His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 22 ~

{Megan}

Daar stond 'ie dan. Donkerbruine, wilde krullen. Een donkere, leren jas. Zwarte jeans, een dikke riem met chromen gesp - leren motorlaarzen en een wit shirt. Tot slot de zilveren ketting met een klein kruisje eraan, dat tegen zijn borstkas rustte en het accent op zijn spieren legde.

Fuck, hij was er echt.
Harry Styles, de badboy, stond zwoel glimlachend voor mijn deur.

En nu?

'Hi, Meg.'

Ik kon me niet bewegen. Ik kon niet praten. Woorden konden niet beschrijven hoe ongelooflijk sexy hij eruit zag, en zodra de jongen zijn hand door zijn krullen haalde en op zijn onderlip beet, dacht ik dat ik zou gaan flauwvallen.

Kom op Meg, herpak jezelf.

'H-hey.'

Ik kon niets anders doen dan staren. Hoe kon iemand zo perfect zijn? Zo geraffineerd, zo stijlvol, zo...

Zo slecht.

'Ga je me nog binnenlaten of blijf je naar me staren?'

Ik voelde mijn wangen rood worden en schudde mijn hoofd. Wat moest hij ook wel niet van me denken? Volgens mij stond ik hem aan te gapen als één of andere vreemde creep.

Laat die jongen toch gewoon binnen.

Ik besloot te luisteren naar mijn innerlijke stemmetje en deed een stap opzij, zodat de deuropening toegankelijk werd.

'Kom binnen.'

Harry toverde een halve glimlach tevoorschijn - serieus, waarom leek dat zo mooi bij hem? - en stapte langs me heen het huis binnen.
Snel sloot ik de voordeur.

'Je mag je jas hier, eh, ophangen,' zei ik ongemakkelijk, terwijl ik naar de kapstok in onze hal wees. 'Je schoenen - laarzen - mag je aanlaten. Of uitdoen - wat jij, eh, wilt.'

Hij grinnikte en liet de leren jas van zijn brede schouders glijden. Nadat hij deze met gemak had opgehangen - serieus, die jongen was écht lang - draaide hij zich naar me om. Zijn groene ogen haakten zich vast in de mijne, en het voelde alsof de wereld om ons heen wegviel. Ik voelde me licht in mijn hoofd worden, net of ik op een roze wolk zweefde.

Hoe kon iemand me in godsnaam dit gevoel geven?

'Zullen we naar je slaapkamer gaan?'

Ik grinnikte nerveus. 'Jij windt er ook geen doekjes om, hè?'

Harry trok een wenkbrauw op en staarde me aan alsof ik iets heel doms had gezegd.

Was dat zo?

'Laten we maar gewoon gaan.'

Ik knikte en voelde mijn wangen weer rood worden. Op zich wist ik wel dat ik best humor had, althans, volgens mijn vrienden - maar bij Harry was het anders. Alle grapjes die normaalgesproken in me op zouden komen, alle ijsbrekers die ik normaal allang zou hebben gezegd, bleven uit. Het was alsof hij elke mogelijkheid tot een normaal gesprek uit mijn systeem haalde en mijn gedachten alleen nog maar volstopte met hem.