Sahilde Bir Bank

Dilyar Güzel

İkindi suları ve yine her zamanki gibi tartışmalar, bağırışlar, çağırışlar. Çocuklarının kişisel gelişimine önem vermeyen bencil anne babalardan ibaret bu dünya. Ne söylersem alınmaz, kalbi kırılmaz diye düşüneceklerine, ne söylerimde canını yakarım düşüncesi.. Bu düşünce işte bizi dipsiz kör kuyulara iten ve orda merdivensiz bırakıp ölüme terkeden. Kimsenin umru değil geleceğimiz çocuklarımızın yanlış yetişmesi. İnsanoğlu çok bencil. Ne yazık ki bunu 18 yılki hayatımda defalarca tecrübe ettim. Acı tecrübeler sinsilesiydi benim için ama hep boyun eydim. Baktım ki insanlar boyun eydikçe yumuşayacaklarına daha da üste çıkmaya başlıyorlar. Diş göstemeye başlayacağıma kendi kendime söz verdim ve bunu uygulamaya karar verdim artık çok başka bir Dilyar var karşılarında. Her neyse benim hikayem bu bağırış çağırışı bol evde başladı ve devam etti.
28-07-2002
3,5-4 yaşlarındayım. Annemle babam kısa süre önce boşanmışlardı. Hava yazın son aylarını yaşıyor. Yapraklar yeşilliğini halen koruyor. Geçen günlerde çok beğenerek aldığım ojeyi sürdüm. O anda telefon geldi ve Afife teyzem Vacide teyzemlerin bize geleceğini haber ettiğini söyledi. Vacide teyzem sessiz sakin bir yapıda görünse de o kadar da sessiz değildir aslında eşi tarafından bastırıldığı için öyle görünürdü hep gözüme. İkiz kızları var Müjgan ve Şebnem ve benden büyükler. Eşi biraz katı. Çocuk aklımla ondan korkardım çünkü sert bir mizacada sahipti aynı zamanda. Bahçedeki büyük kapı aralandı ve arabayla içeri girdiler. Hoşgeldin demeye yanlarına gittim. Tam Kemal eniştemin elini öpecekken bir bağırış koptu. "Jalee" Yerimden sıçradım. Elini öpecekken neden biranda annemin adını bağırarak söyledi ki? Meraklı gözlerle etraf bakarken annem geldi beni kucağına alıp ağlayarak odaya götürdü. Neler olduğunu tam kavrayamadan elimdeki ojeden dolayı yaygara kopardığını anladım. Sesleri odaya kadar geliyordu. "Bu yaşta ne bu böyle oje bilmem ne terbiyesiz!" Terbiyesiz? Neden ben terbiyesiz olmuştum? Oje sürmenin neresi terbiyesizlikti? Hem daha bulû çağında bile değildim. Hem kendi kızlarıda oje sürüyordu. Ben sürünce neden bu kadar kızdı ki? Ben çocuktum ve çocuk gibi yaşamak hakkımdı. Babamın başımda olup olmaması beni büyümek zorunda olduğumun göstergesi değildi. O küçük bedenimle ondan nefret etmemek için çok çaba sarfetmiştim. Şimdi ondan nefret edecek durumda değildim çünkü annem üzgündü. Birde ben onu üzemezdim. Bu durumda yalnızca kendimi düşünemezdim. Anneme sarıldım ve uzun süre öyle kaldık.