Zrozumieć Anioła - Dominika Lewkowicz

Rozdział 30

*Angel*
Patrzyłam na mężczyznę załzawionymi oczami i nie wiedziałam co powiedzieć. Obcy człowiek okazał mi więcej uczuć niż ktokolwiek z mojej "rodziny." Podeszłam do staruszka i go przytuliłam. Czułam jak mężczyzna oddaje mój gest i głaska uspokajająco po plecach, co doprowadziło mnie do kolejnego płaczu. Nie pamiętam kiedy ostatni raz ktokolwiek mnie przytulał. Nie wiedziałam, że aż tak może mi tego brakować. Nikt nie wie czego nu brakuje, czego nu potrzeba i za czym tęskni, dopóki ktoś nie dotknie twojej czułej struny co ci to uświadomi. Najczęściej to niczego nieświadomi ludzie ją poruszają a my udajemy przed nimi, że nas to nie zabolało by nie tłumaczyć co się stało, że nagle posmutnieliśmy. Niestety są i takie tematy, które przerastają naszą maskę obojętności i cały ból wydostaje się na zewnątrz... Taki moment miałam teraz ja. Uspokajając się trochę, speszona odsunęłam się od staruszka ze spuszczoną głową.
-Każde z nas miało przeszłość. Niekoniecznie była ona kolorowa niczym z bajki, dziecko. Bajki stworzono po to by ugłaskać rzeczywistość, byśmy spojrzeli na nią inaczej bądź po prostu najzwyczajniej w świecie od niej uciekli w weselszy świat. Każdy z nas miał przeszłość i każdy z nas ma przyszłość. Zapamiętaj, że to trzymasz pióro i masz dziennik. Wystarczy przerzucić kartkę na czystą stronę i zacząć pisać. To twoje życie. To ty trzymasz pióro to od ciebie zależy co i jak napiszesz. Twoja przyszłość jest w twoich rękach. Tylko nie daj sobie wyrwać pióra - powiedział.
Spojrzałam na mężczyznę ze łzami w oczach szepcząc
-Czasami to zwykłe przerzucenie kartki na drugą, tą czystą jest najtrudniejsze, ponieważ poprzednie były zbyt pomazane i zagmatwane, wiesz? - spytałam.
Mężczyzna na moje słowa pokręcił smutno głową i szepnął tylko
-Dlatego jedyne co nam zostaje to pisać na nowej, czystej bo na tej popisanej, pisanie nowych słów jest bez celu, ponieważ nic nie rozczytasz...
Wiem, że mężczyzna miał rację. Niestety łatwo jest powiedzieć a trudniej zrobić...