His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 47 ~

Een vermoeide zucht rolde over de lippen van rechercheur Henk Koning zodra hij en zijn partner, Mark de Wit, terug in de oude Volkswagen Scirocco waren gestapt. De klok op het dashboard gaf aan dat het bijna twaalf uur 's nachts was, maar hoe graag de mannen het ook wilden - nachtrust was op dit moment even geen optie. Nog geen vijf minuten nadat de rechercheurs het café hadden verlaten en zich wilden storten op de informatie die ze van Sheila hadden gekregen - namelijk de ruzie van twee mannen die wellicht over het slachtoffer gegaan zou zijn - werd rechercheur Koning gebeld door het bureau. Er was een ongeluk gebeurd, een aanrijding met een motor, niet heel ver bij hen vandaan. De motor was in het gras aangetroffen - total-loss - maar er was geen spoor te bekennen van de bestuurder. Normaalgesproken was dat geen reden om er een rechercheur bij te halen, maar de motor in kwestie, een unieke Harley Davidsson, was dezelfde die eerder gezien was bij Café de Rode Dame, de bewuste avond dat Anna de Graaf vermoord was. Daarbij kwam dat ze vrij zeker wisten dat het om het voertuig ging die behoorde tot één van de clubleden van de lokale motorbende, iets wat het team al jaren in de gaten hield. Als dit echt zo was, en dit vreemde ongeluk in verband stond met zowel de bende als de moord op Anna de Graaf, konden ze hier wel eens stuitten op een enorme doorbraak in niet één, maar twee grote zaken. Het was in ieder geval zo'n dusdanig interessante aanwijzing dat de chef erop stond dat rechercheur Koning persoonlijk een kijkje zou gaan nemen.

En dus daar zaten ze dan, hij en zijn partner, op weg naar de plek waar de motor gevonden was.

Na zo'n twintig minuten rijden - wat korter was geweest als rechercheur Koning er niet op had gestaan om een kop koffie en een donut te halen bij het tankstation onderweg - kwamen de twee mannen aan bij de plaats van het ongeluk.

'Wat een vreemde plek om de macht over het stuur te verliezen,' merkte Mark meteen op zodra ze uit waren gestapt en richting het politielint liepen. 'Je zou haast zeggen dat een ervaren bestuurder dat niet overkomt.'

Henk Koning knikte. Hij was het met zijn partner eens - als dit daadwerkelijk om een clublid ging, was het zeer onwaarschijnlijk dat deze op een simpele weg als dit de macht over het stuur had verloren. Sterker nog - zodra ze dichterbij kwamen en zagen in welke positie de motor lag, namelijk overdwars en flink toegetakeld, kreeg hij sterk het idee dat het hier niet om een simpel ongeluk ging.

'Uw uitdrukking spreekt boekdelen,' constateerde een agent ter plekke, waarna hij zijn hand uitstak en zich voorstelde als Ronald Havenport. 'Geen ongeluk, toch?'

Rechercheur Koning knikte. 'Ik denk dat we het daar unaniem over eens kunnen zijn.' Hij keek opzij naar zijn partner, gaf hem een seintje om zichzelf bij te laten praten door agent Havenport, terwijl Koning zelf de boel eens nader ging inspecteren. Mark knikte, als teken dat hij de hint begreep, en liep samen met de agent richting het politiebusje een aantal meter verderop.

Henk Koning was, met alle jaren ervaring in zowel het veld als in zijn leven, niet meer zo geïnteresseerd in de standaard verhaaltjes die de agenten ter plekke vaak gaven bij een situatie als dit. Hij kon zelf in een oogopslag vaak al wel zien of iets een ongeluk of een misdaad betrof.

Dit keer was het ook weer raak. Zodra de rechercheur vanaf de vluchtstrook het grasveld inliep, dat rechtstreeks aan de weg vastzat omdat het geen snelweg betrof, viel hem van alles op. De positie van de motor, de schade en het ontbreken van de bestuurder - het was allemaal zo klaar als een klontje. Politiewerk 101. Wat hem meer interesseerde, was niet zozeer de wat en wanneer, maar de wie. Want waarom, als je van de weg gereden werd, zou je de politie niet bellen? Waarom - waarschijnlijk - zou je weglopen? Je motor achterlaten als oud vuil? Juist - als je schuldig was aan iets. Maar dan stuitte de rechercheur op het volgende mysterie: waarom geen moeite doen om het voertuig te verstoppen? Hij fronste en besloot de omgeving te checken. Als de bestuurder daadwerkelijk deze smak had gemaakt, een flinke dus, dan kon hij nooit heel ver zijn. De verwondingen zouden hem vertragen, dan al niet uitputten. Misschien zelfs doden.
Dit betekende dat ze snel moesten zijn.

Tenzij zijn belager - of belagers - hem hadden meegenomen. Maar ook dat, na jaren ervaring en logisch nadenken, was niet echt aannemelijk. De manier waarop de motor in het gras lag, vertelde de rechercheur dat het hoogstwaarschijnlijk de bedoeling was geweest de bestuurder te vermoorden. Daarbij waren nergens sporen van autobanden te bekennen, laat staan iets van een worsteling.

Koning besloot een stuk het grasveld in te lopen. Geconcentreerd scande hij de grond op oneffenheden. Afdrukken in de modder, platgetrapt gras - alles dat kon wijzen op de richting waarin de bestuurder moest zijn gevlucht.

En, zoals verwacht, kostte het de man nog geen vijf minuten om te vinden wat hij zocht. Platgedrukt gras, beginnend zo'n zes á tien meter bij de motor vandaan, een heel spoor achterlatend richting de boomgrens van het bos dat achter het grasveld lag.

Maar waarom was hij zo onzorgvuldig geweest in het wissen van zijn sporen? Het was bijna alsof hij wílde dat ze hem vonden.

Rechercheur Koning liep net terug naar de motor toen ook zijn partner zich weer bij hem voegde. Deze herhaalde in het kort het praatje van agent Havenport - standaard, zoals verwacht - en vroeg toen of de rechercheur nog iets had gevonden. Meteen knikte deze ter bevestiging.

'Het spoor gaat die kant op,' wees rechercheur Koning richting de boomgrens zo'n honderd meter bij hen vandaan. 'Ik ga er vanuit dat de agenten zelf nog niet de moeite hebben genomen om dit te onderzoeken?'

Mark schudde zijn hoofd. 'Ze hebben het zelfs niet eens genoemd. Havenport vertelde dat hij er zelf ook nog maar net was en ze dus eerst bezig zijn geweest met de weg veilig maken en omheinen.'

Koning knikte tevreden. Het zou niet de eerste keer zijn dat een agent sporen kapot maakte, dus hij had liever dat ze zich er niet mee bemoeiden en er gewoon voor zorgden dat de rest eromheen veilig en geregeld was. Het daadwerkelijk onderzoeken deed hij liever zelf.

'Goed,' zei de rechercheur toen, waarop hij zijn partner veelbelovend aankeek. 'Zin in een boswandeling?'

***