Hanggang Tingin Na Lang Ba?

Twenty Three*

Twenty Three*

RUSSEL’s POV

Tuesday.

I’m here at Aisha’s room, she still in the hospital. Nandito kanina ang sila Tristan pero umalis na sila dahil may mga klase pa sila. Wala naman ang mga magulang ni Aisha kaya ako na lang ang magbabantay sa kaniya. I ask the doctor a while ago about aisha’s condition. He said that she’s okay. Mabuti na lang daw at nakakuha agad ng dugo mula sa ibang hospital para sa kaniya, madami din kasing nawalang dugo dito.

It’s been four days but she’s still sleeping. I don’t why but I guess she really doesn’t want to wake up. If her mother didn’t do that.. Aisha would have been happier, if only…

“What are you doing here!?”

Otomatikong napalingon ako sa pinanggalingang boses na iyon. Isang matandang babaeng nakapostura ang nakita. Kilala ko siya. She’s Dona Janina Asuncion with her husband, Don Gabriel. I look at her disgustingly. I hate this manipulative old woman.

“I’m just visiting here.” Somehow, my voice respects her.

“You don’t have the rights to visit her.” Matigas na wika nito samantalang ang asawa naman nito’y napabuntong hininga.

“Wala nga ba?” Tanong ko. Tumayo na ako. As much as I want to stay here, I can’t.

“Walang-wala! Lumayas ka na sa kwartong to bago pa kita ipakaladkad sa mga pulis!”

“Iho, umalis ka na lang…”

“Ganyan ba kayo sa mga bisita ni Aisha? Or sa akin lang kayo ganyan knowing that I am the son that you’re daughter deceived?”

Nagulat man si Dona Janina sa sinabi ko ay hindi niya iyon ipinakita. Tama na ang pagkawala nang pustura nito sa sinabi ko. “Lumayas ka na ngayon din Russel at huwag na huwag ka nang magpapakita pa sa apo ko kahit na kailan! Lumayas ka!!”

Ngumiti ako sa kanila. “Naaalala niyo pa pala ang pangalan ko. Well never mind. Good day, Mrs. and Mr. Asuncion.” Lumabas na ako sa kwartong iyon. Babalik na lang ako sa ibang araw.