His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 56 ~

24 december, 00:53 am

{Megan}

Het was tijd.
Rond een uur of elf zeiden we dat we naar bed gingen. Braaf naar onze slaapkamer, allemaal, en nietsvermoedend gingen de twee gewapende bewakers die constant bij de deur stonden, akkoord. Ik vertelde een leugentje over dat ik bang was, me verschrikkelijk voelde en niet alleen kon zijn vanavond. Het maakte dat ze toestemming gaven om Kira bij me te laten slapen. Wij op een kamer, Harry en Ethan op twee andere kamers. Bijna zoals altijd, maar net even anders. Rechercheur Mark de Wit was zelf afwezig - dringende zaken omtrent het onderzoek. En dat, dat wisten wij natuurlijk allang.

'... hij krijgt dadelijk een telefoontje, dat hij met spoed naar het bureau moest komen. Een gouden tip is de reden, gegeven door één van onze, eh, bondgenoten,' vertelde Harry eerder die avond. 'De twee bewakers bij de deur wisselen elkaar af om stipt twaalf uur 's nachts - twee lopen het pad naar benden, waarna er precies tweeënzestig seconden later twee nieuwe naar boven komen lopen. Één minuut - genoeg om weg te glippen.'

We hadden het hele plan doorgenomen. Zodra we de deur uit waren geslopen, gingen we al bukkend om het huisje heen, de berg af. Halverwege was een kiezelpad, waar een auto op ons stond te wachten. Hij zou ons naar een nieuwe - veilige - locatie brengen, ergens waar geen bewakers waren en waar geen rechercheur de Wit was.

Waar we Clay konden opsporen.

Gespannen stonden Kira en ik achter de deur van onze slaapkamer te wachten. Harry zou, zodra de bewakers begonnen te lopen, onze telefoon één keer over laten gaan - het signaal dat we moesten maken dat we wegkwamen. De deur uit, linksom, en tot slot de berg af naar beneden. Het klonk zo simpel.

'Wat als ze ons pakken?' fluisterde Kira in de laatste minuten voor de actie ging beginnen. 'Worden we dan gearresteerd?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar de beveiliging zal aangescherpt worden, waardoor het haast onmogelijk wordt om nog verder te gaan met het plan. Het is dus nu of nooit.'

Kira knikte in het donker, en ik zag dat ze bang was. Niet dat ik haar daarvoor veroordeelde - ik was het zelf ook. Bang, maar enthousiast.
Eindelijk actie.

Een geluid, afkomstig van beneden, liet ons onze oren spitsen en onze zintuigen op scherp stellen. Mijn hart pompte de adrenaline door mijn lichaam, en gespannen hield ik de deurklink vast. Kira staarde naar haar telefoon, en we wachtten beide op die ene verlossende trilling van het korte belletje van Harry. Tril-tril.

Een minuut later gebeurde het. Kira haar telefoon trilde één keer, waarna we een korte blik wisselden en ik de slaapkamer deur opengooide. Zo snel als we konden daalden we de trap af, stilletjes, en ik zag hoe Harry en Ethan beide uit de keuken kwamen sluipen en zich naar de voordeur begaven. Met een snelle beweging deed Harry deze open, en zoals gepland stonden er geen bewakers. Ik zag nog net hoe ze beneden aan het pad elkaar de hand schudden, waarna ik de deur uitsloop en achter Harry aan het hoekje om ging. We slopen door de bosjes, om het huisje heen, waarna we opstonden en zo snel als we konden de berg af wilden dalen.

Maar er was één probleem.

'Hé! Wat doen- Staan blijven!'

De stem van de bewaker galmde door de duisternis, en zo hard als ik kon begon ik te rennen. Harry sprintte voor me uit, en instinctief wilde ik me omdraaien om te kijken of Kira en Ethan ons volgden.

'Laatste waarschuwing!'

En toen sloeg het noodlot toe. Kira gilde, en ik hoorde achter me iemand in het gras vallen. Meteen stopte ik met rennen en draaide ik me om, terwijl ik zag hoe Ethan langs me heen de berg afrende. Zodra hij zag dat ik was gestopt, draaide ook hij zich om.

'Kira!'

Zoals in een slechte horrorfilm zag ik hoe mijn beste vriendin uitgestrekt op de grond lag, terwijl een bewaker haar hierdoor inhaalde en haar armen beetpakte. Hij trok haar met een ferme ruk omhoog, en het was duidelijk dat we niets meer konden doen.

Maar ik kon haar echt niet achterlaten.

Mijn voeten begonnen te bewegen en ik wilde naar Kira en de bewaker toe rennen. Het was voorbij, over en uit, en er was niets meer aan te doen.

Maar daar dacht Kira anders over.

'Nee!' schreeuwde ze zodra ze zag dat ik naar haar toe wilde komen. 'Ga! Ga, snel! Ik red me wel!'

'N-nee!' riep ik terug. 'Ik laat je niet achter!'

Een hand greep mijn pols van achteren, en geschrokken keek ik naar Ethan. Zijn ademhaling was gehaast en zijn ogen stonden op scherp.

'Megan! Kom mee, nu!'

Ik staarde naar mijn beste vriendin, die bleef schreeuwen dat ik weg moest gaan. Achter haar doemden drie andere bewakers op in het donker, rennend onze kant op. Ik moest beslissen, er was geen tijd meer te verliezen.

Gaan of niet gaan?

'Kom op, nu!' schreeuwde Ethan recht naast me, waarna hij me met zich meetrok. Mijn benen begonnen te bewegen en terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te rollen, draaide ik me om en rende ik zo snel als mijn benen dat konden, met Ethan de berg af richting het kiezelweggetje waar ik niets anders zag dan twee gele koplampen en twee felrode achterlichten. Als op de automatische piloot snelde ik naar het voertuig toe en dook ik door het openstaande portier op de achterbank, gevolgd door Ethan die hem daarna meteen dichttrok en schreeuwde tegen de bestuurder dat die moest gaan rijden.

'Ga, ga, ga!'

Met piepende banden kwam de auto in beweging en scheurde die weg. Ik zag nog net door het zijraam hoe de bewakers naar beneden kwamen gerend, maar ik wist dat ze te langzaam waren. De mannen werden kleiner en kleiner en zodra we de bocht omgingen, waren ze volledig uit het zicht.

Net als Kira.

'Thanks Tornado,' zei Harry hijgend. 'En nu zo hard mogelijk weg van hier.'

'Fuck.'