His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 25 ~

{Megan}

Met een diepe zucht liet ik me achterover op mijn bed vallen. Harry was net weggegaan, gelukkig voordat mijn vader dronken thuiskwam, en ik voelde mijn lippen nog na tintelen van de kus die hij me had gegeven. De zoen, beter gezegd.

Ik had met Harry Styles gezoend.
O mijn god.

Alles spookte als een wirwar van problemen en woorden door mijn hoofd. Een spinnenweb van gedachten, van gevoelens, en ik zat er middenin gevangen. Als een vlieg. Een vlieg zonder vleugels.

Een hele verliefde vlieg.

Hoofdschuddend ging ik rechtop zitten. Waar was ik in terecht gekomen? Het ene moment was ik gewoon Megan - een niet zo populair roodharig meisje met drie beste vrienden, een gewoon normaal persoon met een rottige thuissituatie en nul ervaring met jongens. En nu...

Wat was ik nu eigenlijk? Ik wist het zelf niet eens. Was ik nu niet meer 'gewoon Megan' ? Was ik nu 'speciale Megan?' En als dat zo was, wat betekende het dan? Ik kreeg lessen in de liefde.. in het uitvoeren daarvan.. maar verder? Verder was er niet zo heel veel veranderd toch?

En Clay dan?

Fronsend haalde ik het briefje uit mijn broekzak. Nadat Harry hem op de grond had gesmeten en me had gezoend - o mijn god - had ik het gauw opgepakt en in mijn broekzak gestopt. De jongen met de krullen mocht veel zeggen, maar als hij de waarheid niet wilde delen had hij pech.
Dan kwam ik er zelf wel achter.

Ik vouwde het papiertje open en bestudeerde de tekst aandachtig.

Pizzeria Le Parma, morgen, acht uur. Trek wat moois aan.

Clay.

Het stond er echt. Honderd procent, en handgeschreven. Zwarte letters, mannelijk en toch leesbaar...

Maar waarom? Waarom wilde Clay met mij uit eten? Waarom wilde de blonde God dat ik iets moois aantrok? Was het zelfs maar mogelijk dat hij... nou ja, mij wilde?

Een diepe zucht verliet mijn lippen en ik liet me weer achterover vallen. De bulderende toch sexy stem van Harry spookte door mijn hoofd, schreeuwend over Clay. Hij was zo boos, zo kwaad... maar waarom? En hoe kende hij Clay eigenlijk? De jongen had op geen van al mijn vragen antwoord gegeven en ik was er niet over doorgegaan omdat... nou ja, omdat hij me zoende.

Wauw, ik had echt een serieuze zwak voor die jongen.

Al die vragen, al die gevoelens... er was maar één manier om achter het antwoord op de belangrijkste vraag voor nu te komen, en dat was Kira bellen. Zij zou wel weten wat ik moest doen.

***
'O mijn god, ik zou echt niet weten wat je nu zou moeten doen.'

Fuck.

'Nee, snap je? Dat is mijn hele probleem!' riep ik door de telefoon, terwijl ik me op mijn buik draaide en aan mijn roze kussen begon te plukken. 'Het is allemaal zo onwerkelijk.'

'Inderdaad. Eerst dat met Harry, en nu ook nog Clay? Girl, jij hebt zo'n geluk.'

Geluk. Was dat wat ik had?

Misschien moest ik niet zo zeuren en er gewoon van genieten. Er was sowieso één jongen die interesse had en wellicht zelfs twee... wat was dan het probleem?

'Ga je mee met Clay?' vroeg Kira toen, waarop ik zuchtte. 'Zelfs als Harry dat niet wil?'

'Ik weet het niet,' gaf ik toe. 'Hij geeft geen antwoord op al mijn vragen en als hij de waarheid niet wil vertellen, waarom zou ik dan rekening houden met wat hij wil?'

'Tja... lastig. Wat vinden Paul en Jake hiervan?'

Oh jeetje. Door alle hectiek was ik helemaal vergeten om het überhaupt aan hen te vertellen, laat staan hun mening te vragen.

Ik voelde mijn wangen rood worden en beet op mijn lip. Meteen nam ik mezelf voor om hen morgen alles te vertellen, en daarbij ook direct mijn beslissing op tafel te gooien. Want die had ik, terwijl ik eigenlijk al antwoord gaf op mijn eigen vraag, tijdens dit gesprek al genomen.

'Ik ga het doen,' zei ik toen, zelfverzekerder dan ik eigenlijk was. 'Ik ga gewoon naar Clay toe en als Harry het daar zo mee oneens is, moet hij me maar tegenhouden. Met de waarheid.'

Ik hoorde Kira aan de andere kant van de lijn giechelen.

'Oeh, spannend!'

Ik lachte en rolde weer op mijn rug.

'Behoorlijk. Oh, en over Jake en Paul... ik vertel ze alles morgen. Door de hele heisa ben ik het gewoon glad vergeten.'

'Dat begrijpen ze vast wel,' zei Kira kalm, waarop ik opgelucht zuchtte. Daar had ze ook wel gelijk in.

We babbelden nog wat na over de hele situatie en sloten af met het onderwerp 'Ethan'. Door alles was ik glad vergeten dat Kira hem wel zag zitten.

En terwijl ik daarover nadacht, kreeg ik een fantasie die zo gaaf leek dat 'ie te mooi was om waar te zijn.

Ik met Harry, zij met Ethan.

Verliefd.

***
**
*