His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 36 ~

{Megan}

Wat een korte koffie moest zijn, werd een paar uur van non-stop praten. Dit ging door totdat het donker werd buiten en de vaste stamkroeggasten binnen kwamen druppelen. De sfeer in het café sloeg om en uiteindelijk rond een uur of zeven bevonden we ons gewoonweg in een simpele kroeg. De Rode Dame was namelijk beide - café overdag, kroeg in de avond uurtjes.

Tijd om te vertrekken, dus.

De koude avondlucht sloeg in mijn gezicht zodra ik de kroeg uitkwam en dankbaar zoog ik het frisse zuurstof naar binnen.

'Heb je honger?' vroeg Luke zodra we begonnen met lopen. 'Mijn maag eet zichzelf bijna op.'

Een vreemd soort gegiechel kwam mijn keel uitzetten. Het was een geluid dat ik niet vaak hoorde, en het maakte me gelukkig. Nou ja, een soort van, dan. Voor zover dat kon in mijn situatie.

'Ik rammel,' zei ik daarom glimlachend.

De jongen met het blonde haar knikte goedkeurend. 'Cheeseburgers? Ik trakteer.'

*

Om precies klokslag tien uur opende ik de voordeur en schuifelde ik zachtjes het huis in. Zo stil mogelijk deed ik mijn jas en schoenen uit, die ik netjes aan de kant legde en opborg. Ik ademde diep in en uit, en spitste mijn oren.

Was mijn vader thuis?

Ik slikte toen ik niets hoorde. Geen gedempte stemmen, geen gerommel... normaal gesproken zou ik kijken of zijn schoenen of jas aanwezig waren, maar dat had tegenwoordig weinig zin. De man nam ze lang niet altijd mee.

En schoenen aanhouden in huis was ook niet vreemd voor hem.

Ik zuchtte. Nog zo'n puntje waar ik tegenaan liep, één van de vele. Als mama zou weten dat papa zijn schoenen soms aanhield in huis...
Onbewust ontstond een glimlach om mijn lippen. Mama zou helemaal gek zijn geworden. Hoogst waarschijnlijk zou ze een poetsdoek naar zijn hoofd hebben gegooid, het liefst kleddernat, en had ze hem de boel laten schoonmaken. En papa? Papa zou er keihard om hebben gelachen en beaamd dat die het verdiend had.

Ik rilde bij de gedachte aan zijn reactie als ik dat nu zou doen.

Opeens moest ik moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Ik miste mijn vader. Waar was het eigenlijk mis gegaan? Het was zo oneerlijk. Ooit was hij een liefhebbende, spontane man die altijd voor zijn gezin klaarstond. Hij ging met plezier naar zijn werk en we deden veel dingen samen. Uit eten, bowlen, zwemmen, lachen...
En nu? Nu was hij niets meer dan een wandelende scheldfabriek met losse handjes. Strenger dan ooit tevoren, kouder dan in mijn ergste nachtmerrie.
Kwam het door mama? Kwam het door mij?
Het was begonnen na de verhuizing. Eerst was papa veel weg - voor zaken, zei hij. Mama en ik hadden nooit argwaan gehad. Maar nu.. Nadat hij een paar dagen was verdwenen, kwam hij opeens thuis met de mededeling dat we gingen verhuizen. Niet ver weg, maar wel een nieuw huis en een nieuwe start. Gewoon hier, in Londen. Het leek een volkomen ondoordacht en impulsief plan, en even had ik gedacht dat mijn vader bang was voor iemand. Misschien vluchtte hij wel, zoiets. 

Maar papa wilde er niets van weten. Mama had ons toen net verlaten, dus zo raar klonk een nieuwe start ook niet. Tenminste, dat was wat ik toen dacht.

Binnen een week waren we verhuisd. Dat was wanneer alle drama was begonnen.

Papa was zichzelf niet meer. Ik had altijd gedacht dat het door mama kwam, doordat zij er plotseling niet meer was, maar inmiddels was ik er niet zo zeker meer over. Het hoopje mens dat commandeerde, schold en zich lam zoop? Nee, dat kon niet alleen door mama komen. Dat mocht niet.

Dus dan bleef er nog maar één iemand over.
Ikzelf.

Ik slikte krampachtig en schudde mijn hoofd. Meteen keerde ik met mijn gedachten terug naar de wekelijkheid, waar ik moest proberen zo zachtjes mogelijk naar mijn slaapkamer boven te sluipen. 

Op mijn tenen begon ik mijn tocht door het huis. Ik sloop het halletje uit, de gang op, langs de deur naar de woonkamer en richting de trap. Ik wist dat de tweede tree kraakte, dus toen ik zo zachtjes mogelijk op de eerste tree ging staan, sloeg ik met een grote stap de tweede tree over. Een zacht kraakje weerklonk, maar verder was het muisstil. Met ingehouden adem liep ik verder omhoog, terwijl al mijn zintuigen op scherp stonden en ik met alle macht probeerde te bidden dat mijn vader niet thuis was. Of dat hij me niet hoorde.

Pas zodra ik op de overloop stond, durfde ik uit te ademen. Even bleef ik staan, om weer tot bedaren te komen, en luisterde of ik iets uit mijn vaders slaapkamer hoorde komen. Het leek stil, dus ik besloot om verder te gaan. Langzaam schuifelde ik de overloop over, richting de deur van mijn kamer. Eenmaal daar legde ik voorzichtig mijn hand op de klink, duwde deze naar beneden en opende mijn deur zo zacht mogelijk. Zodra er een kier was ontstaan die groot genoeg was zodat ik erdoor kon, glipte ik naar binnen en deed ik meteen de deur dicht. Zachtjes.

'Gelukkig,' zuchtte ik opgelucht.

Met een glimlach om mijn mond draaide ik me om om naar mijn bed te lopen - maar ik verstijfde meteen.

Wat. De. Fuck.

'Megan - we moeten praten,' sprak de diepe stem, die ik maar al te goed herkende, vanaf de rand van mijn bed.

*

**

***