelde hem het zo ver als ik het wist. Dat was dus het deel over mijn verleden. Ik wist niet waarom hij de kids wou, ze leken zo belangrijk voor Jake en ik had geen idee waarom. "Gaan we eten?", vroeg ik er snel achteraan. Davy knikte. Samen liepen we naar beneden.

"Heb je gehuild?", vroeg Stacy die tegenover Davy zat. Hij knikte klein. "Niks ergs zusje.", zei hij zacht. "Morgen moet je weer naar school, Stacy.", zei ik. "Moet dat?", Stacy's stem klonk zeurderig. "Papa ik word gepest, ik wil niet naar school." Ik schrok. "Dat heb je nooit eerder verteld.", zei ik. Stacy schudde haar hoofd. "Ik schaamde me ervoor.", zei ze zacht en speelde met haar eten. "Dat hoeft niet lieverd, waarom word je gepest dan?", vroeg ik. "Omdat jij mijn vader bent. Ze haten je.", zei ze. "Of ze zijn jaloers.", zei Harry. Stacy keek hem vragen aan. "Jaloers dat jij DE Louis William Tomlinson als je vader hebt.", zei Niall die de hele middag nog niks had gezegd. "Dat is ook heel goed mogelijk.", zei Liam aanvullend. "Jij hebt iets wat niet iedereen kan zeggen. Een super coole beroemde vader.", vulde Harry op zijn beurt weer aan. "Zo had ik het nog nooit gezien. Eigenlijk kan dat best wel kloppen.", zei Stacy.

Davy was stil. De hele avond al. Hij zat ergens mee. Waarschijnlijk met zijn wonden en enkel. Met de pijn die hij voelde en hoe moe hij was. Hij keek me niet aan als ik iets aan hem vroeg of tegen hem praatte. Ook gaf hij negen van de tien keer antwoord door zijn hoofd te schudden of er mee te knikken. Ik zuchtte. Arme jongen, hij had het vast zwaar. Hij wou normaal zijn en gewoon naar school gaan, maar dat hield hij nog even niet voor met zijn krukken en pijn.

Een week was voorbij gegaan. Davy's wonden waren bijna allemaal weg. Vandaag moesten we naar het ziekenhuis, voor zijn gips. Vandaag kreeg hij loopgips en mocht hij een kleurtje uitkiezen. "Straks kan ik eindelijk weer wat normaler lopen!", zei Davy enthousiast. Ik lachte. Na een half uur waren we klaar. "Blauw.", had Davy gekozen. We liepen het ziekenhuis weer uit. "Dit is al gelijk een heel stuk minder vermoeiend.", zei Davy hobbelend op zijn krukken. Ik keek hem lachend aan. "Wanneer mag ik weer naar school.", vroeg Davy zacht in de auto. Ik keek hem aan en zuchtte. Hij wou het zo graag. Maar het kon nog niet. "Volgende week, zei de dokter.", zei ik en begon met rijden. Op de terugweg kwam er een auto recht op ons afgereden. Ik kon nog maar net uitwijken en reed de berm in. Davy zat met zijn handen voor zijn ogen. Wat er net was gebeurd, kon geen toeval zijn...

~♡~

Hey weer een hoofdstukje. Tis een lange deze keer XD Lots of love

ImNobodyToo