Liliana Szczęsna. Może kojarzy wam się to nazwisko z kimś i myślę, że mówimy o tej samej osobie. Mianowicie o Wojtku Szczęsnym, bramkarzu reprezentacji Polski. Osiemnastolatka jak każda jej rówieśniczka posiada pełno celi do zrealizowania, pracowici...
-Czego chcesz?- Spytałam brunetki. Nie żeby coś, ale przebywanie w jej towarzystwie nie jest mi do szczęścia potrzebne. - Porozmawiać - Myślę, że nie mamy wspólnych tematów ani o czym gadać - Chyba raczej o kim- No tak, mogłam sie domyślić. Uwaga bo zaraz dostanę od niej z liścia w twarz, lub coś podobnego. - Więc? - Więc powiem prosto z mostu - Konkretnie i krótko...To mi się podoba - Odczep się od Bartka - Coo? - To co słyszysz. Masz sie od niego raz na zawsze odczepić! - Bo co? Bo ty mi zabronisz? Śmiechu warte - Uważaj na słowa - Grozisz mi? Zastraszanie innych ci nie wychodzi - Będziemy mieli dziecko, a ty chcesz to wszystko zniszczyć?! Jesteś podła... - Wypraszam sobie. Sama jesteś podła, decydując o jego życiu bez JEGO zgody - Czemu nie umisz pojąć, że on cie nie kocha?! - Jakoś mi tego nie powiedział - Nie chciał ci przykrości robić - Weź już ode mnie idź, bo zaraz sama przykrości doświadczysz - Zrobiłyśmy chyba na tyle hałas, że nawet pan Nawałka do nas przyszedł jak i reszta piłkarzy. - Czemu się tak wydzieracie?- Spytał mój brat. - Plastik sie na mnie uwziął - Pożałujesz tego ty nie umalowana wieśniaczko! - Widzicie? Potrzebny jest jej psycholog... Chodź na niego pewnie i tak już za późno - Te zdanie wypowiedziałam trochę ciszej, ale uwadze Klaudi i tak to nie umknęło. Dziewczyna rzuciła sie na mnie z pięściami. A! I najlepsze...Podczas gdy ta wariatka mnie biła, reszta chłopaków wraz z trenerem, śmiała się w najlepsze. Tylko Bartek i Arek próbowali coś zrobić, lecz im samym to nie wychodziło. - Pomóżcie debile, a się nie patrzcie jak byście Dode zobaczyli!- Po chwili ruszyli się z miejsca i zabrali ze mnie tę tonę tapety z Obi. Wstałam z ziemi i otrzepałam się. Ruszyłam wkurzona w kierunku wyjścia ze stadionu. Za mną pobiegł nie kto inny jak Bartek. No bo przecież pani Liliana sama do wyjścia nie trafi i potrzebuje eskortę, co nie? - Lili... - Nie mam ochotę na rozmowę, ok? - Przepraszam za nią - Nie musisz mnie za nią przepraszać - To rozwiążmy tą sprawę raz na zawsze- Bartek zbliżył się do mnie i chciał mnie pocałować. Lecz ja nie umiałam...Nie umiałam mu uwierzyć w sprawie Klaudii, że to nie jego dziecko lub w ogóle nie ma tego dziecka. Chcę jasne dowody, czarno na białym. - Teraz to ja cię przepraszam, muszę iść - Wyszłam zostawiając Bartka za sobą. Brunet spuścił głowę w dół, nie tylko jemu było strasznie przykro. Na zewnątrz jestem twarda, lecz w środku jestem miękka jak roztopione lody które ktoś zostawił w....W walizce i ich nie wyciągnął! O nie! Jak mogłam o nich zapomnieć? Dobra, Liliana szykuj się na potop czekoladowy.
Przed stadionem, na schodach siedziała Olga. - Czemu nie weszłaś na trening?- Zapytałam. - Jakoś tak nie miałam ochoty, a ty czemu z niego wyszłaś? - Jakoś tak nie miałam ochoty bić się z Klaudią - Co?! Biłaś sie z nią? - Można tak powiedzieć, lecz ja bym to sformułowała tak, że to ona biła mnie - Ona jest chora psychicznie - Teraz to zauważyłaś? - Uwierz, że już dawno temu- Nagle przyszedł mi sms. Odblokowałam telefon i sprawdziłam wiadomość. - Oo Marta pyta się czy nie możemy spotkać się za dwie godziny jednak - Mi pasuje - Okej, a ty czemu masz taką minę? - Grzesiek - Co się stało? - On sie stał- Olga odblokowała swój telefon i podała mi go.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
