by the seashore

Chapter 35

Pagdating nila sa Cottage ni Dei.  Bumitaw ito sa pagkakahawak kay JR.

Dei:  Salamat, sige na bumalik ka na. I'll be okay.

JR:  Wala naman akong gagawin eh, sasamahan na lang kita.

Pumasok si JR  sa loob ng Cottage, derederecho sa kwarto kung saan nandon si Dei.

Dei:  JR, please gusto ko lang mapagisa.

JR:  Eh di isipin mo na lang wala ako dito, hindi ako magsasalita, gusto lang kitang samahan.

Dei:  Bakit ba ang kulit mo, umalis ka na nga!

JR:  Bakit ba ang tigas ng ulo mo?  Alam mo namang kahit ipagtabuyan, itulak at sipain mo pa ako palabas babalik at babalik ako. Makulit nga di ba.

Dei: JR, please naman umalis ka, just leave me alone!

Tuluyan na itong umiyak at tinutulak siya.

JR: Sige, kapag naitulak mo ako palabas ng bintana aalis ako.

Pinilit ni Dei na itulak ito napasandad ito sa bintana. Sumisigaw na si Dei.

Dei:  Umalis ka! Umalis ka na! Ayoko sa yo! Pinatay mo ang Papa ko!

Humahagulgol na ito. Hinalikan ito ni JR sa labi, hinawakan ang dalawang kamay ni Dei at inilagay sa likod. Idiniin niya ang labi sa labi ng dalaga hanggang sa tugunin nito ang halik niya. Hindi niya tinigilan ang paghalik dito habang dahan dahan itong inihiga sa kama. Nang maramdaman niyang kalmado na ito. Inilayo niya ang mukha at tinignan ang mukha nito.  Pinunasan ng daliri ang mga luha sa pisngi. 

JR: Tama na please... tahan na. Nandito lang ako, hindi na siya makakalapit sa yo. Paalisin ko siya. Huwag ka ng umiyak, malulungkot ang Papa mo kapag nakikita nyang nagkakaganyan ka. Tama na ok, baka mamaya mahimatay ka na naman, matatakot na naman ako. Shhhhh, tahan na.

Niyakap niya ito, pinabayaang tahimik na umiyak sa dibdib niya hanggang sa mapagod ito at makatulog. Nang gabing yon, kahit anong isip ni JR wala siyang mahagilap na paraan para tulungan ang dalaga. Alam niyang nanumbalik na naman ang lahat ng sakit na matagal nitong pinilit na itago.  At hanggang nandito at nakikita nito ang dahilan ng pagkawala ng Ama hindi ito matatahimik.  Hindi naman niya pwedeng basta paalisin si Gina Paredes. Ang tanging alam lang ni JR, handa siyang samahan ito sa pagdadalamhati at gawin ang lahat para hindi ito muli pang masaktan.  Nakatulugan na din niya ang pagiisip.

Nagising si JR sa init. Tinignan niya ang relo sa bisig, 9am na at wala na sa tabi niya si Dei.  Dali-dali itong bumangon at pumunta sa Hotel.  Tinatanong ang bawat makasalubong kung nakita nito si Dei.  Pumunta siya sa Kitchen.

JR:  Julie nakita mo si Dei?

Julie:  Sir, maaga po siyang nandito, nagbilin po ng mga Menu. Tinapos po niya ang isang linggong Menu.   Nagulat nga po ako, ang sabi po pwede ko namang balikan ang ibang menu kapag natapos na ang para sa linggong ito.  Kinausap po kami ni Manong, ang sabi kami na daw po munang bahala dito sa kitchen. Huwag daw po namin siyang ipapahiya.

Manong:  Sir JR, para pong nagpapaalam eh.  Ang sabi sa akin,  Manong pasensya na ho kayo sa mga nangyari sa atin. Sa maniwala kayo o hindi hinahangaan ko kayo at nirerespeto kaya kung may pagkakataong hindi ninyo naramdaman iyon. Pasensya na kayo.  Huwag daw ho naming pababayaan ang diet ni Sir Simon, siguraduhing nasa tamang oras kumain ang pamilya ninyo.

Tumakbo siya sa opisina nito, binuksan ang drawer ni Dei.  Sa ibabaw ng mesa.  May mga papel ng instructions para kay Vinz at Sam. Pumunta siya sa Beach front resto kung san nandon ang pamilya niya.

JR:  Dad, nagkita kayo ni Dei? 

Sir Simon: Umakyat siya kaninang umaga, pinagaagahan ko ang sabi tapos na siya uminom lang ng kape. Nagso-sorry sa nangyari at nagpapasalamat na lagi ko siyang iniintindi. Tulad ng dati ibinilin ako sa Nurse. Tapos ang sabi may meeting daw siya sa Summit. Bakit ba hijo?