Zrozumieć Anioła - Dominika Lewkowicz

Rozdział 27

*Ethan*
Czy szukałem dziewczyny? Nie. Patrzyłem jak odchodzi a potem zupełnie znika mi z oczu. Zastanawiałem się nad jej słowami       "-Nie oceniaj drugiej osoby, po jej zachowaniu. Zachowania można się nauczyć. Aktorzy są nie tylko w telewizji. Oni są wszędzie."
Co miała na myśli mówiąc, że aktorzy są wszędzie? Czyżby chciała mi w ten sposób powiedzieć, że ona jest taką aktorką? Udaje przed każdym i w każdej sytuacji? Pokręciłem przecząco głową. Nie da się tak żyć...a przynajmniej trzeba mieć poważne powody by prowadzić tak trudny styl życia. To tak, jakby próbowanie ukrycie prawdziwego siebie ale za tym idzie wciąż to samo pytanie "dlaczego?." Ruszyłem przed siebie w stronę domu rodziców. W końcu muszę im się pokazać, że w ogóle żyję lub przypomnieć im że żyję. Idąc tak, nie patrzyłem przed siebie co było moim błędem, ponieważ na kogoś wpadłem w wyniku czego upadłem na ziemię. Wylądowałem plecami na ziemi, spojrzałem w górę i ujrzałem mężczyznę, który gra na gitarze w parku. Miał około sześćdziesięciu lat z siwą brodą. Mieszkał w schronisku dla bezdomnych, chodzą plotki, że podobno uciekł z więzienia psychiatrycznego z kolei inna mówi, że był w więzieniu za zabojstwo. Nie wiem, która jest prawdziwa ale wiem, że plotki nie powstają z nikąd i że powinienem trzymać się od niego z daleka. Wstałem z podłogi nie przyjmując dłoni mężczyzny, którą do mnie wyciągnął. Odszedłem od mężczyzny bez słowa nie reagując na jego prośby bym pożyczył mu dwa złote na kanapkę. Nie dałbym mu złamanego grosza a co mówiąc dwa złote, pff... Wszedłem do domu słysząc rozchodzące się rozmowy z salonu. Konferencje i inne bzdety firmy rodziców. Wszedłem do kuchni i wyjmując sok z lodówki usłyszałem imię, które mnie zainteresowało Angel. Podszedłem do matki, która trzymała w dłoniach papiery. Zabrałem je z jej dłoni i pobiegłem do swojego pokoju zamykając drzwi na klucz, słysząc jak matka za mną biegnie. Wskoczyłem na łóżko i zacząłem czytać dokumenty. Moi rodzice są prawnikami, więc tym bardziej mnie to zaciekawiło. Spojrzałem raz na dokumentację i wiedziałem, że nie muszę jej czytać. Zdjęcie mi wystarczyło. To była ONA...