Sahilde Bir Bank

Tahir Mavioğulları

Heyecanla hastanenin içine girdim ve başhekimin odasını aradım. Bir yetkili gördüm ve ona "Merhabalar ben başhekimin odasını arıyordum nerede bulabilirim acaba?" diye sordum. Adam bir süre bana baktı ve etrafına bakındıktan sonra parmakla bir yeri işaret etti ve gitti. Yaptığı harekete anlam veremedim. En azından bir merhaba diyebilirdi. Her neyse yürüdüm ve başhekimin odasının kapısını iki defa tıklattım. İçeriden "Geel" diye bir ses duydum. Burda insanlar çalışmaktan bıkmış gibi görünüyordu. Oysaki bilakis sağlık konusunda insanlar işini sevmeden yapmamalılar. O işe sadece maaş yönünden insanlık yönünden de bakmalılar.
İçeri girdim. Geniş eski taştan bir oda, hastane yeni olmasına rağmen muhtemelen dekoru eskiydi, kahverengi dağınık bir masa, önünde iki tane sandalyesi olan, saçları şaşaklardan beyaz, kafasının üstündeki kelliği örtmeye çalışmak için yandan uzatmış saçlarıyla, kemik, tahminen 1980 model gözlükleriyle beni Prof. Dr. Ali Çarıkçı karşıladı. Engin tecrübeye sahip biri gibi duruyordu. Hafif mağrur bakışları vardı ve topsakal bırakmıştı. Onunla konuştum ve iş başını bugünden yapmak istediğimi söyleyince şaşırmış bir şekilde bana baktı. "Gelin, sizi çalışacağınız Acil bölümüne götüreyim." dedi. "Genelde olabildiğince ileri atarlar çalışmaya başlama günlerini ama.." dedi. Sessiz kaldım. Ve hastanenin bir ucundan öbür ucuna hastaneyi gezdirerek beni çalışacağım yere götürdü. Fazla hasta yoktu. Doktor ve sağlıkçı eksikliğinden hastalar da gelmiyormuş. Burayı daha iyi bir yer haline getirebilmek için kendime bir söz vermiştim ve onu tutacaktım.
İlk gün olduğu için ortamı tanımaya çalışıyordum. Yine Acil doktoru olan hemen hemen ben yaşlarında, sarışın, mavi gözlü neredeyse bütün hastaların ve çalışanların hayranlıkla bakacağı iş arkadaşım vardı. Nöbetler ben gitmeden önce düzenlendiği için beni bu arkadaşla nöbete yazmışlardı. Adı Cenk'ti. Kasıntı gibi görünmesine rağmen oldukça nazik selam vermişti. Hastaneye adımımı attıktan sonra ilk defa nazik biriyle karşılaştım. İşini seviyor gibi görünüyordu. En azından diğerlerine kıyasla bunu diyebilirdim. Daha sonra acil kapısından gürültü koparak bir sedye getirdiler. Her yer kandı. İşte benim maceram başlıyordu.