Sahilde Bir Bank

Tahir Mavioğulları

Sabah yine yepyeni güzel bir sabaha uyandım. Her şey yolundaydı ve üç katlı villamızın bahçesinde annem ve babam kahvaltıya beni bekliyorlardı. Üstüme çeki düzen verip aşağıya indim. "Günaydın!" dedim neşe dolu bir sesle. Annem "Bugün de oğlumuz çok pozitif bir şekilde uyanmış değil mi tatlım" dedi koluna desteklercesine vurarak. Babam gülümsedi "Ee kimin oğlu? Sende her sabah benim yüzüme böyle pozitiflikle günaydın diyorsun. Yılların mutluluğu ve huzuru burdan geliyor hanım!" dedi. Babam 35 yıllık aşkından zerre kısmamıştı bugüne kadar. Birbirlerini ne kadar sevdiklerini görebilirdiniz 1 kilometre uzaktan. Öyle bir aşktı babamla annemin ki. Hikayesi çok eskiye dayanırdı ve ben her yıl temmuz akşamları hafif loş bahçemizde onların aşk dolu hikayesini dinlemekten bıkmazdım. Tanışmaları çok ilginç olmuş. Annemi o zaman zorla biriyle nişanlandırmışlar. Annem hiç sevememiş nişanlısını. Askerdeki nişanlısı sürekli mektup yollarmış anneme. Annem hiçbirini okumadan yakarmış. En sonunda küçük kızkardeşi yani Meral teyzem farketmiş durumu. Baktı ki olmuyor annesine söylemiş. Bunlar annemin ağzından güzel bir aşk mektubu yollamışlar askerdeki nişanlısına. Gelen mektubu yine yakmasın diye kendileri almışlar ve açıp bakmışlar ki ayrılmak istediği yazıyor. Her neyse aileler konuşmuş nişan bozulmuş. Gel zaman git zaman askerden eski nişanlısı dönmüş annemin. Öyle bir şey asla yazmadığını, kendisine de öyle bir mektubun gelmediğinden bahsetmiş. Meğerse o mektup babama gitmiş. Babamda o mektubu yavuklusuna gönderirken mektuplar karışmış. Annemle babamın köyle komşu köymüş. Bayram eğlencelerinde birbirlerinden habersiz köyde şenlikler düzenlenirken birbirlerine kaptırmışlar gönüllerini. Öyle öyle bugünlere geldik ve annem babam arasında sevgi ve saygı halen devam eder. Hatta birbirlerine baktıklarında utanırlar bile. Hayatımda sevgilim olmadı bende hep annemle babam gibi anlaşabileceğim bir eşim olmasını diledim ve bekledim. 28 yaşına geldim hala karşıma çıkmadı ama çıkacağı günü bekliyorum. Çünkü onlar bile o kadar şeyler yaşayıp yine de birbirlerini bulmuşlar. Hayat öyle sanıldığı gibi acımasız değil bence. Hala iyi insanlar var. Ben buna sonuna kadar inanıyorum.