His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 8 ~

{Megan}

Met mijn armen over elkaar geslagen leunde ik tegen de omheining van de parkeerplaats aan. Er waren inmiddels vijf minuten verstreken en ik had nog geen glimp gezien van Harry. Ergens, diep in mijn achterhoofd, had ik het gevoel dat hij ook niet zou komen opdagen. Waarom zou hij ook? Hij dacht waarschijnlijk toch dat ik een naïef, onwetend meisje was die een perfect leventje had met een perfecte vader en een perfecte moeder. Nou, mijn moeder had ons verlaten en mijn vader was sindsdien alles behalve perfect. En ikzelf ook, trouwens.

Waarom kwam hij niet gewoon?

Het was het wachten dat zo vervelend was. Niet eens de situatie (oké, ik had hem liever in andere omstandigheden persoonlijk willen spreken) maar het was niet dat de situatie zo extreem problematisch was dat ik het niet kon verdragen. Als je het gedeelte over de inhoud van de SMS'jes weg zou laten, althans. 

Of in ieder geval mijn interpretatie daarvan.

En toen hoorde ik het. Donkere voetstappen die naderden, bijgestaan door het geklingel van ijzer tegen leer, versterkt bij iedere stap die hij zette. Of, beter gezegd, ze zetten. 

Harry was niet alleen. Dat was hij nooit.

Ik ademde diep in en draaide me toen om. De jongens kwamen me op een paar meter afstand tegemoet lopen, doodnormaal en met dezelfde sexy blik als altijd, en ik moest moeite doen om me normaal te gedragen. Hoe moest ik staan? Wat moest ik zeggen? Moest ik me nonchalant gedragen, schattig, stoer, leuk, sexy - god, dit was toch moeilijker dan ik dacht.

'Hi, Megan,' zei Harry zodra hij en Ethan de parkeerplaats opliepen en voor me kwamen staan. 

'Hi,' antwoordde ik no nonchalant mogelijk (dat leek me uiteindelijk de beste optie).

Waarom waren ze zo godsgruwelijk knap? En waarom vergat ik te ademen in de nabijheid van Harry?

'Je bent gekomen,' zei Ethan toen, waarop ik een beetje afwachtend knikte, niet helemaal zeker over de intenties van zijn woorden. Ze leken nogal... overbodig?

'Dat was verstandig van je, Megan,' vulde Harry hem aan, terwijl hij een hand door zijn donkere krullen haalde en mij bijna liet kwijlen van verlangen. Elke keer dat hij mijn naam zei, schoten er tintelingen door mijn hele lichaam heen en vergat ik gewoon hoe ik me moest gedragen. Ik vergat gewoon fucking alles in zijn aanwezigheid.

Wat deed hij in hemelsnaam met me?

'N-natuurlijk ben ik er,' zei ik wat onhandig, terwijl ik mijn gewicht van mijn ene been verplaatste naar de andere. 'Waarom zou ik niet komen?' 

'Geen idee,' zei Harry sarcastisch, waarop ik mijn wangen rood voelde worden. 'Misschien was je bang?' 

Ik haalde diep adem en schudde vervolgens mijn hoofd, hun blikken ontwijkend. Ik kon ze moeilijk gaan vertellen dat ik bijna een paniekaanval in de wc had gekregen door alleen al aan fucking Harry te denken.

'Nu je hier bent, zouden we graag hebben dat je dat SMS'je uit je telefoon wist,' zei Ethan toen, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en me doordringend aankeek. 'Nu, alsjeblieft.'

'Eh, ja, oké - natuurlijk,' hakkelde ik door zijn plotselinge commando, waarna ik wat onhandig mijn telefoon uit mijn tas haalde en hem ontgrendelde. Ik probeerde niet te denken aan de screenshot die ik naar Kira had gestuurd (of aan de gevolgen als ze daar achter zouden komen) en meteen ging ik naar mijn berichten toe. Ik selecteerde het desbetreffende SMS'je en bedankte oprecht het universum voor het feit dat ik Harry's nummer nog niet in mijn telefoon had opgeslagen zodra ik het apparaat omdraaide en hen zo het scherm kon laten zien. 

'Verwijder maar,' zei Harry kort, waarop ik knikte en op het prullenbak-icoontje klikte. Een krakend geluid van papier steeg op uit mijn telefoon, als teken dat het berichtje was gewist, en tevreden stopte ik het apparaat terug in mijn tas.

Begin alsjeblieft niet over foto's, begin alsjeblieft niet over foto's.

'Heb je het nog aan anderen laten zien?'

Fuck.

'H-hoe bedoel je?' antwoordde ik koortsachtig, terwijl ik in mezelf een tweestrijd voerde of ik wel of niet de waarheid zou gaan vertellen. 'Waarom zou ik... waarom zou ik dat doen?'

Harry en Ethan haalden hun schouders op en ik zag aan hun gezichtsuitdrukking dat ze hun geduld begonnen te verliezen. Ik voelde mezelf langzamerhand een beetje teleurgesteld worden door de manier waarop dit gesprek verliep en ik wist dat als er niet heel snel iets zou gaan veranderen, Harry me sowieso nooit leuk zou gaan vinden. 

Misschien moest ik...

'Hebben jullie soms iets te verbergen of zo?'

O, shit, nee, waarom Megan, waarom?

Ik zag hoe de ogen van Harry en Ethan plotseling donkerder werden en ik wenste met heel mijn hart dat ik mijn vraag kon terugnemen. Dit was zo niet slim.

'Denk je dat, soms?' vroeg Harry toen op een doordringende toon die me kippenvel gaf. 'Denk je dat wij één of ander donker geheim hebben?' 

Ja.

'Nee, nee, ik.... h-heeft niet iedereen die?' 

Ik zag de duisternis uit hun ogen verdwijnen en haalde opgelucht adem toen beide jongens begonnen te lachen. Half gebakken grinnikte ik wat met ze mee. 

'We vertrouwen erop dat je hier niet weer over begint,' zei Harry toen op een aangenamere toon, waardoor ik me enigszins durfde te ontspannen (voor zover dat kon in zijn nabijheid). 

'Tegen niemand niet.' 

Ik knikte. 'Aye aye, captain.'

Serieus, Megan? Captain?

'Mooi, dan zou ik niet weten waarom we hier nog onze tijd lopen te verdoen,' zei Harry toen, meer tegen Ethan dan tegen mij, waarop de getinte jongen knikte en ze zich omdraaiden om richting hun motors te lopen.

Thanks.

'Oh, eh, oké,' zei ik toen snel, terwijl ik mijn tas van de grond pakte en hem over mijn schouder zwaaide. 'Ik... ik zie jullie wel weer op school.'

'Hoe bedoel je?' zei Harry, terwijl hij stopte met lopen, zich omdraaide en me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. 'Waar ga je heen dan?'

'Ik... ik ga, eh, n-naar huis?' 

Jezus, Megan, verman jezelf nou eens. Je bent toch zeker geen twaalf meer?

Plotseling, hard gelach weerklonk uit Harry's keel en ik voelde mijn hele lichaam vlam vatten bij de warmte die zijn gezicht daardoor leek uit te stralen. Fuck hé. 

'Jij gaat niet naar huis,' zei de jongen met de krullen vervolgens, terwijl hij weer terugliep en voor me kwam staan, Ethan op een afstandje en grijnzend achter zich.

Verward keek ik hem aan. 'N-niet? Waar ga ik dan heen?'

'Wat dacht je zelf?' zei Harry, waarna hij zijn hand uitstak en mijn pols vastpakte. 'Je gaat met ons mee.' 

Wacht - wat?

***

[a/n]

dramaaaaa is coming for youuuuuu <3