Zrozumieć Anioła - Dominika Lewkowicz

Rozdział 50

*Angel*
Nazwał mnie tak, jak dawno mnie nie nazywano. Nazwał mnie tak, jak nazywała osoba, która mnie kochała. Nazwał mnie tak, że przez chwilę czułam się znów kochana. Nazwał mnie tak, że znów czułam że mam swoje miejsce na ziemi i miałam nadzieję na lepsze jutro...
Niestety, rzeczywistość zapukała do mych drzwi mówiąc, że to wszystko to iluzja. Iluzja mojego dawnego życia. Wycierając wściekła na siebie samą łzy rękawem bluzy, oparłam dłonie o chodnik i wstałam lekko się chwiejąc. Widziałam jak brunet wstaje by mi pomóc ale odsunęłam się w samą porę. Nie chcę bólu, nie chcę się do nikogo przywiązywać, nie chcę tu być... Nie patrząc na chłopaka, powiedziałam
-Nie przejmuj się mną. Nie szukaj mnie. Nie zawracaj sobie mną głowy. Nic nie mów - uniosłam dłoń słysząc jak brunet chce coś powiedzieć.
Obróciłam się w stronę centrum miasta, stawiając sobie jako kierunek jedno miejsce, które pomoże mi zapomnieć. Obiecałam sobie kiedyś, że nie będę jak on ale w pewnych sytuacjach, nie liczysz na swoje dawne postanowienia i ich przestrzeganie. Patrzysz na to, jak zapomnieć coś, co rani tak bardzo, że nie dajesz rady wytrzymać bagażu codzienności. Co rani tak bardzo, że nie chcesz żyć. Co rani tak bardzo, że myśl o kolejnym dniu boli tak bardzo, że chcesz się schować gdziekolwiek i nigdy więcej stamtąd nie wychodzić...
Szłam przed siebie, nie zwracając uwagi na krzyki chłopaka za mną. Nie interesowało mnie to, czy mnie śledzi czy poszedł do domu. Chciałam tylko zapomnieć. Choć na chwilę zapomnieć o tym całym bagażu wspomnień, który dźwigam do dziś i przez niego cierpię. Nie chcę się nim z nikim dzielić ponieważ nie chcę ranić kogoś innego. Idąc pod gwieździstym niebem ujrzałam kolorowe transparenty różnych lokali. Wybierając pierwszy lepszy klub, otworzyłam jego drzwi i weszłam do klubu, szukając zapomnienia.
Jak zwykle szukałam tam, gdzie szukać nie należało...

________________________________
Mam nadzieję, że się podoba. Czekam na wasze opinie 😚💬